Leon Verdonschot

‘Zoals Trump niet te parodiëren valt, kon hier geen LuckyTV meer overheen’

Open brief van columnist Leon Verdonschot aan het Republikeins Genootschap.

Leon Verdonschot

Echt groot zijn jullie nooit geworden. Volgens Wikipedia hadden jullie in 2017 het ledenaantal van 2468. Dat is een tiende van de oplage van het blad Vorsten, en dat zijn tweehonderd keer zo weinig mensen als het aantal kijkers naar het kruiperige lakeienprogramma Blauw Bloed.

Nederland is een land van koningshuis-adepten, ook als die niet met een oranje kroon van plastic langs de route staan op Koningsdag. En daar hoort kennelijk een relatie bij die veel fanatieke fans ook hebben met hun favoriete artiest: die stelt ze regelmatig teleur, daar schelden ze dan op, en vervolgens geldt het aloude: ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek en ik zal gezond worden.

Voor iemand die de monarchie in de meest letterlijke zin van het woord een volslagen achterlijk systeem vindt, zoals jullie genootschap en zoals ik, is het altijd een wonder om naar te kijken, die verhouding tussen vorst en volk. Er is een kostbaar, ouderwets en ondemocratisch systeem opgetuigd, vol archaïsche rituelen en erfelijke voorrechten, dat alleen maar kan leiden tot mensen die volledig losstaan van de samenleving. En zo gauw blijkt dat ze dat inderdaad doen, is diezelfde samenleving die dat systeem zo graag in stand houdt, heel erg boos en teleurgesteld. Om vervolgens na een verplicht schuifdeurtoneel van gespeelde nederigheid weer ‘vergeven en vergeten!’ te roepen, en elkaar na te praten dat er veel ergere dingen zijn in het leven. Of het nou gaat om een fascist van een schoonvader, een biertje met Poetin, enorme kosten voor toelagen of de niet-betaalde inrichting van privévertrekken in Huis ten Bosch: elke storm komt niet voorbij het glas water, en waait weer over.

In een legendarische interviewserie in HP/De Tijd vertelden prinses Margarita en Edwin de Roy van Zuydewijn ooit dat prins Johan Friso terwijl hij met één hand zwaaide naar Oranje-fans, met de andere hand stiekem zijn middelvinger opstak. Dat is in een notendop de houding van de Oranjes, altijd geweest ook. Onze koning werd bedolven onder de complimenten toen hij verwees naar het feit dat zijn grootmoeder het land verliet toen het land het moeilijk had, en vorige week verliet hij zelf het land toen het land het moeilijk had.

Ik beschouw het hele koningshuis als een extreem langlopende en opvallend goed bekeken seizoen van Jiskefet, dus ik lachte me al rot om de verontwaardiging, maar helemaal een giller werd het met die twee op de bank, en hun meest schuldbewuste gezicht. Geen politicus in Nederland zou ooit wegkomen met zo’n vertoning, maar aangezien de monarchie zelf al een absurdistisch theaterstuk is, bestaat er geen ondergrens in malligheid. Zoals Trump niet te parodiëren valt, kon hier geen LuckyTV meer overheen.

‘Betrokken, maar niet onfeilbaar’, was de 2.0 versie van ‘een beetje dom’. Zelfs SP-Kamerlid Ronald van Raak, het meest kritisch over de reis naar Griekenland, kroop meteen terug in zijn mand: ‘Dit had ik niet verwacht en ik ben onder de indruk.’ In Oranjeland is ie snel gevuld, de kinderhand.

Gelukkig houden 2468 mensen het hoofd koel.