Blue & Lonesome is een oprecht, plezierig album van The Rolling Stones

The Rolling Stones - Blue & Lonesome

Vroeger, lang voor de zwartepietdiscussie, ging het niet om zwart of roet, maar om Beatles en Stones. Vind je de Stones leuker? Prima. Jammer dat je eraan voorbijgaat dat de Beatles in termen van invloed en originaliteit ongeëvenaard waren, maar vooruit, ieder mens heeft recht op zijn dwalingen. Tot begin jaren 70 waren de Rolling Stones overigens een prima band. Daarna is het een bedrijf geworden, gespecialiseerd in massa-nostalgie. Maar zowaar, het concern heeft iets ambachtelijks gemaakt. Dat moet je diep wantrouwen. Net als ze bij de Primark plots tegen een eerlijke prijs handgebreide truien Maxim gaan verkopen, kun je er donder op zeggen dat er iets akeligs achter steekt. In kledingtermen zijn de Stones misschien beter met Levi’s te vergelijken: degelijk, vertrouwd en veel te duur. Toch is Blue & Lonesome een oprecht, plezierig album. Twaalf covers uit de Chicagoblues staan erop, als eerbetoon aan de artiesten – van Howlin’ Wolf tot Willie Dixon – zonder wier invloed de Stones nooit de grootste rock-’n roll-band op aarde hadden kunnen worden.