Bart Nijman: 'In 2015 keek ik met enig afgrijzen naar Trump, in 2025 met opluchting'

In 2015 was ik meermaals in de Verenigde Staten. Ik herinner me levendig de televisiedebatten voor de Republikeinse voorverkiezingen. Donald Trump, larger than life, tikte zijn opponenten een voor een uit de strijd om presidentskandidaat te worden. Hij gedroeg zich als jurylid bij een talentenjacht. Komisch, maar hij zou het toch zeker nooit worden?

Maar alle opponenten bezweken, vaak was een lullig koosnaampje genoeg. Little Marco Rubio. Lyin’ Ted Cruz, Low Energy Jeb Bush. Een flick of the finger van Trump en ze lagen uit de race. Hij brak alle spelregels en terugdenkend is mijn herinnering milder dan de beleving die ik destijds had. Toen dacht ik: is dit echt waar Amerika heen wil?

De afkeer van de kille en corrupte Hillary Clinton, telg uit een dynastie van verwaande Democraten, snapte ik wel. Toch voelde het alsof er alternatieve opties moesten zijn dan de overcorrectie die Donald Trump is. Maar hij werd kandidaat en daarna president, en Amerika kreeg een oranje blaaskaak in het Witte Huis. De meest negatieve van mijn gemengde gevoelens legden het meestal af tegen de grotere verbazing en ergernis over de reacties ‘op links’ en in de media. Vier jaar lang werd alles, and the kitchen sink, tegen de man aangesmeten. 

Bijna alles kwam uit persoonlijke haat, rancune en absurdistische pogingen tot karaktermoord (op een man die uit zichzelf al onvoorwaardelijk liet zien wie hij was). Niets bleef plakken, behalve het beeld van hysterische media, duiders en politieke opponenten van Trump.

Trump heeft vele karakterzwaktes. Broos ego, slechte verliezer, totale hork. Toch voelt het tien jaar later niet meer alsof er alternatieven zijn. In 2015 keek ik met enig afgrijzen, in 2025 met opluchting naar zijn inauguratie. Het verschil is niet het gedrag van Trump, maar dat van de ‘progressieven’.

Doorgeslagen in hun haat tegen andersdenkenden, gevoed door de labels die ze zelf zo gretig op anderen plakken (racist, transfoob, complotwappie), blind voor hun eigen dogma’s, en gedreven door lelijke ideologische krachten die het Westen op de knieën door de scherven van historische schuld en zonde dwingt.

Deze progressieve koers heeft het Westen in verval gebracht. De bestuurlijke bureaucratie biedt geen enkel inspirerend perspectief – die managet enkel het verval. In Amerika is een man opgestaan die zegt: dat wil ik niet. Zelfs als je op hem schiet, blijft hij vechten voor een vrijer, doortastender en sterker Amerika. Het Amerika van de Droom.

Hij is ingezworen en plant zijn vlag op de de ruïnes van progressieve hooghartigheid. Mijn gevoel van opluchting vertelt me dat ik het nu beter begrijp dan tien jaar geleden. Just sell me the lie that America is fine, dan kan ik hoop houden dat Europa zich ook van deze verstikking kan bevrijden.