Nu nog verblijven ex-RAF-terroristen waarschijnlijk in ons land. Waar zitten de voortvluchtigen Staub, Klette en Garweg, die als ‘spoken in de ondergrondse’ leven?
Voortvluchtige ex-RAF-terroristen/roofovervallers zijn de laatste jaren gezien in Medemblik, Jirnsum, Gorredijk, Makkum, Oranjewoud en op een parkeerplaats bij Heerenveen. Ze zijn behoorlijk op leeftijd, maar weten goed om te gaan met raketwerpers, granaten, handpistolen en kalasjnikovs. De leider heet Ernst-Volker Staub. Hij heeft overvallen, moorden en aanslagen gepleegd en staat sinds mei van dit jaar als eerste Duitser op de Europe’s Most Wanted-lijst. Hij is 66 jaar, komt uit Hamburg en heeft blauwgrijze ogen en moedervlekken op zijn rug. Op zijn linkerschouder zitten wonden die zijn veroorzaakt door een wildwestschietpartij met de politie.
Ernst-Volker Staub heeft een relatie met een Daniela Klette. Ze is 58 jaar en staat eveneens op Europe’s Most Wanted-lijst. Staub en Klette beroven samen geldwagens en supermarkten, dat doen ze met de iets jongere Burkhard Garweg, te herkennen aan zijn spitse, bijna uitgemergelde gezicht. Ze worden verdacht van drie moorden, richtten voor 100 miljoen mark aan schade aan bij een aanslag en zijn de drie laatste voortvluchtigen die nog met de extreemlinkse terreurbeweging Rote Armee Fraktion (RAF, in 1998 opgeheven) worden geassocieerd.
De Linksterroristen leven volgens tabloid Bild nu al bijna dertig jaar ‘als spoken in de ondergrondse’. Soms duiken ze even op en bij een geslaagde roof trekken ze zich weer jaren terug in hun schuilpaats. Volgens de Duitse politie is de kans groot dat ze in Nederland verblijven, in Die Zeit worden Staub, Klette en Garweg ‘De vliegende Hollanders’ genoemd. Bild schreef: ‘Steeds weer schijnen de sporen naar Holland te leiden.’ Zitten de ex-RAF-leden in Nederland ondergedoken? De Rote Armee Fraktion gebruikte ons land vaker als Rückzugsgebiet (terugtrekgebied) en er zijn zeker zeven momenten geweest dat de daden van RAF ook in Nederland tot massahysterie leidden.
22 september 1977 Gestikt in eigen bloed
De marmeren gedenksteen ligt in de Croeselaan in Utrecht. In witte letters staat: ‘Hier kwam om het leven voor onze veiligheid. BRIGADIER ARIE KRANENBURG: 22-9-1977.’ Hij werd op 10 juni 1939 geboren en was een uitstekende agent die vaak werd uitgeleend aan andere korpsen om bij gevaarlijke operaties te assisteren. Hij ontmoette op een feestje van de recherche een 21 jaar jongere vrouw met wie hij een relatie kreeg. Joke en Arie wisten direct dat ze bij elkaar hoorden. In Het tijdschrift voor de politie noemt ze hem ‘de liefde van mijn leven’.
Ze trouwden en gingen in Vianen wonen. In de late zomer werd Arie volgens Joke wat stiller. Het radicaal-linkse terrorisme werd steeds gevaarlijker, in Duitsland moordde en roofde de RAF erop los. Op 5 september 1977 werd de president van de Duitse werkgeversvakbond Hanns-Martin Schleyer in een auto van de RAF geduwd, zijn chauffeur Heinz en drie lijfwachten waren toen al doodgeschoten. De kidnappers eisten de vrijlating van elf RAF-leden, onder wie de bekendste leden van de Rote Armee Fraktion: Andreas Baader en zijn vriendin Gudrun Ensslin.
Niemand wist nog dat Schleyer in een rieten mand naar Nederland was vervoerd. Toch leek brigadier Arie Kranenburg intuïtief door te hebben dat er ook in zijn land gekke dingen zouden gebeuren. Hij sloot zelfs niet uit dat hem iets ernstigs zou overkomen en hij beschreef Joke hoe zijn crematie eruit zou moeten zien.
Vijf dagen na de ontvoering van Hanns-Martin Schleyer huurde een Duits sprekende vrouw een Ford Granada bij een bedrijf in de Trompstraat in Den Haag. Ze gebruikte een vervalst rijbewijs, de verhuurder schakelde de politie in. De Ford werd op 19 september teruggebracht, een agent greep haar, een RAF-lid opende van achter het vuur. De agent liet los en de twee Duitsers konden vluchten.
De kelner van de nabijgelegen Cactusbar vertelde de politie over een merkwaardige Duitser die de avond ervoor zijn reistas bij hem had achtergelaten. Kon hij er op passen? ‘Ja hoor.’ De Duitser kwam niet meer terug, de kelner gaf de tas aan de politie. Na een kort onderzoek ontdekte de politie dat de twee voortvluchtige en zeer gevaarlijke RAF-leden waren: Angelika Speitel en Knut Folkerts.
De politie sloeg alarm. Een werknemer van het Utrechtse bedrijf Rent-a-Car herinnerde zich iets opvallends. Een Duitse vrouw had een paar weken eerder een rode Ford Taunus gehuurd. Ze verlengde de huur en haar rijbewijs bleek vals. Brigadier Arie Kranenburg en zijn collega Leen Pieterse postten op 22 september 1977 in de receptieruimte. Tien agenten moesten dekking geven. Arie belde in de middag naar huis. ‘Ik ben later. Wil je eten voor me bewaren?’ Hij beloofde rond zes uur thuis te zijn. Dat was mooi, vond Joke, dan konden ze nog samen uitgaan, de oppas was al geregeld. Arie en Leen bleven onopvallend in de receptieruimte wachten. De meeste andere agenten waren al naar huis toen er rond zes uur een man bij Rent-a-Car binnenkwam. Hij liep naar de balie. De gehuurde Ford Taunus stond buiten. De bedrijfsleider van Rent-a-Car maakte Arie en Leen duidelijk dat de man bij de gezochte vrouw hoorde. Leen f luisterde ‘pakken’ en ze grepen RAF-lid Knut Folkerts, die een Colt .38 tevoorschijn haalde en Leen in zijn buik schoot. Leen viel zwaargewond op een stoel toen Knut opnieuw vuurde, dit keer op Arie, kogels raakten zijn maag en bovenlichaam. Hij riep: ‘Help, ik ben beschoten!’ en Arie kroop naar café De Bonte Koe. Zijn rechterlong was doorboord, het bloedspoor zou nog jaren op de straatstenen zitten. Knut had ook een handgranaat bij zich, maar het lukte hem niet de pin eruit te trekken en hij werd gearresteerd door de Brabantse agent Frits Raap.
RAF-kogels raakten de Utrechtse agent Arie Kranenburg in maag en bovenlichaam. Hij stierf op weg naar het ziekenhuis
Leen overleefde, Arie stierf op weg naar het ziekenhuis. Joke bracht een uur later haar zoontje naar bed. De oppas belde aan. Arie was nog niet thuis, Joke zei: ‘Hij komt niet meer. Hij is dood.’ Er stopte een verlengde zwarte Mercedes voor de deur. Burgemeester Vonhoff en de hoofdcommissaris stapten uit. Joke deed al open voordat ze aanbelden. ‘Hij is zeker dood?’ Ze ging naar het ziekenhuis. In de gang zag ze zijn röntgenfoto’s. Arie was gestikt in zijn eigen bloed.
Knut zei niets tijdens de verhoren. Duitse en Nederlandse agenten vreesden dat er nog veel meer RAF-leden in Amsterdam, Den Haag en andere steden verbleven. Auto’s met Duitse kentekens werden van de wegen afgehaald, doodsbange toeristen met een Duits accent moesten hun papieren tonen. Iemand had verdachte Duitsers in de Biesbosch gezien. De omgeving werd uitgekamd, een helikopter vloog laag over kreken en wilgenbossen. Geen RAF-terrorist te bekennen. De crematie van brigadier Arie Kranenburg was op 27 september 1977. De aula zat vol. Joke zat op de eerste rij met een dikke buik. Een maand erna beviel ze van een zoontje en weer een maand later was ze aanwezig bij de rechtszaak tegen Knut Folkerts. De rechtbank in de Utrechtse Hamburgerstraat was hermetisch afgezet, het dak was gepantserd omdat RAF-leden de verdachte vast met veel geweld wilden bevrijden. Vrienden en sympathisanten zaten vlak bij Joke en balden hun vuist naar hun strijdmakker toen hij binnenkwam. Knuts moeder deed dat ook en ze rende naar hem toe om hem te omhelzen. Een vriendin van Knut schreeuwde in het Duits: ‘Wij zullen zegevieren!’
Knut zat tussen twee parkeerwachters. Hij toonde geen enkel berouw en kreeg 20 jaar. Joke was daar redelijk tevreden mee. De terrorist werd in 1978 uitgeleverd aan Duitsland. Hij kreeg levenslang voor een Duitse moord, maar kwam in 2001 vervroegd vrij en heeft nooit gezeten voor de moord op Arie. Joke viel bijna flauw toen ze dit ontdekte. De vrouw van brigadier Kranenburg is nooit hertrouwd. Niemand zou aan Arie kunnen tippen. Knuts zus woont in Utrecht. Daar is hij lang na de moord weleens gezien. Hij mag blij zijn dat Joke dat niet wist. Ze zou hem hebben gewurgd.
10 november 1977 Getroffen door handgranaat
De man zei Zwitser te zijn en heette Fehr, Othmar Fehr. Hij huurde een maisonnette van een Amsterdamse vrouw in de Baden Powellweg in de wijk Osdorp. Hij had met geen buurtgenoot contact en er kwamen voortdurend geheimzinnige sujetten langs. De vrouw vond dat verdacht.
De naam van de Zwitser werd nagetrokken. De papieren van de echte Fehr waren gestolen, was de man misschien een RAF-terrorist. Na de moord op brigadier Kranenburg en een serie andere gebeurtenissen mocht niets meer worden uitgesloten. De ontvoerde Hanns-Martin Schleyer was de maand ervoor door zijn kop geschoten en drie RAF-leden pleegden zelfmoord in de gevangenis. Volgens sympathisanten had de Duitse staat ze vermoord.
Amsterdamse agenten postten tien dagen bij het huis in de Baden Powellstraat. Twee mannen liepen op 10 november 1977 rond elf uur naar buiten en bleven heel lang bellen in een telefooncel. Hoofdagent Piet Zoet klopte op de deur en zei: ‘Schiet effe op, ik moet een dokter bellen.’ Antwoord: ‘Ein Moment bitte.’ Twee andere agenten in burgerkleding pakten hun wapens en riepen: ‘Hände hoch, Polizei!’ Een RAF-lid genaamd Wackernagel schoot agent Serno in zijn heup, agent Van Hoogen schoot twee keer op RAF-lid Schneider, die een handgranaat bij zich had. Wackernagel bleef schieten en raakte ook Van Hoogen. Zoet vuurde op Schneider en raakte hem bij zijn lies. Van Hoogen was gewond, maar bleef schieten. Schneider wilde de pin van de handgranaat lostrekken, Van Hoogen zei dat hij moest gaan liggen. Dat deed Schneider niet en Van Hoogen schoot. Schneider werd geraakt, maar kon de handgranaat nog richting Zoet werpen. Splinters raakten zijn oog, slaap, buik, rechtervoet en linkerbeen.
RAF-lid Schneider werd geraakt, maar kon de handgranaat nog richting agent Zoet werpen. Splinters raakten zijn oog, slaap, buik, voet en linkerbeen
De RAF-leden lagen op de grond. De agenten gingen erheen. Wackernagel en Schneider waren nog steeds bij bewustzijn en scholden de agenten uit voor ‘Schweine!’ Wackernagel spuugde en hij probeerde een karabijn van een agent af te pakken. Dat lukte niet en hij kreeg een klap met een geweerkolf.
Hoofdagenten Serno, Van Hoogen en Zoet werden naar het ziekenhuis gebracht. Ze overleefden alle drie, Zoet verloor wel een deel van zijn gezichtsvermogen. Wackernagel had een kogel in zijn elleboog. Scheider was twee keer in zijn schouder geschoten en één keer in zijn schedel. Ze lagen lang in het ziekenhuis, maar stonden in 1979 terecht. Beide RAF-terroristen kregen vijftien jaar.
De 26-jarige Wackernagel werd door de West-Duitse politie gezocht voor de moorden op een bankier, een procureur-generaal en de ontvoerde Hanns-Martin Schleyer. Volgens Het Parool was Wackernagel ‘een veelbelovend acteur’ die elf jaar eerder furore had gemaakt met zijn debuutrol op het filmfestival van Berlijn. Hij toonde in de gevangenis berouw en werd vervroegd vrijgelaten. Hij ging weer acteren en keerde in 1992 terug in Amsterdam. Niet om aanslagen te plegen, maar om het toneelstuk Der Auftrag op te voeren in Felix Meritis. Een van zijn collega-acteurs heette Klaus Jünske, een ex-Raf-lid die een agent had gedood.
1 november 1978 Wild west in Kerkrade
De gedenksteen ligt op een trottoir in Kerkrade. Op bronzen tegeltjes staat: ‘Dyon de Jong’ en ‘Jan Goemans’. Op een derde tegeltje hun sterfdatum: 1-11-78.
Het gebeurde rond twaalf uur in de middag op het kruispunt van de Nieuwestraat en de Kokelestraat. Vier aspirant-douaniers reden in hun patrouilleauto. Ze zagen een verdachte man en vrouw ter hoogte van café Zum Türmchen. Een van hen probeerde over een muurtje te klimmen. Drie douaniers stapten uit, Jan Goemans bleef in de wagen. De klimmer moest zijn identiteitsbewijs laten zien. Dat deed hij, hij heette Ernst Thomas Stenzel. Hij had een Zwitsers paspoort en een tas met sloffen sigaretten en chocolade bij zich. De douanier zei dat hij moest meekomen naar het douanekantoor, de man zei: ‘Aber warum denn?! Aber warum denn?!’ Hij had een Colt onder zijn regenjas verstopt en vuurde, de vrouw pakte een Makarov PM-63 vanachter een bos anjers vandaan.
Ze schoten 27 keer, de 19-jarige douanier Dyon de Jong stierf ter plaatse, Jan Goemans (24) was in zijn nek geschoten en overleed twee weken later in het ziekenhuis.
De vrouw gooide de anjers op het lichaam van De Jong en ze liepen schietend weg. Ze wandelden tamelijk kalm door de Nieuwstraat en de Kokelestraat en gingen de hoek om naar de Angelastraat. Bakkersknecht Leo Wassen leverde daar brood af en ze zetten een pistool op zijn hoofd en stalen zijn bestelbus. Zeventig agenten uit Kerkrade en omstreken kamden dagenlang de buurt uit, ze kregen hulp van vijftien leden van de Kriminalpolizei en twee rechercheurs uit Wiesbaden. Op 4 november werd bij het Zuid-Limburgse plaatsje Schaesberg bij Kerkrade het vuur geopend op een Duitse chauffeur die door een Nederlander was herkend als RAF-lid en een stopteken had genegeerd. Hij raakte licht gewond en was een toerist.
Getuigen gaven een signalement door. Een man zag een Duitser in een Dordts restaurant die er ‘verdacht’ uitzag. Hij belde de politie, de achtervolging werd ingezet, ze grepen hem in de buurt van Breda. Hij was geen RAF-terrorist, maar een Duitse politieagent die eerst een museum in Rotterdam had bezocht en daarna een biefstukje ging eten in Dordrecht.
Een half jaar na de dubbele moord werd er in Frankfurt een RAF-lid genaamd Heissler gearresteerd. Hij verloor een deel van zijn gezichtsvermogen bij zijn arrestatie en werd in 1981 berecht in de zwaarbewaakte rechtbank in Düsseldorf. Heissler zat tussen drie beveiligers en werd door een Nederlandse journalist omschreven als ‘een somber ogende, langharige man, niet alleen vanwege de door hem boven het hoofd hangende levenslange straf, maar ook door het zwarte lapje over zijn rechteroog’. Hij kreeg inderdaad levenslang, maar kwam in 2001 vervroegd vrij. De vrouw was inmiddels ook opgepakt. Haar naam was Adelheid Schulz en ze kreeg twee keer levenslang. Haar laatste proces was in 1994 in de zwaarbewaakte rechtszaal in Stuttgart. Ze gaf nooit antwoord op een vraag, kreeg voor de derde keer levenslang en zwaaide steeds vrolijk naar haar vrienden.
24 mei 2016 Geldwagen beschoten
Anniko van Santen kwam in beeld. De presentatrice van Opsporing Verzocht zei: ‘De politie in Duitsland vraagt u dringend uit te kijken naar deze drie overvallers.’ Ernst-Volker Staub kwam in beeld: man van 62 jaar, baardje, mutsje op, bijna hip. Op een tweede afbeelding lacht hij, dat had hij beter niet kunnen doen. Hij durfde in de onderduik niet naar de tandarts, zijn gebit was een ravage.
Staub en zijn handlangers Klete en Garweg waren decennia spoorloos, maar dat veranderde door een overval in Stuhr bij Bremen. Ze reden in een wit busje naar een zwarte geldwagen en beschoten die met een kalasjnikov. De oude rovers moesten er nog even inkomen en ze vluchtten zonder buit omdat de gepantserde deuren van de geldwagen zich automatisch vergrendelde. De politie vond vingerafdrukken van de drie en er ontstond paniek. Zouden ze het geld nodig hebben om een nieuwe terroristische afdeling op te zetten? Zou het radicaal-linkse geweld opnieuw beginnen?
De Duitse politie zocht contact met Opsporing Verzocht. Thomas Aling van de Landelijke Eenheid zei dat de Duitse politie niet voor niets een oproep had een gedaan, een gsm werd op Nederlands grondgebied uitgeschakeld en volgens de politie ‘hebben ze zich waarschijnlijk in het verleden eerder in Nederland opgehouden’. Provincies waar extra moest worden opgelet: Groningen en Friesland, want Staub, Klette en Garweg hadden bijna al hun overvallen - meer dan tien - in de Duitse deelstaten naast Friesland en Groningen gepleegd.
Eind mei/half juni 2016 Geweer op de slaap
Persfotograaf Piet Bosma uit het Friese dorpje Noordwolde stond op een parkeerplaats langs de snelweg tussen Wolvega en Heerenveen toen hij drie ‘onverzorgde’ types zag. Een vrouw zat in een blauwe BMW met een Duits kenteken, uit een wit busje stapten twee smoezelige mannen. Eentje begon op nog geen twintig meter van Piet openlijk in de berm te pissen. De vrouw stapte uit, de onverlaat bleef doorplassen. Piet schudde zo zichtbaar mogelijk met zijn hoofd. De man zag Piets afkeuring en haalde zijn vinger langs zijn keel, de andere man toonde zijn middelvinger. De persfotograaf was naar eigen zeggen ‘verstandig en ‘ik ben demonstratief langzaam weggereden’, stond later in een artikel.
Uit een grijze Ford Mondeo stapte een vrouw met een bivakmuts en een raketwerper in haar armen
Bij thuiskomst ging Piet gewoon aan het werk en hij vergat het incident tot hij een paar weken later een onrustbarend stuk op de website voor lokaal en regionaal nieuws rond Wolvega las. Na de uitzending van Opsporing Verzocht kwamen de voortvluchtige Staub, Klette en Garweg steeds weer in het nieuws en ze waren wel heel vaak in Friesland gezien. Op de site Stellingwerf werd daar een stuk over geplaatst en toen dacht Piet ineens weer terug aan het vervelende incident langs de snelweg. Hij nam contact op met de politie en Piet belde een redactielid van Nieuwe Ooststellingwerver om zijn verhaal te doen. De drie reden volgens hem door Friesland, hij wist dat ‘zeker’. Voor ‘100 procent, nou ja, 99 procent.’ Uit ervaring wist hij ‘dat je voorzichtig moet zijn met gezichten, ik heb veel misdaadjournalistiek gedaan. Maar die blikken... Vooral de beide mannen van het RAF-trio herkende ik meteen.’
Piet vertelde dit ook aan de politie, maar zijn informatie leidde niet tot een arrestatie en een maand later pleegden Staub, Klette en Garweg gewoon een nieuwe overval. Dat gebeurde bij een beddenspeciaalzaak in het Duitse plaatsje Cremlingen in de deelstaat Nedersaksen. Het was half vier in de middag, twee geldlopers haalden de omzet op bij de Dänische Bettenlager. Ze parkeerden hun witte Transporter, een geldloper stapte uit en liep naar binnen, zijn collega hield de omgeving in de gaten. De geldloper voelde een aanvalsgeweer op zijn slaap, de overvaller greep hem vast en schoot ter waarschuwing in het plafond van de beddenspeciaalzaak. De Transporter werd klemgezet door twee auto’s. Uit een grijze Ford Mondeo stapte een vrouw met een bivakmuts en een raketwerper in haar armen. Een man met een kalasjnikov stapte uit een blauwe Opel Corsa en tikte op het raam: ‘Aufmachen!’ Hij schoot op de Transporter, de chauffeur opende de deuren. De overvallers pakten verzegelde tassen met meer dan vier ton, de man schoot in de lucht en ze stapten in de vluchtauto en scheurden weg. De grijze Mondeo werd drie dagen gevonden in een bos. De Duitse politie vond naast dna-sporen van Staub, Klette en Garweg een snipper van een Nederlandse krant. Een woordvoerder van de Nederlandse politie zei: ‘We dachten natuurlijk al dat ze in ons land zouden kunnen zijn, en deze aanwijzing bevestigt dat alleen maar.’
September 2016 Toeristen, geen terroristen
Ze werden gezien in het Noord-Hollandse dorpje Medemblik. Ze waren behoorlijk op leeftijd en keken of ze iets te verbergen hadden. De politie stuurde een arrestatieteam, Medemblikkers moesten van de politie binnenblijven, het kon weleens hectisch worden in hun dorpje en geen agent was vergeten wat er met brigadier Arie Kranenburg was gebeurd.
De verdachten zaten in een vakantiehuisje, goede plek om onder te duiken. Ze kregen honger en liepen naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Op een bord stond: ‘Welkom bij Deen. Fijn dat je bij ons winkelt’. Er klonken sirenes en een luid: ‘Hände hoch, Polizei!’ De dapperste dienders renden met getrokken pistolen en kogelvrije vesten op de vermoedelijke terroristen af. De verdachten bleken toeristen in plaats van terroristen en ze kregen excuses en een ritje in een politiewagen terug naar hun huisje in bungalowpark De Vlietlanden. Bild beleefde veel plezier aan de arrestatie in ‘Kleinstadt’ Medemblik en schreef: ‘Eerst zag alles er nog uit als het hete spoor dat het grootste raadsel uit de Duitse criminele geschiedenis zou oplossen. Maar toen veranderde de anti-terreuroperatie van de Nederlandse politie in een Reinfall (flop)...’ Medemblikker Sjaak zei tegen RTV Noord-Holland: ‘Ik hoop dat ze het nog leuk vinden in Medemblik, maar ik betwijfel het.’
Juni 2017 Kalasjnikov of raketwerper
Opsporing Verzocht besteedde opnieuw aandacht aan de zaak. Anniko van Santen zei: ‘Waar zijn ze? Ze plegen overvallen om in hun levensonderhoud te voorzien en de link met Nederland lijkt steeds sterker te worden.’ Matthias Eichler, woordvoerder van de Landeskriminalamt, wil niet zeggen of er goede tips bijzaten, en hij kan ook niet zeggen welke aanwijzingen de Duitse politie heeft dat de drie in Nederland zitten. Zou het kunnen dat Staub, Klette en Garweg misschien een vals spoor uitzetten? Geen commentaar.
De beloning voor de gouden tip is 80.000 euro, het hoogste bedrag van alle gezochte criminelen op de Europe’s Most
Het voortvluchtige trio werd na de uitzending nog gezien in een winkelcentrum in Heerenveen, in een hotel in Oranjewoud en op een gehuurde motorboot in Gorredijk. De gouden tip zat er volgens Matthias Eichler niet bij en daarom werden Staub, Klette en Garweg in mei van dit jaar op de Europe’s Most Wanted-lijst gezet. Er zijn meer dan honderd tips binnengekomen, maar de ex-RAF-terroristen zijn nog steeds niet gevonden.
De Duitse journalist Benjamin Reimers werkt aan een boek over de drie. Hij verwacht ‘zeker nog meer overvallen’ en vermoedt dat de drie bij hun misdaden gebruikmaken van een een inside man of ‘Unterstützer’ door wie ze in de ondergrondse worden verzorgd. Benjamin Reimers heeft niet bepaald de gouden tip en zegt: ‘Het is mogelijk dat ze ergens in Friesland wonen. Ze kunnen ook ergens anders wonen.’
Heeft u ze misschien gezien? Ze kunnen volgens Mattias Eichler verblijven op een afgelegen boerderijtje in Friesland, Groningen of misschien wel Drenthe, maar ook in een maisonnette met een hoge huur, zoals in 1977 in Amsterdam-Osdorp. Misschien wisselen ze wel voortdurend van woning en de kans is niet ondenkbaar dat ze zich hebben vermomd als toeristen. Ze gebruiken valse papieren, kopen met contant geld tweedehands auto’s en spreken wellicht al aardig Nederlands. Ze worden een dagje ouder en hebben vast medische hulp nodig, dus let goed op bij de dokter, het ziekenhuis, de tandarts, de opticien of de apotheek. Als u ze ziet, gelijk de politie bellen en niet zelf actie ondernemen, ze zullen niet aarzelen u te beschieten met een kalasjnikov of te bedreigen met een raketwerper. De beloning voor de gouden tip is ondanks het gevaar wellicht toch de moeite waard: 80.000 euro, het hoogste bedrag van alle gezochte criminelen op de Europe’s Most Wanted-lijst.
Online onbeperkt lezen en Nieuwe Revu thuisbezorgd?
Abonneer nu en profiteer!
Probeer direct- ANP, Hans Müller