De beste Risk-speler van Nederland

Hoewel het een pittoresk uiterlijk heeft, is er in Maassluis weinig te doen. Laten we het zo zeggen: Maassluis is dé slaapstad van Den Haag en Rotterdam. Het Purmerend van Amsterdam, het Udenhout van Tilburg. En in de kalmte van de late ochtend, wanneer iedereen op zijn werk is, en de bevolking van Maassluis gehalveerd is, ben ik op weg naar Bart de Snaijer, de koning van onze nationale Risk-scene. In 2018 won hij het NK Risk, en sindsdien verloor hij weliswaar het NK dat daarop volgde, maar wordt hij, onder de Riskers en in de media, nog altijd wel gezien als de beste Risk-speler van het land.

Nog voordat ik aan kan bellen, doet Bart de deur open. Hij is blij dat we er zijn en begint meteen te vertellen dat hij het altijd leuk vindt om dingen met de pers te doen. Interviews, televisie, radio: hij vindt het allemaal prachtig, legt Bart uit, terwijl ik hem volg naar binnen.

Eerst effe een bakkie, ja toch?’ roept hij over zijn schouder, terwijl we de keuken in lopen.

Lekker.

Houten kaartjes

Hij schenkt voor ons allebei een koffie in, en gebaart dat we wel aan de keukentafel kunnen gaan zitten, waar hij zijn twee Risk-borden al heeft uitgestald. ‘Zo, nou, dit dus,’ wijst hij lachend naar de wereldkaart voor onze neus.

Dus jij bent de beste Risker van Nederland.

Ja, klopt,’ begint hij gretig te vertellen. ‘In 2018 won ik het NK. Toen kreeg ik dit houten bordspel ook. Ik kreeg er ook de houten kaartjes bij, mooi toch? De runner-up kreeg alleen het bord. Maar ik kreeg hem helemaal compleet, met beker erbij en alles.

Maar heeft Risk dan ook echt een officiële competitie?

Daar zijn wel mensen mee bezig. Er is een groep uit Groningen, en die gaat eens in de zoveel tijd in de Ikea zitten, en dan gaan ze Risken.

In de Ikea? In zo’n geprepareerde woonkamer? Om toch een beetje het thuisgevoel te creëren? Zodat de Ikeabezoekers er meteen achter komen dat bepaalde woonkamers zich ook heel goed lenen voor het spelen van Risk?

Nee, joh, gewoon in het restaurant. Ik weet ook niet waarom. Misschien omdat het lekker ruim is. Maar nee, buiten het NK is er niet echt een vaste competitie.

Zuid-Amerika is een fijn continent om te hebben. Van daaruit kun je verder kijken

En wie organiseert dat NK dan?

Joeri.

Joeri?

Joeri Schoenmakers. Ja, hij is door het Risken wel een beetje een vriend van me geworden. Hij organiseert het NK eigenlijk altijd met zijn zus. En alle mediadingen, die stuurt ie allemaal naar mij door. En, nou ja, ik vind het allemaal prachtig. Ik heb ook in de podcast Echt Gebeurd gezeten. Al die eerdere NK-winnaars zochten die aandacht allemaal niet zo.

Dus jij bent ook nog eens de meest flamboyante Risker van Nederland?

Ja, nou ja, eigenlijk wel. Ja, ze hadden bijvoorbeeld dit jaar bij het NK ook Studio Risk gedaan. Heb ik ook weer bijgezeten als analyticus. Prachtig, hoor.

Ik doe wel mee.

Wat is Studio Risk?

Interviews en duiding van de wedstrijden, tijdens het NK. Podium, twee stoeltjes, presentator erbij. Vragen over tactieken en zo. Ik vind dat wel grappig. Die gasten waar ik afgelopen jaar tegen moest spelen, die wisten ook allemaal wie ik was.

Maar?

Ja, de eerste ronde lukte wel, maar de tweede ronder werd het alweer steeds tactischer. Dan wordt het als ex-winnaar toch een stuk lastiger.

Omdat?

Nou ja, omdat ze mijn tactieken bestudeerd hebben. Dus daar kunnen ze specifiek op spelen.

Gingen ze dus ook doen.

Underdogpositie

Even valt ons gesprek stil. Ik kijk even rond in de woonkamer van de beste en bekendste Risker van Nederland. Los van de twee borden die speciaal voor vandaag op tafel staan, is er weinig dat naar het strategische spel verwijst. Bart glimlacht een keer en neemt een slok van zijn koffie. Langs zijn huis rijdt een auto voorbij. De eerste, besef ik ineens, sinds ik hier in de keuken zit.

Eigenlijk werkte je bekendheid je dus afgelopen jaar een beetje tegen?

Ja, zeker. Ze zullen altijd eerst met zijn allen tegen mij gaan, omdat ik het ben.’

En wat is je strategie dan? Of is dat geheim?

Nou ja, eigenlijk wil je eerst Zuid-Amerika hebben. Van daaruit kun je verder kijken. Dat is wel echt een fijn continent om te hebben.’

Oh? En Australië en Oceanië dan? Dat is toch veel makkelijker?

Ja, maar daar gaat iedereen op. En Zuid-Amerika heeft twee vluchtroutes. Van daaruit kun je Afrika proberen, zeg maar. Maar ik probeer altijd een beetje de underdogpositie in te nemen. Rustig bouwen aan je opdracht, en goed in de gaten houden wat de anderen doen. Maar ja, die underdogpositie: dat gaat eigenlijk niet meer, nu. Maar eigenlijk moet je gewoon proberen je eigen spelletje te blijven spelen.’

Hoe doe je dat dan?

Nou ja, bijvoorbeeld: een keer was het zo dat mensen begonnen te vermoeden dat ik rood moest vernietigen – wat ook zo was, overigens. Dus toen ging ik ineens groen aanvallen, en blauw, twee, drie beurten achter elkaar. Om de mensen te verwarren. Uiteindelijk ging rood gewoon weer verder, en kon ik alsnog in één slag rood van de kaart vegen.’

En wat is nou de magie van dit spel? Waarom is dit spel nou zoveel mooier dan spellen als Scrabble en Levensweg?

Het is toch de interactie met de mensen waar je mee speelt. Het bluffen, het zoeken naar de andere missies, dat werk. De ene keer heb je te maken met iemand die heel aanvallend is, de andere keer met iemand die heel verdedigend is, of iemand die heel erg zijn hoofd laat hangen, dat werk. Dat vind ik gewoon mooi.’

En nu? Op naar het EK?

Ze zijn er wel mee bezig om een EK op te tuigen, maar dat is er nog niet. Maar, als het er komt, ja, dan wil ik dat wel winnen, ja.’