Nieuwe Revu daagt ChatGPT uit voor schrijf-battle

‘Jij zal vast wel vrezen voor je baan?’ ‘Schrijf jij nog wel je eigen verhalen? Of laat je dat nu doen door ChatGPT?’ ‘Nieuwe Revu? Dat is toch allang ingehaald door die schrijfrobots? Jongen, die zijn zó goed. Ik tik nooit meer mijn eigen berichten. Niet eens naar mijn vrouw.’ Zomaar een greep uit een doorsnee gesprek van de schrijvende journalist op een zittende verjaardag anno 2024. De strekking is vaak dezelfde: Artificial Intelligence (AI) neemt de wereld over en maakt nu al betere muziek dan The Beatles, lekkerder eten dan Jamie Oliver en sterkere verhalen dan de Nieuwe Revu.

Vooral van die laatste gedachte schrikt deze journalist weleens wakker. ChatGPT, het veelbelovende schrijfinstrument dat in november 2022 zijn intrede deed, zou met een simpele instructie (‘schrijf een scherpzinnig artikel over het hoofdbandje van Memphis Depay’, om maar wat te noemen) een verhaal kunnen uitpoepen in een tijdsbestek waarin een ervaren journalist vier zinnen schrijft. En dan minstens zo scherp, gevat, grappig en beeldend als de ‘menselijke’ variant.

Beangstigend idee, maar is dit wel zo? Bij wijze van experiment daagde ik ChatGPT uit. Het concept: vier korte verhalen van deze journalist tegenover vier korte verhalen van de veelbesproken chatbot. Als het ultieme bewijs dat wij schrijvers niet vervangbaar zijn. Hopelijk.

Verhaal 1: Snoop Dogg op de Olympische Spelen 

Stelt u zich even voor: een steriele vergaderruimte van de Amerikaanse omroep NBC, in hartje Manhattan, daags na de Olympische Spelen van 2021. Een groep jonge, ijverige marketeers is druk bezig de verslaggeving van de volgende editie van ’s werelds grootste sportevenement vorm te geven. Een stagiair zegt: ‘Wat nou als we Snoop Dogg naar Parijs sturen? En hem daar allerlei gekke dansjes laten doen, stompzinnige filmpjes laten maken en vooral heel veel belachelijk sportcommentaar laten opvoeren?’ De student wordt van alle kanten uitgelachen en de meeting uitgestuurd. ‘Mafkees,’ klinkt het bij zijn collega’s.

Drie jaar later vliegt ’s werelds meest aaibare gangsterrapper naar de stad van de liefde om daar gekke dansjes te doen, stompzinnige filmpjes te maken en belachelijk sportcommentaar te geven bij de Olympische Spelen van 2024. ‘Ik ben opgegroeid met de Spelen en vind het geweldig om de atleten in Parijs aan het werk te zien,’ aldus Snoop zelf over zijn carrièreswitch. Niemand die hem gelooft, want iedereen weet: de Doggfather blowt nog vaker dan een airco en is minder sportief dan een airfryer. Het maakt niks uit, Snoop Dogg in Parijs is een daverend succes, op alle fronten. Snoop als olympische fakkeldrager. Snoop als dressuurruiter in Versailles. Snoop als uithangbord voor nieuwe olympische sporten. Het kan niet op. Van alle honderdvijftig sportcommentatoren op de Spelen is Snoopadelic veruit de populairste.

De NBC lacht zich suf: puur door de aanwezigheid van de rapper in Parijs kijken er dagelijks 35,4 miljoen mensen naar hun tv-zender, ruim het dubbele aantal van drie jaar eerder. Snoop zelf lacht het hardst. Met een dagtarief van vijf ton harkt de boomlange artiest met zijn stedentripje een kleine 9 miljoen dollar binnen. En dat terwijl de meeste olympische atleten zelf niet eens weten hoe je ‘Champs-Élysées’ uitspreekt, vier op de tien het minimumloon verdienen en veel atleten bij hun ouders wonen en niet eens beschikken over basisvoorzieningen als pensioen, ouderschapsverlof, rechtshulp of ontslagrecht. Maar dit terzijde. Want kijk, daar heb je Snoop alweer, in een vrolijke selfie met de olympische schermers!

De slotceremonie is al helemaal een feest. Daar rapt Snoop, samen met boezemvriend Dr. Dre, oude hits als Still D.R.E. en Drop It Like It’s Hot. Op het podium, pal achter de rappende vijftigers, pronken twee grote plastic letters en twee cijfers: ‘LA28.’ En dus kijkt de hele wereld nu alweer reikhalzend uit naar de volgende editie van de Spelen, in Los Angeles dus, de thuisstad van Snoop. Hij kan niet wachten.

Ingevoerde instructie ChatGPT: ‘Schrijf een tekst over het fenomeen ‘Snoop Dogg op de Olympische Spelen’. Doe maar 300 woorden. Hou je niet in: ik wil er hard om kunnen lachen.’

Tijdens de Olympische Spelen van Parijs 2024 gebeurde er iets wat niemand had zien aankomen: rapper Snoop Dogg werd onderdeel van het evenement! Hoewel hij normaal bekendstaat om zijn relaxte beats en onmiskenbare stemgeluid, had hij deze keer een heel andere rol te vervullen. Snoop Dogg werd namelijk gevraagd om commentaar te leveren bij de Olympische Spelen, samen met zijn vaste sidekick en komiek Kevin Hart. De totstandkoming van deze rol was een verrassende wending. Het idee ontstond toen een video van Snoop Dogg viral ging waarin hij hilarisch commentaar gaf bij een oude sportwedstrijd. De organisatoren van Parijs 2024 zagen hierin een kans om een jonger publiek te bereiken en besloten hem te benaderen.

ChatGPT: 'Het lijkt erop dat de samenwerking tussen Snoop Dogg en de sportieve wereld misschien wel een blijvertje is.'

Snoop Dogg, altijd in voor een nieuwe uitdaging, stemde direct toe. Zo werd hij de ongebruikelijke, maar uiterst populaire sportcommentator van de Spelen. Zijn commentaar, vaak doorspekt met zijn karakteristieke droge humor en unieke woordkeuzes, zorgde voor een ongekende belangstelling voor sporten die normaal minder aandacht krijgen. Wie had ooit gedacht dat Snoop Dogg het zou hebben over paardendressuur of boogschieten? Zijn commentaar bracht een frisse wind in de soms serieuze wereld van de Olympische Spelen. Memes en quotes vlogen dan ook direct het internet over, en de hashtags #SnoopOlympics en #SnoopDoggCommentary werden trending topics op Twitter.

De reacties waren overweldigend positief. Fans genoten van zijn scherpe, geestige opmerkingen en zelfs de sporters zelf konden de humor waarderen. Snoop Dogg’s deelname zorgde voor een unieke mix van popcultuur en sport, en gaf de Olympische Spelen van 2024 een onverwachte maar onvergetelijke twist. Het lijkt erop dat de samenwerking tussen Snoop Dogg en de sportwereld misschien wel een blijvertje is.

Verhaal 2: De opkomst van neonazistische knokploegen in Duitsland

Het gaat niet zo lekker met onze acceptatie jegens de LHBTQIA+-gemeenschap. Sterker nog, deze schijnt hard achteruit te hollen en dan met name onder jongeren. Een meerderheid van leerlingen in het Amsterdamse voortgezet onderwijs vind het ‘raar’, ‘vies’ en ‘niet normaal’ als er twee mannen of vrouwen met elkaar hand in hand lopen, zo werd recent duidelijk. Laat staan tongzoenend in het fietsenrek. Nederland, het land waar alles mag en je lekker kan zijn wie je wil? Allang niet meer. En dat vindt Mariëlle Paul ‘een uiterst zorgwekkende ontwikkeling’. De staatssecretaris van Onderwijs en Emancipatie gaat daarom nu uitzoeken welke rol sociale media en conservatieve denkbeelden spelen in deze treurige trend.

Maar het kan altijd erger. Kijk maar naar Duitsland, waar de neonazistische knokploegen momenteel als paddenstoelen uit de grond schieten. Uitgerekend in het land waar de meeste mensen het al sinds de Tweede Wereldoorlog niet aandurven met hun nationale vlag te wapperen of hun eigen volkslied luidkeels mee te blèren op het EK voetbal, stapelen de incidenten zich snel op. Vorige maand trokken 28 ‘kaalkoppen’, waarvan de helft minderjarig, richting Berlin Pride om deze eens flink op stelten te zetten. Ze werden gearresteerd voordat er slachtoffers vielen.

Drie weken daarvóór liep het wel uit de hand toen een soortgelijke groep agressievelingen op linkse demonstranten inbeukte. Over heel 2023 telde het Duitse ministerie van Binnenlandse Zaken 2378 van dergelijke geweldsuitspattingen, gericht op lhbti’ers, maar ook vluchtelingen en asielzoekers. Duitse media spreken van ‘een nieuwe generaties neonazi’s’, gewapend met honkbalknuppels, boksbeugels en Telegram-accounts. ‘Als in Call of Duty maken ze jacht op buitenlanders,’ schetste Lorenz Blumenthaler, een onderzoeker naar extremisme, recent nog in de krant.

In steeds meer dorpjes groeten jongeren, gekleed in zwarte laarzen en bomberjacks, elkaar met een vlak uitgestoken hand en kalken zij hakenkruisen op bushokjes en winkelpanden. In menig Oost-Duitse deelstaat gaat het extreemrechtse Alternative für Deutschland, een partij waarin leden zichzelf omschrijven als ‘het vriendelijke gezicht van de neonazi’s’, aan kop in de peilingen. Het wekt bij veel Duitsers akelige herinneringen op aan de baseballschlägerjahre van de jaren negentig; een ongekende en brute geweldsgolf waarin gefrustreerde Duitsers met gladde schedels, bomberjacks en honkbalknuppels de straten opgingen om op willekeurige migranten te jagen. Toen vielen er 219 doden. Het is te hopen dat die teller de komende tijd niet gaat oplopen.

Ingevoerde instructie ChatGPT: ‘Schrijf een beknopt, maar compleet verhaal over de huidige opkomst van neonazistische knokploegen bij onze oosterburen. En als je dan toch bezig bent, leg direct even een verband met de verslechterende Nederlandse acceptatie van de lhbti-gemeenschap. En dat alles in de schrijfstijl van Nieuwe Revu. En vlug wat.’

Bij onze oosterburen, waar het bier koud is en de geschiedenis soms net iets te heet, lijkt er een verontrustende trend op te duiken. Neonazistische knokploegen steken weer de kop op, alsof de jaren dertig een comeback maken die niemand wilde. Wat ooit leek te zijn begraven in de geschiedenisboeken, maakt nu een alarmerende comeback op Duitse straten. Deze moderne bruinhemden richten hun pijlen op alles wat afwijkt van hun enge wereldbeeld: migranten, LHBTI’ers en iedereen die niet in hun ideaal van een ‘zuivere’ samenleving past. De opkomst van deze groepen doet denken aan de donkere dagen van weleer, en het is een signaal dat we serieus moeten nemen.

ChatGPT: 'De regenboog die Nederland nu kleurt, kan zomaar in grijstinten vervagen.'

Terwijl in Duitsland de spanningen oplopen en het geweld toeneemt, rijst de vraag wat dit betekent voor ons hier in Nederland. Nederland, het land van de tulpen, kaas en tolerantie, staat bekend om zijn progressieve houding ten aanzien van de LHBTI-gemeenschap. Maar schijn bedriegt. Ondanks de regenboogvlaggen die wapperen tijdens Pride en de bredere acceptatie, sluimert ook hier een onderstroom van intolerantie. We hoeven maar naar recente incidenten te kijken: aanvallen op LHBTI’ers, vernielde regenboogvlaggen en een groeiend aantal meldingen van haatmisdrijven.

De link met de gebeurtenissen bij onze oosterburen is zorgwekkend. Terwijl neonazistische groepen in Duitsland steeds meer aanhangers lijken te vinden, groeit het risico dat deze giftige ideologieën ook onze grenzen oversteken. In een tijdperk waarin polarisatie hoogtij viert, kan zelfs een relatief klein vuurtje snel uitgroeien tot een allesverzengende brand.

Het is aan ons om alert te blijven. Het gevaar van deze extreme groeperingen mag dan misschien niet direct aan onze deur kloppen, maar de wind kan snel draaien. Als we niet waken over onze waarden van vrijheid en diversiteit, kan de regenboog die Nederland nu kleurt zomaar in grijstinten vervagen. We moeten blijven strijden voordat de storm ons inhaalt.

Verhaal 3: Vakantie vieren, een vak apart

Vakantie vieren is niet aan iedereen besteed. Ook deze zomer stapelden de ongelukkige en vaak ook wel jammerlijke nieuwsberichten van landgenoten aan costa’s en costi’s zich in recordtempo op. We schrijven 3 juni 2024. Een 27-jarige Hollander viert vakantie in Italië en kan zichzelf aldaar niet bedwingen. In Herculaneum, een stadje onder de rook van Napels, krast de badgast met een dikke, vette stift zijn eigen handtekening in de historische ruïnes. Tweeduizend jaar lang wisten de Italianen dit stukje erfgoed prima te onderhouden, totdat regio West vakantie krijgt. ‘Opnieuw zijn onze culturele bezittingen doelwit van onbeleefd en idioot gedrag. Ons erfgoed, onze schoonheid en onze identiteit zijn aangetast en daarom moet deze daad krachtig worden bestraft,’ briest de Italiaanse minister van Cultuur. Naar verluidt tikt onze landgenoot tussen de 20.000 en 60.000 euro aan reparatiekosten af. Geen lires, maar keiharde euro’s.

Het blijkt het startschot voor een zomer waarin de Nederlandse feestjongere zijn toch al bedenkelijke reputatie verder om zeep helpt. Zo wordt in Barcelona op 28 juli een 30-jarige Nederlander neergestoken en hevig bloedend afgevoerd na een akkefietje in een hippe strandtent. Zijn belagers zouden het vooral hebben gemunt op het klokje rond zijn pols, een Philipp Plein van zo’n 700 euro. Veel meer dan opzichtig pronken kan deze meneer eigenlijk niet worden verweten. Gevalletje domme pech.

Net als de drie tieners uit Venlo, die op een uurtje rijden, datzelfde weekend, ook op heel ongelukkige wijze hun feestvakantie in Lloret de Mar vroegtijdig moeten afblazen. Tijdens een groepsselfie op het balkon van hun appartement bezwijkt hun balustrade. De drie pechvogels vallen meters omlaag. Eentje breekt daarmee zijn gezicht, een ander zijn knieschijf en ruggenwervel. Hun ‘vrienden’ vinden dat allemaal kennelijk best wel meevallen. ‘Een deel van de groep heeft een ander vakantiehuis gevonden en verblijft daar tot het einde van hun geplande vakantie,’ schrijft het AD. The show must go on.

Een dag later: vier Nederlandse jongeren worden in Albufeira nog net niet lekgestoken door Ierse leeftijdsgenootjes. Reden: de muziek van de Nederlanders in hun feestappartement stond te hard. En dus trekken de boze Ierse jongens hun messen. Met succes, want drie Nederlandse jongens worden vol in hun buik gestoken, eentje in zijn been. ‘Het was een bloederige bende, overal waren rode plassen te zien. Ik kan me bijna niet voorstellen wat hier gebeurd moet zijn,’ reageert de huurbaas geschrokken in De Telegraaf.

Twee dagen daarna zakt de 21-jarige Angelo ineens in elkaar in zijn vakantiehuis op Mallorca. Oorzaak: koolmonoxidevergiftiging, op zijn beurt weer veroorzaakt door een vogelnest in de gasafvoer. De verhuurder van het appartement doet alsof zijn neus bloedt. ‘Ik weet niets van eventuele gasproblemen. Er wordt regelmatig onderhoud uitgevoerd aan de woning,’ aldus de Spanjaard tegen lokale media.

Een paar dagen dáárna raakt een 23-jarige Nederlander slaags met jongeren in Napels. Hij wordt in zijn borst gestoken, onder toeziend oog van zijn vriendin.

De volgende dag, op zondag 5 augustus, pleurt een jonge Nederlander van zijn balkon in Salou. Reden: straalbezopen. Net als zijn kamergenoot, die zijn zwaargewonde vriend pas beneden ziet liggen als de gearriveerde hulpdiensten druk bezig zijn diens leven te redden.

Datzelfde weekend is het ook weer raak in Mallorca, als negen vandaaltjes hun hotelkamers finaal afbreken. Gaten in de muur, gesloopte televisies, alles kapot. Zomaar.

En de zomer is nog niet eens voorbij.

Ingevoerde instructie ChatGPT: ‘Neem ons in 400 woorden mee in de bedenkelijke reputatie – en vooruit, ook de pechverhalen – van de feestvierende Nederlander in Europa. Zie de vele krantenkoppen van de afgelopen zomer ter inspiratie. Succes.’

De feestvierende Nederlander in Europa heeft een reputatie opgebouwd die allesbehalve vlekkeloos is. Deze zomer was geen uitzondering, met een reeks incidenten die zowel op de lachspieren werken als de wenkbrauwen doen fronsen.

Neem bijvoorbeeld de Nederlandse toeristen op Mallorca, een populaire vakantiebestemming onder jongeren. Dit eiland staat bekend om zijn bruisende nachtleven, maar de Nederlanders weten het vaak net een stapje verder te brengen. Groepen jonge mannen, gehuld in oranje shirts, slenterend van bar naar bar, zorgen regelmatig voor overlast. Van dronken uitbarstingen tot het niet nakomen van lokale regels, de Nederlanders hebben hun stempel gedrukt op de feestcultuur van het eiland. Het is dan ook niet verwonderlijk dat lokale inwoners en autoriteiten steeds strenger beginnen op te treden.

Dan was er dit jaar nog het beruchte verhaal van een groep Nederlanders die tijdens een vakantie in Spanje besloot een zwembad vol te gooien met bier. Wat begon als een ludieke actie eindigde in chaos toen andere vakantiegangers er niet bepaald vrolijk van werden en de politie werd ingeschakeld. De beelden van deze actie gingen viraal op sociale media, en de reacties waren niet mals. Hoewel sommige mensen de humor ervan in zagen, was de algemene consensus dat dit soort gedrag de reputatie van Nederlanders in het buitenland verder schaadt.

Een ander opvallend incident vond plaats op de Griekse eilanden, waar Nederlandse toeristen bekendstaan om hun wilde feestjes. Dit jaar werd een Nederlandse man gearresteerd nadat hij, zwaar onder invloed, een complete strandtent had gesloopt. De schade was enorm en de man verklaarde later niet te weten wat er precies gebeurd was. De eigenaren van de strandtent waren uiteraard minder vergevingsgezind.

Deze pechverhalen en incidenten zijn tekenend voor het beeld dat veel mensen in Europa hebben van de feestvierende Nederlander: luidruchtig, onbezonnen en soms respectloos tegenover de lokale cultuur en regels. Natuurlijk is dit niet representatief voor alle Nederlanders, maar het zijn juist deze excessen die in het nieuws komen en zo de reputatie van de Nederlandse vakantieganger beïnvloeden.

Deze zomer hebben de feestvierende Nederlanders opnieuw laten zien dat zij voor opschudding kunnen zorgen in Europa. Voor sommigen een bron van amusement, voor anderen een bron van ergernis – maar het valt niet te ontkennen dat de verhalen over hun avonturen vaak stof doen opwaaien.

Verhaal 4: De treinrukker

‘Zeker honderd video’s van treinrukkers op pornoplatforms: ‘Walgelijk en onacceptabel’, kopte de NOS onlangs. Jawel; de treinrukker rukt op. In sneltreinvaart. Van Amsterdam Amstel tot Almere Poort en van Eindhoven Strijp-S tot Leiden Lammenschans. Cityhoppen was nimmer zo geil. Hoe het werkt? Simpel. Check in op een station, neem plaats in een trein en wacht vervolgens even totdat de conducteur je kaartje heeft gecontroleerd. Direct beginnen kan ook, ieder zijn ding. Kijk voordat je je jongeheer tevoorschijn tovert wel nog even goed om je heen. Kust veilig? Ruk jezelf dan nu op een snelheid van 130 kilometer per uur tot grotere hoogten. Geniet ondertussen vooral van de voorbijrazende landschappen en veestapels. Kijk ook binnenboord goed om je heen en stop ook even zodra een conducteur of medereiziger langsloopt. Wel zo netjes.

Het belangrijkste van alles: film deze hele shitshow met je telefooncamera, plaats een trailer op je sociale media en het volledige filmpje op je F2F of OnlyFans-pagina. Het geld zal nu vanzelf binnenstromen. Dit is ongeveer hoe deze ‘walgelijke en onacceptabele trend’ in de praktijk werkt.

In het NOS-nieuwsverhaal duidt de Amerikaanse psycholoog Stacey Litam de opkomst van de hogesnelheidsrukkers als volgt: ‘Het gaat om de spanning van het eventueel betrapt worden die seksuele opwinding kan veroorzaken. Daarnaast gaan makers van deelplatformen als F2F en OnlyFans steeds verder om hoge kijkaantallen en daarmee hoge inkomsten te genereren.’

Onlangs nog schatte de blog VKMag de inkomsten van deze treinrukkers op ‘100 tot 600 euro’ per filmpje. De NS wil deze ruksituatie nu gaan oplossen door samen te werken met politie en justitie, maar erkent ook dat ‘naarmate het platform met deze video’s achter een betaalmuur zit, of de beelden op plekken staan die wij niet kennen, het lastiger is om ze offline te krijgen’. Voorlopig nog even goed kijken waar je in de trein gaat zitten dus.

ChatGPT: ‘De treinrukker is zowel gevreesd als gevierd, maar meestal door de NS-omroep verwenst’

Ingevoerde instructie ChatGPT: ‘De treinrukker. Vies, hè? Wat is jouw definitie hiervan? In 150 woorden?’

De treinrukker, de moderne variant van de ouderwetse inbreker, heeft zich naar het spoor verplaatst. Wat is een treinrukker, vraag je? Het klinkt bijna als een geuzennaam, maar niets is minder waar. De treinrukker is die onfortuinlijke ziel die zijn forensisch bestaan op het randje van de afgrond balanceert en besluit zijn tijd nuttig te besteden door de noodrem van een trein te bedienen. Het is een daad van verzet, of misschien gewoon frustratie, tegen de stotterende treinverbindingen en eeuwige vertragingen. Waar je vroeger op de rem trapte om te stoppen voor een overstekende koe, wordt nu de trein abrupt tot stilstand gebracht door deze ongekroonde vorst van de sabotage. De treinrukker is zowel gevreesd als gevierd, maar meestal door de NS-omroep verwenst. Dus, als je de volgende keer stilstaat in de polder, weet je dat ergens een treinrukker grijnzend de chaos aanschouwt die hij heeft achtergelaten.

Conclusie

Na het teruglezen van mijn eigen teksten en die van mijn digitale concurrent kan ik weer rustig slapen. Toegegeven: de teksten van ChatGPT zijn lang niet slecht. De aantrekkingskracht van Snoop Dogg op jonge televisiekijkers, de Duitse regenboogvlag die steeds meer grijstinten vertoont, de Nederlandse jongeren die een bierzwembad vulden en de ware betekenis (?) van een treinrukker; zelf ben ik er allemaal niet opgekomen.

Maar toch, kijkend naar het totale plaatje voel ik mij (nog) niet bedreigd. De ChatGPT-teksten laten zich lezen als vrij algemene opsommingen van feiten. Ironisch genoeg is de chatbot zelf het daar ook mee eens.

Op mijn vraag ‘Ik ben schrijvend journalist bij het tijdschrift Nieuwe Revu, moet ik ervoor vrezen dat jij, ChatGPT, mijn baan gaat innemen?’ antwoordt het programma: ‘Het is begrijpelijk dat er zorgen zijn over de impact van AI op verschillende beroepen, waaronder de journalistiek. ChatGPT en vergelijkbare AI-tools kunnen inderdaad bepaalde taken ondersteunen, zoals het schrijven van basisartikelen, het samenvatten van informatie, of het genereren van ideeën. Echter, er zijn verschillende redenen waarom je niet direct hoeft te vrezen dat je baan wordt ingenomen door een AI, zoals creativiteit en originaliteit, het menselijke vermogen om verbanden te leggen, emoties te begrijpen en originele invalshoeken te bedenken.

Ook hebben onderzoeksvaardigheden, zoals het afnemen van interviews en het controleren van feiten, bij menselijke journalisten een duidelijke meerwaarde hebben. Lezers voelen zich bovendien vaak verbonden met de schrijfstijl en persoonlijkheid van een journalist. De manier waarop je verhalen vertelt, je stem en je persoonlijke benadering zijn elementen die moeilijk te vervangen zijn door een AI. En dan zijn er nog de ethische overwegingen. Het maken van keuzes over wat wel of niet wordt gepubliceerd en het beschermen van bronnen zijn verantwoordelijkheden die een AI niet kan dragen. AI kan je werk waarschijnlijk ondersteunen, bijvoorbeeld door het versnellen van bepaalde routinetaken of het bieden van inspiratie, maar de kern van journalistiek werk – het vinden, analyseren, en vertellen van verhalen – blijft iets wat door mensen gedaan wordt.’