'Jullie hebben makkelijk lullen met jullie huis en gezin en vakanties'

‘Ja, jij gaat zo lekker naar huis. Jij hebt je familie, je kinderen, je koopt wat je wil en eet wanneer je wil. En waar je wil. En wat je wil!’ zegt de Marokkaanse Asif gejaagd, terwijl hij wat shag van zijn lip plukt. ‘Heb je enig idee hoe het is om hier te wonen? Nou? Tupac die de hele tijd over de gang schalt. Of die idiote Joling van die flikker aan het einde van de gang? Of de schijt op de wc-pot omdat iemand te bezopen was om achterom te kijken?’ Asif loopt rood aan, ik zie hier en daar een spetter speeksel op het bureaublad belanden. Onbewust rij ik mijn stoel wat naar achteren. 

‘Is er iets gebeurd waardoor je emmer nu over lijkt te lopen?’ vraag ik. Asif haalt driftig zijn schouders op. ‘De schijtzooi die mijn leven is geworden! Ik heb nog nooit een eigen huis gehad terwijl iedereen om me heen een huis krijgt!’ Ik kijk naar hem en zie zijn pokdalige huid, zijn beginnende baardje, de wallen onder zijn ogen. Het olijke jongensvoorkomen. Ik vergeet steeds dat hij al ruim in de veertig is. ‘Asif, we weten dat je het zat bent. Dat er niet zo heel veel voor nodig is om een woede-uitbarsting te krijgen. En we weten hoe dat vorige keren is afgelopen,’ zeg ik. Ik denk terug aan alle keren dat we hem een time-out moesten geven omdat hij andere bewoners bedreigde. 

‘Ik weet wel wat jij wil,’ zegt hij als door een wesp gestoken. ‘Zo’n anti-agressietraining. Ik heb je gezegd dat ik het niet kan, zeker niet online. Je denkt toch niet dat ik een beetje mijn shit tegen een beeldscherm aan ga zitten ouwehoeren, of wel?’ roept Asif terwijl hij het gat in zijn schoen groter maakt door aan zijn zool te trekken. ‘Als jullie mij nou gewoon aanmelden voor een woning en ophouden met jullie gezeik over mijn cocaïnegebruik dan hoef ik dit gesprek niet steeds te komen voeren!’ zegt hij schuimbekkend. ‘Die schulden komen nog wel een keer!’ Asif kijkt me arrogant aan, klaar voor een antwoord. ‘Asif, zo werkt het niet. Dat weet je heel goed!’ probeer ik uit te leggen.

‘Asif, zo werkt het niet...’ doet Asif me na met een hoog stemmetje. Hij staat zo snel op dat zijn stoel naar achter klapt. ‘Jullie hebben makkelijk lullen met jullie huis, auto en partner. En jullie kinderen en jullie vakanties! En ik? Jullie zijn naar huis en zijn me vergeten! Het is jullie schuld dat ik hier woon. Zolang je dat maar weet, het is jullie schuld!’