Neerlands Hoop: Tessa Rose Jackson

Deze week: muzikant Tessa Rose Jackson (27) van Someone.

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Om begin dit jaar samen met mijn vriend twee weken in Frankrijk te zitten met als opdracht om niks te doen behalve muziek maken. We zaten in een huisje van de ouders van een vriendin van mij, in the middle of nowhere, waar we mochten blijven zolang we een beetje voor de plantjes zorgden. Heerlijk, ’s ochtends aan het ontbijt zitten en dan vragen: “Vandaag maar eens beginnen met de baspartijen?” Om ’s avonds bij het haardvuur een wijntje open te trekken en te proosten op wat we hadden gemaakt.’

Is dat niet een beetje Russische roulette spelen met je relatie?

‘Ze zeggen altijd dat je nooit moet samenwerken met je geliefde. Op zich een hartstikke goed advies, maar mijn vriend en ik zijn al tien jaar samen, dus we hebben inmiddels wel een flow ontwikkeld voor hoe je dat doet zonder dat je elkaar de nek wil omdraaien. Hij is ook de toetsenist van mijn band en inmiddels, net als ik, ook producer. Ik merk dat ik het prettig vind om er in het creatieve proces een tweede persoon bij te hebben. Vroeger was ik altijd de kluizenaar. Dat vond ik destijds ook leuk, om dat allemaal in mijn eentje te doen. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik merk dat ik het eigenlijk veel leuker vind om er andere mensen bij te betrekken. Dus sinds een jaar werken mijn vriend en ik veel meer gezamenlijk aan mijn muziek.’

De meeste mensen kennen je nog als Tessa Rose Jackson, maar je hebt inmiddels een nieuwe artiestennaam, Someone. Dus je nieuwe album Orbit II is feitelijk je debuutplaat?

‘Op mijn nieuwe albums heb ik nieuwe en oude songs van eerdere EP’tjes bij elkaar gevoegd. Omdat de oude en nieuwe liedjes voor mij qua klankwereld heel goed bij elkaar passen. En ook omdat ik mijn album per se op vinyl wilde uitbrengen. Het leek me tof om van Orbit II een soort multidisciplinair kunstproject te maken. Ik maak namelijk ook grafische kunst, heel kleurrijk en het heeft altijd wel een link met de ruimte. Bij het vinylalbum zitten vijf kaarten met mijn artwork erop. Elk artwork is gemaakt voor een van de nummers van de plaat. Als je de kaarten scant met de augmented reality-app die we hebben ontwikkeld, begint dat liedje te spelen op je telefoon en komen de prints in 3D tot leven.’

Ik had een soort writer’s block ontwikkeld, omdat ik niet de ruimte voor creatieve vrijheid voelde

Je zei dat de ruimte een terugkerend thema is in je artwork. Ben je zo’n sciencefiction-freak?

‘Daar kan ik heel kort over zijn: absoluut. De ruimte is heel interessant en mooi, maar er hangt ook een filosofisch aspect aan vast. Ik vind het een bizar idee dat wij mensen ons hele leven ’s nachts omhoog kijken en allemaal dezelfde sterrenhemel zien, maar dat geen van ons er ooit is geweest. Een rare combinatie van supervertrouwd en totaal onbekend. Voor mij is dat een automatisch deurtje direct de fantasie in. De ruimte link ik ook aan bepaalde geluiden die ik heel vet vind. Ik heb best veel synthesizers, en daar kan ik allemaal freaky space-klanken uit toveren die precies passen bij dat beeld dat ik in mijn hoofd heb over de ruimte. Een onuitputtelijke bron van inspiratie.’

Welke sciencefictionfilm moeten we allemaal zien?

‘Eentje maar? Dat gaat me nooit lukken. Mag twee ook? De eerste is Alien. Gewoon, omdat ie fucking geniaal is en een van de engste, spannendste en vetste film ever. De andere is The Forbidden Planet. Een oude sciencefictionfilm met een piepjonge Leslie Nielsen. In de film zit ook zo’n typische filmrobot uit de jaren 50, een geverfde kartonnen doos op wieltjes. Toch ziet de film er heel sick uit. Er zit een heel vette animatiescène in van een gevecht tegen een space-monster, gemaakt door de animatoren van Disney. De muziek is ook nog eens heel cool. Die is van Bebe en Louis Barron, een Amerikaans echtpaar dat geldt als pioniers op het gebied van elektronische muziek. Voor hun baanbrekende soundtrack kregen ze helaas geen Oscar-nominatie: die was zijn tijd zo ver vooruit dat het niet werd gecategoriseerd als muziek.’

Waarom heb je eigenlijk een andere artiestennaam aangenomen?

‘Ik heb een aantal jaar muziek uitgebracht onder mijn eigen naam, Tessa Rose Jackson. En dat ging vanaf het begin eigenlijk al best goed. Ik had het geluk dat de muziek die ik maakte op dat moment lekker in de markt lag, of zo. Maar ik was nog net twintig toen ik die liedjes schreef. Ik identificeerde me niet meer met de folkpop spelende girl next door die Tessa Rose Jackson was. Ik wilde doorgroeien, andere muziek maken. En zo’n koerswijziging is moeilijk als je al een beetje naam hebt gemaakt en succes hebt gehad. Er was een bepaald verwachtingspatroon ontstaan rondom mijn naam. En dat was dan ook nog eens mijn echte naam. Dat vond ik ontzettend bedrukkend en eng. Ik wilde verbreden, maar ik voelde absoluut niet de ruimte om dat te doen. Ik had een soort writer’s block ontwikkeld, omdat ik niet de ruimte voor creatieve vrijheid voelde. Dat heb ik nodig, het gevoel dat ik alles kan en mag proberen. Dus wilde ik een nieuwestartmaken,alsSomeone,eennaamdie niet verder af kan staan van mijn eigen naam. Want het gaat om wat ik maak, en niet om wie ik ben. Of dat nu synthesizerpop is, een akoestische plaat of abstracte punktechno.’ 

Debuut

Tessa Rose Jackson brengt in 2013 haar debuut (Songs From) The Sandbox uit en wordt op 3FM uitgeroepen tot Serious Talent.

Nieuwe naam

Een paar jaar later verandert ze haar artiestennaam in Someone, met inmiddels drie EP’s op haar naam.

Orbit II

Haar eerste album Orbit II verschijnt deze week, met voor de vinylliefhebbers een speciale augmented reality-app erbij.