René Meulensteen: 'De nieuwe bondscoach mag me altijd bellen'

Hoe ziek is het Nederlandse voetbal?

‘Of ziek de juiste benaming is, weet ik niet. Maar als je Ajax, PSV en Feyenoord ziet spelen in Europa en Oranje voor de tweede keer op rij een eindtoernooi ziet missen, dan kan je maar één ding concluderen: dat we met z’n allen aardig zijn ingesukkeld.’

Hoe komt dat?

‘We hebben niet goed geanticipeerd op de nieuwe ontwikkelingen. Kijk naar de eredivisie. Of beter gezegd: de teloorgang ervan. Jarenlang waren we een toonaangevende competitie in Europa. Een doorgeefstation waar de grootste talenten vandaan kwamen. Dat station zijn we inmiddels lang en breed voorbij. Het is helemaal ingezakt. En dat zie je dus direct terug op het veld. Wat we daar zien, heeft werkelijk niks meer met topvoetbal te maken. Het gaat allemaal zo langzaam, zo traag. En organisatorisch en verdedigend is het zo slecht dat het nauwelijks te bevatten is.’

Nooit gedacht: ik ga ze helpen, ik ga terug naar Nederland.

‘Nee, die drang heb ik nog niet. Ik kon wel. Zo ben ik eerder dit jaar gepolst door NEC en kon ik aan de slag bij Jong Ajax. Maar toen had ik al gesprekken gevoerd met India, waar ik inmiddels trainer ben. Dat avontuurlijke trekt me eerlijk gezegd ook meer. Ik ben niet voor niets al 25 jaar weg uit Nederland.’

Toch was je bij Oranje bijna assistent-bondscoach geworden...

‘Ja, dat kwam ineens uit de lucht vallen toen Ruud van Nistelrooij, met wie ik vele jaren bij Manchester United heb gewerkt, als assistent-trainer vertrok. Schijnbaar had hij mijn naam doorgegeven aan Danny Blind.’

Met wie je zelfs nog hebt gesproken.

‘Klopt. Danny is bij me in Manchester geweest. Volgens Van Nistelrooij was ik namelijk de ideale man om bij Oranje de veldtrainingen te doen, net zoals ik jarenlang bij Manchester United heb gedaan onder Alex Ferguson.’

Je werd het uiteindelijk niet.

‘Nee, want hoewel ik een heel goed gesprek met Danny had, koos de KNVB uiteindelijk voor Dick Advocaat als de rechterhand van Blind.’

Wat dat een verrassing voor je? Want dacht je dat je de baan al binnen had?

‘Nee, Danny zei heel duidelijk dat er nog een andere kandidaat was waarmee hij in gesprek zou gaan. Ik wist toen alleen niet dat het om Advocaat ging.’

Teleurgesteld?

‘Nou, teleurgesteld is een te zwaar woord. Maar ik had het wel heel graag willen doen. Ook omdat ik, gezien mijn achtergrond, heel geschikt zou zijn geweest. Als je, zoals ik, twaalf jaar bij Manchester United heb gewerkt, weet je natuurlijk als geen ander wat er in de absolute top gevraagd wordt en wat spelers nodig hebben om die top te bereiken.’

Hoe had je dat bij Oranje dan gedaan?

‘Door Nederland in een ander ritme te laten spelen. Sneller, véél sneller. Natuurlijk, je bent elke keer maar heel kort bij elkaar, maar als je daar goed op traint, kun je dat er echt wel in krijgen. En dat is echt nodig. Want als je Nederland de laatste tijd zag spelen, dat was zo traag. Bijna stroperig. Daar moet je vanaf. Het moet veel directer.’

Sta je nog wel open voor Oranje?

‘De komende maanden niet. Ik heb immers mijn woord gegeven aan India. Maar daarna? Dat ligt er natuurlijk aan wie de kar gaat trekken en wat die van plan is. Maar als de nieuwe bondscoach denkt dat hij mij nodig heeft en denkt dat ik mijn steentje kan bijdragen, mogen ze altijd bellen. Hopelijk krijgen we dan het Nederlandse voetbal weer op de rails. Want dat doet wel pijn, hoor. En het is confronterend. Dat merk ik wel als ik ergens in het buitenland ben. Jarenlang werd er, waar dan ook ter wereld, met veel respect over ons gesproken. Ook dat is voorbij. Nu hebben ze vooral medelijden. Bij Oranje zijn we nu afhankelijk van spelers die niet meer bij de absolute topclubs spelen. Dat zegt alles over de staat waarin we ons nu bevinden.’

Lees het hele interview op Blendle.