'Shannen gooide de deur dicht en krijst nu dat ze haar armen open gaat snijden'

‘Het is net helemaal uit de hand gelopen op kantoor, wil jij Rachida opvangen?’ vraagt mijn collega terwijl ze de uitzendkracht zachtjes mijn kantoor in duwt. ‘Ik kijk ondertussen waar Shannen is gebleven!’ Rachida ziet er verschrikkelijk uit, haar gezicht zit vol rode vlekken van het huilen. ‘Ik weet niet wat er gebeurde, midden in een gesprek griste Shannen mijn bril van mijn gezicht,’ stottert Rachida. ‘Ze hield de bril vlak voor mijn gezicht, zei KRAK en brak hem toen voor mijn gezicht in tweeën.’

Rachida begint te huilen. ‘Ik heb mijn vriend gebeld dat hij mijn reservebril moet brengen, ik zie nu bijna niks!’ Rachida’s schouders schokken. ‘Hey vrouwtje... wat zal je geschrokken zijn,’ probeer ik haar te troosten. Rachida snuit haar neus in het servetje dat ik haar uit gebrek aan beter aanreik.

‘Ik geloof dat het helemaal uit de hand loopt,’ zegt mijn collega als ze zich bij ons voegt. ‘Ik ben naar Shannens kamer gelopen en heb haar gezegd dat ze geschorst is en moet vertrekken. Ze gooide de deur dicht en krijst nu dat ze haar armen open gaat snijden.’ Terwijl ik kippenvel krijg, bel ik 112. ‘Wat heeft u nodig, politie, ambulance of brandweer?’ vraagt de receptioniste. ‘Politie,’ antwoord ik koel. Ondertussen zie ik op de monitor van de camera’s dat Shannen uit haar kamer is gekomen en met een bezemsteel op de ramen in de gang slaat. ‘Mevrouw, er moet echt snel iemand komen, mijn cliënt is volledig doorgedraaid,’ zeg ik terwijl ik mijn hart tekeer voel gaan. De medewerker van de alarmcentrale roept of ik wil ophouden met ratelen en gericht details wil geven.

Twaalf man politie staat in de deuropening van het pand. We voeren kort overleg waarna een agent hard op haar deur klopt. Deze gaat op een kier waarna de agent zijn voet ertussen zet. ‘Ik doe niks hoor, ik heb alleen mezelf een beetje pijn gedaan,’ hoor ik Shannen poeslief zeggen. Ze heeft een dun en veel te kort jurkje aan. ‘Jongedame, wilt u zo vriendelijk zijn om een onderbroek aan te trekken zodat u mee kunt. We houden u aan wegens huisvredebreuk!’ Uit het niets begint Shannen te krijsen en laat ze zich om het been van de agent vallen. ‘Doe me niks pappie, doe me niks.’ Vakkundig trekt deze haar overeind en maant haar mee te lopen. Als ze zich een aantal keer laat vallen, is hij er klaar mee en krijgt ze handboeien om. Haar armen en benen worden opgetild en zo wordt ze de trappen afgeleid. Haar gegil gaat door merg en been en sterft langzaam weg door het trappenhuis.