Recensie | 4 sterren voor How the West Was Won van Pete Perrett

Pete Perrett - How the West Was Won

Pete Perrett (65) heeft zijn eerste plaat in 21 jaar gemaakt. Het is alsof Lazarus recht voor je neus herrijst uit de dood. Wie Perrett hoort zingen, kan amper bevatten dat hij dik 40 jaar heeft weggegooid aan heroïne en crack. Op zijn morbide, bijtende humor en zijn laconieke zang heeft de dope in ieder geval geen grip gekregen.

Pete Perretts bandje ging glorieus kopje onder in de eerste Britse punk- en newwave-golf van eind jaren 70. Vooral omdat drugs en The Only Ones altijd twee handen op een buik waren. Perrett kon de opnames van hun debuut betalen dankzij zijn florerende hasjhandeltje. En John Perry kwam aan zijn unieke gitaargeluid doordat hij zijn instrument had uitgehold om drugs mee te smokkelen.

Perrett heeft nu een streep gezet onder zijn jarenlange kluizenaarsbestaan met een album dat niet luistert als de laatste stuiptrekking van een zielig hoopje mens, maar als een imposante bak rock’n-roll van een man die al zijn leven lang uit de goot probeert te klauteren.