Recensie Collateral Beauty: pretentieuze gebakken lucht

Will Smith heeft het zwaar en fietst een hoop in pretentieuze kerstfilm.

Van sommige films vraag je je tijdens het kijken echt af hoe het idee in vredesnaam gepitcht is bij een filmstudio. Bij Collateral Beauty moet het ongeveer zo zijn gegaan. ‘Oké, dus het is een kerstfilm over een man die depressief is omdat z’n dochter dood is. Maar dan gaat hij brieven schrijven, hè? Aan de Dood, de Liefde en de Tijd. En dan, wacht, wacht, en dan komen die drie dus écht, als personen, in zijn leven!’

Opgetrokken wenkbrauwen tot aan de haargrens van de studiobazen zou je denken, maar nee hoor; het scenario van Allan Loeb kreeg groen licht, met een wel heel merkwaardige film als gevolg.

De depressieve man in kwestie is reclameman Howard (Will Smith), die tot wanhoop van zijn zakelijk partners (Edward Norton, Kate Winslet) alleen nog maar door New York fietst, droefgeestig in parkjes zit en die vage brieven schrijft. Met behulp van een drietal acteurs moet Will uit zijn depressie worden gehaald. En worden wij getrakteerd op een eindeloze rij pretentieuze dialogen over Liefde, Dood en Tijd. ‘Het is allemaal intellectuele bullshit,’ roept een wanhopige Howard halverwege de film. Precies dat. Collateral Beauty pretendeert enorm diepzinnig te zijn, maar is niet meer dan gebakken kerstlucht.

??