'Westerse welwillendheid verdampt razendsnel door de kloof tussen cultuur en religie'

Het VN-pact van Marrakesh over de behandeling en beheersing van de migratiebewegingen richting het Westen. Alleen al op geografische titel een verdrag waar je makkelijk weerstand mee kweekt. Marokko, brrr.

Even leek het mee te vallen. Bij GeenStijl lazen we het gehele pact en concludeerden dat het niet zo spannend was. Er staan geen hele rare regels in over migratie, althans geen dingen die andere verdragen niet ook al dicteren, en bovenal: het pact is niet bindend. Maar dat is natuurlijk niet het punt.

Het probleem met dit pact is dat de politiek er geen woord aan vuilmaakte. Dat het tekenen van een internationaal akkoord zo’n vanzelfsprekende aangelegenheid is, bekrachtigd tussen borreluur en meergangenmaaltijd, dat de dames en heren wereldleiders het als een agendapuntje afvinken.

De impact en invloed van migratie proeven zij niet in hun copieuze meergangenmaaltijd. In hun menukaart lezen ze niet wat de gewone man in de receptuur ontwaart: dat dit pact wéér alle ingrediënten bevat van een open uitnodiging aan de rest van de wereld. En ‘wir schaffen das’ komt al lang de strot uit.

Politici hebben de deur open gezet voor aantallen die we zelfs als continentaal collectief niet aankunnen. Erbarmelijke kampementen en te weinig werk in het zuiden, volle opvang en een woningtekort in het noorden. Zelfs door Duitsland wordt nu al aangeboden om een jaar huur te betalen in het land van herkomst, als de migrant zichzelf maar weer ausradiert.

Westerse welwillendheid verdampt razendsnel door de kloof tussen cultuur en religie, waardoor ook het gevoel van onveiligheid toeneemt. Op televisie hoor je desondanks iedere dag sussende praathoofden en wetenschappers die wapperen met onderzoeken die zeggen: ‘Ja maar dat gevóel wordt niet door de feiten ondersteund.’ Dat is dezelfde kul als dat hele Marrakesh-pact zelf: het féit is dat er een set niet-bindende afspraken ligt die nergens iets ingrijpends verandert aan de migratiepolitiek, maar het gevóel vraagt zich af waarom we de voordeur van Europa niet wat harder dichtsmijten. Het overtocht hier al genoeg.

De vaderlandse politiek geeft het thuispubliek liever een peut op de neus door een ‘aanvullende verklaring’ aan te kondigen – een ordinair inlegvelletje, dus. Net zoals destijds bij het associatieverdrag met Oekraïne op geen enkele manier bedoeld om ook maar een komma aan het verdrag te wijzigen, enkel aan het akkoord vastgeniet om volkse onvrede te beteugelen met holle woorden. Zo kweek je dus gele hesjes.