We hebben natuurlijk nog dik 3 maanden tot het einde van 2017, maar de kop van het jaar stond zaterdag in het AD. Van Marwijk: Ik heb mijn principes, luidde die. Toen ik uitgelachen was, nam ik het hele artikel eens tot me.
Bert van Marwijk was 2 jaar lang als bondscoach het uithangbord van Saoedi-Arabië, een totalitair en wreed regime dat de doodstraf omarmt, dat voor het minste of geringste lijfstraffen uitvoert en er een apartheidsstaat op nahoudt, waarin vrouwen minderwaardig zijn aan mannen.
In zon omgeving voelde Van Marwijk zich blijkbaar zo thuis, dat hij zonder enige tegenwerping een krabbel zette onder het lucratieve contract dat de sjeiks hem voorschotelde. Kritiek pareerde hij met de aloude dooddoener dat sport en politiek gescheiden dienen te blijven, een analyticus die dat credo live op tv kritiseerde, kreeg na afloop van het programma te horen dat Van Marwijk hem de volgende keer op de bek zou slaan, zoals hij het fijnzinnig verwoordde.
En ondertussen vulde hij met zn kompanen Mark van Bommel (tevens schoonzoon) en Adrie Koster stevig zn zakken. Dat er verderop in Ryad vrouwen werden gestenigd of dat een blogger elke dag stokslagen te verwerken kreeg vanwege onwelgevallige stukjes, tja, dat was zijn pakkiean niet. Hij moest zorgen dat het nationale elftal naar het WK ging.
Toen dat wonderwel lukte, kreeg Van Marwijk opeens wél last van principes. Eindelijk, dachten we nog, liever ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, soms moet het besef even indalen. Ruud Gullit zou ook nu nooit meer in zee gaan met de Tsjetsjeense dictator Kadyrov, maar helaas: ome Bert kreeg opeens last van heel andere principes. Welke precies, dat bleef in het vage. Ja, er werd een staflid op non-actief gezet en hem werd verplicht om in de aanloop van het WK wat vaker in het land te zijn. Geen hele rare eis, toch? Maar opeens bleek de trainer over principes te beschikken. Nu zijn kop is gerold denkt hij nu een stok te hebben om mee te slaan.
Bij nader inzien was Van Marwijk inderdaad de ideale bondscoach van Saoedi-Arabië.