Longread | Pornoster Rick Hollander werd gesloopt door crystal meth

Na in Amsterdam van de gayscene geproefd te hebben, breekt Rick Verhagen (49) rond de eeuwwisseling door als pornoacteur. In Hollywood verandert zijn Amerikaanse droom in een nachtmerrie. Hij wordt er aangerand en misbruikt, en belandt in een duister circuit waar crystal meth – Tina – het dagelijks leven domineert. Deze week verschijnt Ricks autobiografie Tina, Mijn Affaire Met Crystal Meth. ‘Het eerste wat je voelt, is de rush. Geilheid neemt bezit van je. Je wilt neuken, liefst met een heel voetbalelftal.’

De aandacht van de pornowereld gaf mij het gevoel dat ik er mocht zijn, dat ik werd gewaardeerd om wie ik was. De vele e-mails die ik ontving vanuit de filmindustrie gaven mij de kick die ik nodig had en ik ging er ook helemaal in op. Ik had iets gevonden wat ik kon verkopen en gebruiken om mezelf in de schijnwerpers te zetten, en ik – dat onzekere jongetje met het rode haar en die enorme penis – was daar ook fokking trots op. Ik keek altijd enorm op tegen pornosterren; dat ik er nu zelf ook één was geworden, eentje die de hele wereld over vloog, drong nooit echt tot me door. De aandacht was mijn einddoel.

Maar onzekerheden verdwijnen niet. Ze krijgen hooguit een plek. Dat gevecht heeft mij helaas in zoveel kutsituaties gebracht en daar heb ik best spijt van. Door schade en schande word je wijs. Hoewel ik mij nog steeds afvraag hoe ik dit allemaal in mijn eentje heb kunnen doen.

Echte vrienden had ik niet. Alleen Johan, een steward die ik van de sportschool ken. Samen met deze spierbundel met dominante trekjes ga ik op vakantie en bezoek ik seksfeesten, maar met porno-Rick wilde hij niks te maken hebben: ‘Rick, ik ben niet zoals alle anderen om je heen. Iedereen geilt op je pornostatus. Ik geef om wie je bent. Dat pornoverhaal moet je niet met mij delen.’ Daar was hij altijd heel duidelijk in. Maar helaas betekende dit dat ik de dingen waarmee ik bezig was niet met hem kon bespreken. Toch hebben we samen best veel meegemaakt. Zo was hij erbij in Brazilië toen ik er bijna in bleef.

Klinisch dood

Het gebeurde tijdens een bootparty in Rio, ’s middags om 12.00 uur. Iedereen had er zin in om met een stuk of vijftig bloedmooie mannen de zee op te varen en heerlijk naar de kloten te gaan. De dj was al lekker bezig toen we op het jacht arriveerden.

De stemming zit er al snel in. We hebben natuurlijk de nodige drugs bij ons. We zijn niet de enigen, merk ik. Ik leg contact met een gozer die een enorme voorraad bij zich heeft en kom zo in de verleiding om te gaan mixen, wat je natuurlijk nooit moet doen.

Ik word stoneder en stoneder, en na een uurtje varen gaan we voor anker. We kunnen zwemmen. Er duiken er een paar van boord, zwembroeken vliegen in het rond en nog voordat iedereen uit het water is geklommen, hangen de pikken al in je bek. Het wordt één grote orgie.

Ik herinner me verder weinig, want mijn lichaam begaf het. Ik had te weinig gegeten en gedronken en zelfs als ik beter voor mezelf had gezorgd, was de combinatie van hitte en gemixte drugs me vermoedelijk te veel geworden. Ik viel op het dek. Het werd licht in mijn hoofd. Ik zag overbelichte beelden en volgens de mensen die erbij waren, heb ik gezegd dat ik dood wilde. Er was een arts aanwezig die mijn pols pakte en verklaarde dat ik klinisch dood was. Overdosis. Johan, in wiens armen ik lag, was totaal van streek. In de verte hoorde ik hem zeggen: ‘Rick, alsjeblieft, ik hou van je, kom terug, blijf bij me, ik hou van je, wakker blijven.’

Kon ik maar de juiste woorden vinden om te omschrijven wat ik voelde. Ik weet nog dat het zacht, licht en soepel was. Er was geen stress, geen drama en het licht was zo mooi dat ik niet terug wilde. Wat ik zag vervormde voortdurend, alsof ik werd rondgeleid door mijn hersenen. Ik denk dat ik afscheid nam van mijn lichaam, maar de stem van Johan hield me hier.

Naaldje, snuifje of pilletje

Mijn andere beste vrienden waren de vele soorten drugs die ik nam. Ik heb, ook na Rio, drugs nooit als iets echt slechts ervaren. Het heeft me in sommige dingen best geholpen. Ik ben altijd een controlfreak geweest en seks stond nooit bovenaan mijn lijstje. Tina – crystal meth – gaf mij het gevoel dat ik het gemis van liefde kon vergeten. Ik gebruikte andermans behoefte aan seks als vulmiddel.

Ik rende altijd alle kanten op. Elke hotelreceptioniste kende me. Ik heb wat hotels gezien. Ik was populair bij toeristen, die zich bij bosjes meldden via Gaydar of Gayromeo. Ik bezocht ze nooit nuchter, en zij waren het ook nooit. Met drugs onderdruk je je onzekerheid, ook toeristen zijn onzeker, helemaal als er een pornoster langskomt. Een beetje GHB of coke neemt die onzekerheid weg. Ruim baan dus voor allerlei fantasieën. Ik ben zelf net zo onzeker. Sterker nog: misschien eerder bang dat ik niet aan hun fantasieën kan voldoen. Dan wil een naaldje, een snuifje of een pilletje wel helpen.

Het probleem met drugs is dat je niet weet wanneer je moet stoppen. Dat merkte ik aan alle drama om me heen. Er gingen zoveel gozers naar de kloten. Hier en in Amerika. Een vriend met wie ik een poosje omging in LA is na een te hoge dosis van een flatgebouw gesprongen, en een andere, met wie ik een kleine romance heb gehad in Duitsland, is overleden na het inspuiten van te veel meth.

Helaas ken ik ook verhalen van opzettelijke overdoses, in de hoop er vanaf te zijn. Zelfmoord is niet vreemd in het land van Tina. Af kicken doet ontzettend veel pijn en is een heel zwaar proces, dat dertig tot negentig dagen duurt. In die tijd kun je niet echt normaal denken. Je bent aangetast. Je wilt alleen zijn, op de bank, met de gordijnen dicht. Comakijken. Je hebt nergens zin in, bent gedeprimeerd, hebt geen energie en plezier – dat woord kun je niet eens meer spellen. Geen wonder dat de meeste gebruikers terugvallen. De cijfers liegen er niet om: 95 procent komt er niet vanaf.

Als suiker

Ik ga door de knieën voor Hare Majesteit koningin Tina. Ze heeft mij in haar greep sinds mijn eerste Amerikaanse pornofilm. Haar krachten zijn zo sterk dat ze je persoonlijkheid overneemt. Ze bestuurt je denkpatroon. Ze is een alleenheerseres en blokkeert alles wat je belangrijk vindt. Voor haar laat je alles schieten. Familie, vrienden: ze worden obstakels. Je denk echt dat haar wereld je realiteit is. Van de echte realiteit wil je niets weten.

Ik weet nog hoe blij ik was toen ik haar in Amsterdam eindelijk ook kon krijgen. Ik had al maandenlang aan elke dealer gevraagd of hij meth had. Toen er eindelijk eentje ja zei, heb ik op de stoep een vreugdedansje gemaakt. Het was in 2003, bij Johan voor de deur. Ik weet het nog precies, zoals je dat hebt met grote historische gebeurtenissen. Het kostte 200 euro per gram.

Crystal meth ziet eruit als zeezout en als het echt goed spul is als suiker. Je kunt het op heel veel manieren gebruiken. De een snuift het graag, de ander rookt het in een crackpijp of in een waterpijp. Weer een ander – moi – spuit het bij zichzelf in het kontje. De diehards onder ons laten het injecteren in de arm. Gebruikers die in de media verschijnen en het verborgen willen houden, spuiten tussen hun tenen. Paris Hilton, bijvoorbeeld, en vroeger Michael Jackson – al gebruiken die weer ketamine.

Tina is een goed middel om af te vallen, zou je denken, maar het tegendeel is waar. Na een paar dagen in Tinaland zijn je voedselreserves verdwenen. Je lichaam schreeuwt om aanvulling. Je probeert je honger te stillen, maar je gaat schransen, vooral zoete dingen. Je lichaam krijgt een overdosis suiker en alles wat het op dat moment niet kan gebruiken, wordt omgezet in vet. Je vraagt je in zulke perioden alleen af wanneer je geld weer wordt gestort.

Als ik zin had in een escape en er was nog geen geld, sprak ik af met een vriend. Ik zal het nooit vergeten, de keer dat ik afsprak met Robin, die net zijn dealer had gebeld. De dealer had gezegd dat hij er binnen twintig minuten zou zijn. Op een hoek van het Rembrandtplein zouden we op hem wachten, twintig minuten.

Maar de dealer komt niet opdagen en Robin krijgt een mindfuck. Al na vijf minuten beginnen de braakneigingen. ‘Rick, please call my dealer.’ ‘Relax,’ zeg ik en bel de dealer, maar ik krijg geen gehoor. Robin wordt gek en begint te kotsen. Ik schaam me dood. Dealers hebben vaak gewoon schijt aan je verslavingen: ze spelen ermee. Daarom nemen ze ook niet op. Je blijft toch wel wachten, want zij hebben ‘de verlossing’ in handen.

Uiteindelijk komt de dealer 45 minuten later. Ik heb Robin nog nooit zo snel naar een hoek van een gebouw zien lopen voor een snuif Tina. Hij komt terug met een grote smile op zijn gezicht. Verlost.