'Een cadeaukaart is een ongelooflijk kutcadeau, het is luiheid verpakt als vrijheid'

Eindelijk.

Na jaren van onrust. Grimmige demonstraties. Zelfs rellen. 

Na al die woelige jaren heeft de Tweede Kamer deze week ingestemd met een motie van het CDA, die een einde maakt aan een kwestie die onze samenleving dreigde te splijten, die vriendschappen op het spel zette, families uit elkaar dreef. 

Dat is nu voorbij. Het land kan weer helen. Want afgelopen week heeft ons parlement vastgelegd dat cadeaubonnen twee jaar geldig zijn.

Ik moet eerlijk zijn. Ik dacht eerst dat het een grap was. Een Speld-bericht. Fake news. Een fake-account ook, want jullie deelden het op jullie eigen social media. Een filmpje van stemmende Kamerleden, daarover de tekst ‘Aangenomen’, vervolgens de uitleg ‘cadeaukaarten worden minstens twee jaar geldig’ (met daarbij een tekening van een cadeaukaart, voor mensen die ’m wellicht verwarren met een visakte of een verblijfsvergunning) en tot slot de uitsmijter: ‘CDA. Voor een land dat we door willen geven.’

Want inderdaad. Hoe hadden we het onze kinderen kunnen uitleggen dat we ze hadden opgezadeld met niet alleen een ecologische crisis, de bio-industrie en Snollebollekes, maar ook met een cadeaukaart die ze kregen op – zeg – 1 januari 2025, en wanneer ze zich dan op 2 januari 2026 hadden gemeld bij het tuincentrum om de 10 euro te verzilveren in geraniums, ze dan de tent waren uitgelachen?

Persoonlijk vind ik een cadeaukaart een ongelooflijk kutcadeau. Het is luiheid verpakt als vrijheid. ‘Dan kun je zelf iets kopen dat je écht leuk vindt’ betekent gewoon ‘Het mocht me niet ook nog tijd kosten / Ik kwam er nu pas achter dat ik je helemaal niet ken / Ik heb zelf geen enkele creativiteit’. Ik heb een bepaald beeld bij mensen die wél van cadeaukaarten houden, en dat idee werd bevestigd door de allereerste reactie onder jullie heuglijke nieuws op Twitter: ‘Twee jaar maar?’ Dat was vast iemand die bij een cadeaubon van 20 euro baalt dat het geen cadeaubon van 30 euro was. Twitter-reacties zijn voor eeuwig geldig.

Een dag na de motie las ik een bericht van jullie Europarlementariër Wim van de Camp. De prijzen voor koffie in het Europees Parlement zijn verhoogd. In het bedrijfsrestaurant in Straatsburg kost een koffie nu 1,02 euro. Geëmotioneerd twitterde Wim: ‘Je wordt er gek van, dat kleine geld.’ 

De site klacht.nl verzamelt klachten van consumenten. Bijna honderdduizend mensen zetten hier jaarlijks een klacht op. Het is een hilarische inkijk in het brein van de verongelijkte consument. Mensen die klagen dat roomboter pas na een kwartier smeerbaar is. Dat er bij de eenpersoonsmaaltijd andijviestamppot te weinig jus zit. 

Het is voor die mensen fijn om te weten dat het CDA consumentenleed tot speerpunt heeft gemaakt. Ik verheug me op de roomboter-motie, en weet zeker dat de jus-motie het eveneens haalt.