Richard Klinkhamer: 'Pang, een kogel door je kop en dan ben je er vanaf'

Een jaar geleden overleed Richard Klinkhamer, de man die bekend werd door zijn vrouw Hannie met een breekijzer dood te slaan en er een boek over te schrijven – Woensdag Gehaktdag. Biograaf Martijn Meijer blikt in een exclusieve voorpublicatie terug op het leven van voormalig Nieuwe Revu-medewerker Klinkhamer, die met hem openlijk sprak over een aanstaande zelfmoord, die op 19 januari 2016 plaatsvond. ‘Ik heb een paar jaar geleden in België een revolver gekocht, een Magnum Colt. Pang, een kogel door je kop en dan ben je er vanaf.’

‘Je wordt geboren om dood te gaan’

Eind 2008 had Klinkhamer veel pijn in zijn schouders. De dokter gaf hem in eerste instantie pijnstillers mee, maar die hielpen niet zo goed. Klinkhamer had een sterke af keer van ziekte; hij had al vaker gezegd dat hij er een eind aan zou maken als hij ‘makkes’ zou krijgen. Hij vroeg aan mij of ik hem nog een interview wilde afnemen dat na zijn dood gepubliceerd kon worden. Met deze laatste woorden wilde hij ‘voorkomen dat men nog meer onzin over mij verkondigt, bijvoorbeeld dat ik uit wroeging of zielenpijn er een eind aan heb gemaakt,’ zoals hij zei.

Ik interviewde hem, we spraken ongeveer een uur. Een paar dagen later werd het probleem opgelost toen de dokter hem het ontstekingsremmende cortison gaf. Het interview dat ik toen afnam, blijkt na Klinkhamers dood in 2016 niets van zijn zeggingskracht te hebben verloren. Hij vertelde toen dat hij niet kon slapen van de pijn in zijn schouders: ‘De nachten zijn een verschrikking en daar heb ik geen trek meer in. Als het zo verder gaat, maak ik er een eind aan.’

Waarom zo radicaal?

‘Ik heb er geen vertrouwen in. De medicijnen helpen niet echt.’

Heb je dan niets meer om voor te leven?

‘Als je zo oud bent als ik, heeft het leven sowieso niet zoveel meer in petto. Ik leef nogal geïsoleerd; ik verwacht niets meer van het leven of van andere mensen.’

Hoe ga je het aanpakken?

‘Ik kan een overdosis medicijnen nemen, maar dat is omslachtig en de kans bestaat dat het alsnog misgaat. En het vergt veel voorbereiding. Het moet spontaan kunnen gebeuren, je moet niet een half uur bezig zijn om het voor te bereiden. Pang, een kogel door je kop en dan ben je er vanaf.’

Begrijp ik dat je een pistool in huis hebt?

Klinkhamer aarzelde even. ‘Hier moet ik voorzichtig mee zijn. Als dit verhaal in verkeerde handen komt, dan maak ik me schuldig aan verboden wapenbezit, daar heb ik geen trek in. Ik wil het er wel over hebben, maar…’ Ik beloof dat ik er met niemand over zal praten.

‘Goed. Ik heb een paar jaar geleden in België een revolver gekocht, een Magnum Colt.’

Hoe moeten de mensen je herinneren?

‘Ze hoeven zich mij niet te herinneren.’

Heb je niet nagedacht over hoe je in de herinnering wilt voortleven?

‘Nee.’

Waarom geef je dit interview dan, als het je niks kan schelen?

‘Er is nu genoeg over mij geschreven en gepraat.

Om te voorkomen dat men nog meer onzin over mij verkondigt, bijvoorbeeld dat ik uit wroeging of zielenpijn er een eind aan heb gemaakt, daarom geef ik dit interview.’

Waar heb je het meeste spijt van?

‘Dat ik Hannie van het leven heb beroofd.’

Heb je nog wat laatste woorden voor ons?

‘Om Schopenhauer te citeren: “Er is geen mens dat deugt.” Voor mij zijn alle mensen ratten, op een paar na die het tegendeel hebben bewezen.’

Na af loop van het interview liet Klinkhamer zijn revolver zien, die hij verborg in een hol telefoonboek. Hij klapte de cilinder open; er zaten vier kogels in. Eén kogel had hij al afgeschoten, bij wijze van test. ‘Je hoort van die verhalen over oudjes die in hun huis overvallen worden,’ zei hij. ‘Als ze dat bij mij proberen, komen ze van een koude kermis thuis.’

Lees het hele verhaal op Blendle.