‘Bohemian Rhapsody werkt zelfs een gecremeerd lijk op de zenuwen’

Freddie Mercury heette eigenlijk Farrokh Bulsara, wat Perzisch is voor ‘Trek eens aan mijn vinger’. Hij werd geboren op Zanzibar, als zoon van Smupuk Bulsara, een beroepsverzamelaar van gebarsten dakpannen en Lulula Bulsara-Impuki, een vrouw die negentien bosbessen kon laten balanceren op haar neus, maar verder kon ze niks.

Illustratie Steve Nestorovski

Het schamele gezin verhuisde naar India, een land dat nu niet bepaald bekendstaat om z’n gebarsten dakpannen, en dus werd algauw verkast naar Middlesex in Engeland, waar Freddie, zoals hij zich inmiddels noemde, naar de kunstschool ging en afstudeerde in design, met als eindwerk een tafel die je kon opvouwen tot een halve tafel.

Maar muziek was helaas z’n leven en na een doortocht bij de belabberdste band van het Verenigd Koninkrijk, Wreckage, sloot hij zich aan bij de op één na belabberste band, Smile. Daarin zaten schertsfiguren als Brian May en Roger Taylor en ze haalden er een collega-loser bij, een of andere Deacon, en samen vormden ze Queen. Freddie Mercury werd beïnvloed door verschillende muziekstijlen en figuren, onder andere de flikker der klassieke flikkers, Frédéric Chopin; de uitvinder van de hedendaagse homofilie, de danser Vaslav Nijinsky, en N’Konko Zundi, een zwarte man die tegelijk de bongo’s en de vibrafoon kon bespelen met z’n penis. Over penissen gesproken, eerst leek Freddie Mercury heteroseksueel en had hij zelfs een relatie met een vrouw, Mary Austin. Nou ja, een vrouw. Ze had de tieten van een vlo, een clitoris als een thermosfles en de snor van vadertje Stalin.

Algauw wisselde Mercury van kamp en begon hij zich in de reet te laten buffelen door drie kwart van de gayscene in een straal van 500 kilometer. Ondertussen kweelde hij met die ongelooflijk irritante stem van hem wegwerpdeuntjes als We Will Rock You, Radio Gaga, I Want To Break Free, You’re My Best Friend, en het nummer dat zelfs een gecremeerd lijk op de zenuwen werkt, Bohemian Rhapsody, en ik zweer je, iedere keer als ik dit nog steeds grijsgedraaide kutlied hoor, zoek ik doodnerveus in m’n keukenkasten of er geen rattengif te vinden is waarmee ik mij binnen zes minuten van kant kan maken.

Mercury had op de koop toe een solocarrière; zo zong hij Barcelona samen met de Spaanse sopraan Montserrat Caballé, die zo dik is dat minstens vijf pubers verstoppertje kunnen spelen tussen haar vetlagen. Dik was Freddie Mercury allerminst, en je zou kunnen zeggen dat hij steeds dunner werd, waarbij gefluisterd werd dat het weleens aan aids zou kunnen liggen. En verdomd als het niet waar is, de knakker had nog aids ook! Hoe zou dat zo gekomen zijn? Wat was die Freddie Mercury een belediging voor de rockmuziek, de live-shows en het rijk der nichten.