Aleister Black: 'Het publiek wordt gegrepen door mijn charisma'

Als Tom Budgen 15 jaar oud is, komt zijn gedroomde kans: hij mag zich aansluiten bij de Dutch Wrestling Federation in Den Haag. ‘Ik voelde mezelf meteen thuis in dat wereldje. Allemaal gasten die worstelen ook te gek vonden. In die periode reisden we al veel naar Duitsland en later kwamen daar landen als Engeland, Italië en zelfs Japan en Amerika bij.’

Ondanks de tomeloze ambities van Budgen, dan nog vechtend onder de naam Tommy End, schort het op dat moment aan het benodigde zelfvertrouwen. Bij iedere stap in zijn carrière, denkt hij: beter dan dit gaat het waarschijnlijk niet worden. ‘Ik snap ook niet zo goed waar dat toen vandaan kwam,’ vertelt hij met een lichte zucht.

‘De eerste keer dat ik in het buitenland mocht vechten, dacht ik al: dit is vast eenmalig. Toen ik voor de kampioenstitel in Duitsland mocht vechten, wist ik zeker dat dit waarschijnlijk de enige kans zou zijn die ik zou krijgen. Ik weet het niet, misschien is dat wel de doemdenker in mij. Maar het is ook wel een beetje Nederlands. Ervan uitgaan dat het niet lukt, dan valt alles mee. Het is een verdedigingsmechanisme om teleurstelling te voorkomen.’

Maar ondanks alle negatieve gedachten blijven die gevreesde teleurstellingen keer op keer uit. Sterker nog: Budgen wordt na een tour door de Verenigde Staten gescout door William Regal, de baas van de WWE-tak NXT. ‘Mijn coach Kassius Ohno vertelde dat ik met hem moest bellen omdat hij veel potentie in mij zag. Voor ik het wist zat ik met hem aan tafel en mocht ik een try-out doen. Waarom hij het uitgerekend in mij zag zitten? Ik zie er niet uit als de meeste worstelaars, heb een onconventionele stijl en kom uit een land waar amper worstelaars vandaan komen. World Wrestling Entertainment (WWE) heeft een wereldwijde fanbase en dus ben ik als Nederlander natuurlijk qua marketing heel waardevol voor deze regio. Daarnaast was ik al best lang bezig om mijn karakter Aleister Black te ontwikkelen en dat sprak hen ook erg aan. Er is geen ander personage als Aleister Black in de WWE te vinden.’

De presence van Budgen vergt inderdaad ook de nodige onbescheiden machismo van de hoofdrolspeler zelf. Zijn uitstraling is uniek net als zijn naar eigen zeggen: shock and awe-vechtstijl. ‘Vanaf het eerste moment dat ik opkom, worden mensen gegrepen door mijn charisma. Zo van: wow, daar komt wat aan! Mijn moves en techniek zien er heel realistisch uit. Alles wat ik in de ring neerzet, voelt alsof je door een trein geraakt wordt.’

Datzelfde personage, een indrukwekkende volgetatoeëerde hipster-Hell’s Angel die niet zou misstaan in de nieuwste Mad Max-film, ligt overigens vrij dicht bij Budgens eigen fantasie- en interessewereld. Hij heeft een buitengewone interesse voor donkere, occulte werelden. Het feit dat zijn vader opgroeide in een religieuze cultsekte speelt daar een grote rol bij. Hoewel hij er nu liever niet meer aan terugdenkt, beaamt Budgen wel dat zijn personage daar deels op is gebaseerd. ‘Ik heb altijd een fascinatie voor het mysterieuze en duistere gehad, ja. Het beeld van Aleister Black komt dus echt uit mijn eigen inspiratie. Ik begrijp het, ik leef het.’

In 2016 tekent Budgen bij de WWE en wordt hij opgenomen in het trainingsprogramma van NXT, dat in Orlando een eigen WWE Performance Center heeft. Hier worden de atleten op alle gebieden klaargestoomd voor de optredens binnen en buiten de ring. ‘Dat was natuurlijk wel een overstap. Het is een aparte business vol excentrieke mensen van over de hele wereld. Maar het is fantastisch om hier te wonen en te trainen. Als mens en atleet heb ik me echt hier ontwikkeld. Ik ben zeven dagen per week bezig met de sport en alles wat er nog meer bij komt kijken om een goede professionele worstelaar te zijn. Zo krijgen we bijvoorbeeld ook karaktertraining en acteerlessen, want het moet allemaal natuurlijk zo geloofwaardig mogelijk overkomen.’

Hier snijdt Budgen een gevoelig punt aan. Bewust: want hij is al aan de stokpaardjes van de buitenwereld gewend. Zijn sport wordt namelijk voortdurend bestempeld als nepworstelen, door mensen die het waarschijnlijk slechts een paar keer op tv hebben gezien. ‘Het is het grootste misverstand, waar generaties worstelaars al tegen vechten. Voetbal en tennis zijn bijvoorbeeld beide balsporten. Zijn ze daarom ook hetzelfde? Professioneel worstelen vergelijk ik met het lezen van een roman. De lezer weet dat het fictie is, maar dat maakt niet uit, want je wordt door de personages meegesleept in de verhaallijn vol emoties en karakterontwikkelingen. Het brein van een mens ervaart dit als de tijdelijke werkelijkheid tot je het boek weer opzij legt. Je kunt ook parallellen leggen met films en soapseries. Je weet dat explosies niet echt zijn en de acteurs een rol spelen en toch raak je emotioneel betrokken bij de personages en gebeurtenissen. Een WWE-avond is een live-stuntshow en soap tegelijk. Drama, ontknopingen, cliffhangers en het gebeurt recht voor je ogen.’

Daarbij ergert hij zich nogal aan de wijze waarop het grote publiek en de media zijn sport eveneens wegzetten als ‘gemakkelijk’. ‘Vaak is de analogie: het is geen ballet, als we een sport heel zwaar vinden. En dat terwijl ballet een van de fysiek zwaarste dingen is die je met het lichaam kan doen. Geloof me: dit is een van de moeilijkste en zwaarste vormen van entertainment die er bestaan. Om een voorbeeld te geven: tijdens de Extreme Rules Match met Adam Cole viel ik door een tafel waarbij door de ijzeren randen letterlijk een lap vel van mijn rug werd geschraapt. Natuurlijk zijn de tafels flinterdun, maar je valt er wel vanaf een meter of drie doorheen. Je hangt niet aan draden of zo. Na zo’n gevecht ben ik echt wel naar de kloten en moet ik weken herstellen. Het publiek ziet dat niet. Het hoort erbij en ik klaag er ook niet over. We doen het allemaal voor het plezier van heel veel mensen die de sport adoreren. Ik noem worste- laars daarom zelf het liefst ‘sportentertainers’.

Lees het hele artikel op Blendle.