/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2017%2F01%2Fgrappig2.jpg)
Felle lichten in mijn gezicht. Nog nooit in een microfoon gepraat. Dertig gezichten staren me aan. ‘Ladies and gentlemen, we have a very special guest tonight. It’s his first time on stage, he’s going to do five minutes for us. Please give him a groot applaus: Ryan Claus!’
Fotografie Amaury Miller
Na het applaus is het muisstil. Felle lichten in mijn gezicht. Nog nooit in een microfoon gepraat. Dertig gezichten staren me aan. Ik moet grappig zijn. Nu. ‘Goedenavond, mijn naam is Ryan Claus, 28 jaar en ik sta vanavond voor het eerst op een podium. Ik was zo nerveus, dat ik gisteren twijfelde om het af te blazen. Maar toen kreeg ik een appje van mijn moeder: “Lieve Ryan, maak je geen zorgen. Pappa en mamma vinden jou heel erg grappig.” Zoals u begrijpt, viel alle spanning meteen van me af.’ De zaal lacht. Sommigen lachen hard. Wow. Snel verder. ‘Nu sta ik hier en heb ik zelfs mijn eigen fotograaf bij me, misschien hebben jullie hem al gespot.’ De zaal ontploft zowat. Iedereen lacht, keihard. Dit was op papier niet eens een punchline, maar ik begrijp waarom dit werkt. Fotograaf Amaury is een markant, aanwezig figuur in de zaal. Niemand kan om zijn luidruchtige lach en verblindende cameraflits heen. Alleen een aankondiging dat ik een fotograaf heb meegenomen is al genoeg. Tien seconden lang klinkt het gelach van dertig mensen als engelengezang. In dit moment hoef ik alleen maar de zaal in te kijken en te genieten.
