Daniël Lohues maakte ooit furore met Skik, en trekt nu al meer dan tien jaar als troubadour langs de theaters. De verhalenverteller heeft een nieuwe plaat, Moi. De wereld verandert. De cultuur van iemand rustig zijn verhaal laten doen bestaat bijna niet meer. Mensen vallen elkaar steeds meer in de rede. Zoals vroeger verhalen werden verteld, dat zie je bijna niet meer.
Fotografie Milan Vermeulen
Het is een oude Saksische traditie. Bij het kampvuur verhalen vertellen. De Nedersaksen kennen geen cultuur van liedjes zingen, legt Lohues uit. Als het vroeger net zulk rotweer was als nu en het donker werd, dan gingen de mensen na een dag hard werken bij elkaar zitten en werden de mooiste verhalen verteld. Mijn opa kon dat nog, grote verhalen vertellen. Hij kon gewoon een half uur fantaseren over van alles en nog wat. Dat vonden wij als kinderen geweldig. Als wij daar waren geweest en bij thuiskomst de tv aanging, moest dat spannend zijn. Nou, Maja de Bij aint got nothing bij opa. En mijn opa had dat weer van zijn opa. Dat zijn tradities.
Na een korte stilte: Maar de wereld verandert. De cultuur van iemand rustig zijn verhaal laten doen bestaat bijna niet meer. Mensen vallen elkaar steeds meer in de rede. Je ziet het overal gebeuren. Zoals vroeger verhalen werden verteld, dat zie je bijna niet meer. Hij vervolgt: Het zit diep in mij dat ik dit moet doen. Het is verplichting tegenover dat wat ik kan. Zoiets. Tegen fotograaf Milan, die er inmiddels bij is komen zitten: Het is zoals dat jij fotos moet maken.