‘Een monarchie is nog dommer dan een dictatuur’

Ik probeer iets zinnigs over het koningshuis te schrijven, maar ratio en monarchie staan simpelweg te ver uit elkaar. Ik krijg het niet uit mijn toetsenbord. Het is niet anders: we leven in de meest achterhaalde staatsvorm die er is, op ruime afstand gevolgd door de dictatuur. Hoera, hoera, hoera!

50 jaar oud is hij deze week geworden, onze Willem-Alexander Claus George Ferdinand, koning der Nederlanden, prins van OranjeNassau, jonkheer van Amsberg. Een halve eeuw gevangenschap in een gouden kooi, waarin hij als oudste nakomeling is geboren en zodoende recht heeft op een hele reeks titels – naast koning is hij markies, graaf, burggraaf, jonkheer, baron, heer en vrijheer. Een mens kiest niet waar zijn bed staat, en koning Willy kan het ook niet helpen dat het zijne toevallig in een paleis stond. En omdat ook sprookjesfiguren jarig zijn, zingen we op Koningsdag met z’n allen uit volle borst het Oranje Boven, want dat malle koningshuis van ons is altijd wel weer een mooi excuus voor een feestje.

Over Oranje gesproken: nee, ik ben nog niet benaderd. Tegenwoordig lijkt ‘beschikbaarheid’ de belangrijkste eis aan een nieuwe bondscoach te zijn, vandaar dat de namen van Dick Advocaat, Henk ten Cate en zelfs tobtrainer Fred Rutten (twaalf jaar hoofdtrainer, nul keer kampioen) veelvuldig genoemd worden. Mijn naam heb ik nog niet horen vallen, maar ik heb in de avonduren en in de weekenden best nog wat tijd over en wil best voor een paar ton per jaar een groep multimiljonairs naar voren schreeuwen.

KNVB: je weet me te vinden. Wie weet krijg ik het lek bij Oranje boven.