Aan de vooravond van de première van haar theatertournee Mens spreekt Wende Snijders (38) over hard werken, vriendschap en de liefde. Mijn idee over de liefde is wel heel lang nogal romantisch geweest, en daar ben ik wel een paar keer in teleurgesteld. De verwachting dat iemand me komt redden, heb ik overboord gegooid.
Fotografie Corné van der Stelt
Wende Snijders geeft een rondleiding door haar studio, op een begerenswaardige locatie in de Amsterdamse Jordaan. Nog even, dan moet ze hier weer uit. Helaas.
Op tafel liggen grote fotoboeken vol door Wende uitgeknipte en ingeplakte krantenartikelen. Ze bladert erdoorheen. Grote verhalen over vluchtelingen, internationale ontwikkelingen, maar ook een opvallende fotoreportage over carnaval. Een interview met de door Wende bewonderde Engelse dichter en rapper Kate Tempest. Ze komt uit Zuid-Londen en beschrijft het straatleven. In nummers, maar ook in toneelstukken. Ik vind haar echt te gek. Een fotoreportage over samen slapende stelletjes en de verschillende posities waarin ze liggen.
Kortom, geen enkele rode draad, behalve dan dat ze kennelijk inspirerend werken op Wende. Ik vind de wereld tamelijk ingewikkeld. Dit is een manier om enige grip op de wereld te krijgen, denk ik. Maar ik hou ook gewoon van knippen en plakken, hoor.
Aan één wand hangen fotos van allemaal mensen met wie ze heeft samengewerkt voor haar nieuwe theatertour Mens, of die haar daarvoor hebben geïnspireerd. Dimitri Verhulst hangt er uiteraard tussen, een van de belangrijkste schrijvers van haar nieuwe werk. Eveneens uit België: schrijver Tom Lanoye en zanger Stromae. Maar ook rapper Kempi, met wie ze een dag in de studio zat om samen een nummer te schrijven. En zijn platenbaas Kees Koning, die haar in contact bracht met Kempi. Regisseuse Sacha Polak, die de film Zurich regisseerde waar Wende de hoofdrol in speelde. En vele, vele anderen. Zeer uiteenlopende mensen, maar allemaal creatievelingen. En familieleden en vrienden.
Aan een andere wand hangt in grote vellen papier de grote lijn van haar voorstelling. Ze begint erover te vertellen, over de themas: liefde, eenzaamheid, dood, seksualiteit. Maar na enige tijd concludeert ze: Je kan er eigenlijk niks uithalen zo, hè? Je moet het toch zién.