'Als ik David Bowie hoor, braak ik de dichtstbijzijnde gracht vol'

Bowie probeerde in navolging van z’n idool ook een kaasplank uit te vinden, maar dat mislukte.

Illustratie Steve Nestorovski

Er bestaan werkelijk mensen die zich herinneren waar ze waren en wat ze deden op het moment dat ze hoorden dat David Bowie was gestorven. Ik weet het niet eerlijk gezegd, al kan ik een gok doen: ik zat net uit m’n neus te vreten, ik zat net aan m’n flurk te trekken, ik zat net achter een struik te schijten, ik zat net vliegen te vangen met m’n tong, of ik zat net te denken: ‘Weet je wie ook eindelijk ’ns mag doodvallen? David Bowie.’

Hij werd geboren op 8 januari 1947, als zoon van Lefty Jones, een mislukte travestiet die niet eens zelf z’n valse tieten kon omgorden, dat moest z’n moeder voor hem doen, en Juliette Jones– Henderson, een arbeidster in een fabriek waar melk op overschot terug in koeien werd gepropt. Omdat hij zich schaamde voor z’n ouders, z’n familie, z’n buren, z’n vrienden en z’n kennissen begon David Jones naar een schuilnaam te zoeken. Eerst was die Jack Jones, dan The Jones Brothers, vervolgens Loulou La Pouffière, en tenslotte toch maar David Bowie, naar een pipo die hij bewonderde, Dave Bowie, de uitvinder van de kaasplank. Bowie probeerde in navolging van z’n idool ook een kaasplank uit te vinden, maar dat mislukte. Hij ging de muziek in. Zijn eerste song, Cheeseplank, werd een flop, maar merkwaardig genoeg keerde het tij en Bowie zou een van de beroemdste rockzangers aller tijden worden, wat net zo verbazingwekkend had kunnen zijn als zou Gerard Joling twaalf vrouwen bezwangeren in twaalf minuten tijds. Het zogenaamd kenschetsende omtrent Bowie is dat hij zich in verschillende gedaantes aan z’n publiek heeft getoond, onder andere als Ziggy Stardust, The Thin White Duke en Lazarus. Ziggy Stardust is een irritante flikker, The Thin White Duke is een nog veel irritantere flikker, en Lazarus is een stervende flikker, dus die laatste gunnen we wel enig respijt. Niemand gaat ons toch zeker vertellen dat Bowie geen flikker was? Hij is betrapt in bed met Mick Jagger, Lou Reed en John Lennon, waarbij hij verklaarde: ‘Ik wilde even checken of ze even weinig haar op hun anus hebben als ik, maar er kwam meer van.’ De muziek van Bowie is altijd een doorn in het oog geweest van degenen die muziek leuk vinden. Zijn hits werken meer op de zenuwen dan de hand van Maxim Hartman in je onderbroek. Als ik nog maar ‘Ground control to Major Tom...’ hoor, dan hol ik naar de dichtstbijzijnde gracht en die braak ik dan op zijn minst halfvol. Als ik de eerste klanken van Let’s Dance waarneem, ga ik de andere helft van de gracht volbraken. Nog iets dat kenschetsend is omtrent Bowie: z’n ogen hadden elk een andere kleur. Wie kan het wat verdommen wat die kleuren waren, het belangrijkste is dat die ogen voor eeuwig gesloten zijn.