Filmrecensie: Incarnate

Frisse variant op de exorcismefilm geeft Carice van Houten bar weinig te doen.

Sinds het enorme succes van The Exorcist (1973) is de duivel nooit meer weggeweest uit de bioscoop. In talloze sequels en rip-offs nam een schier eindeloze stroom priesters de Bijbel ter hand om de satan uit een bezetene te bidden. Allemaal onzin volgens dr. Seth Ember (Aaron Eckhart) in Incarnate. Demonen zijn niets meer dan parasieten en in plaats van met een Bijbel te zwaaien, dringt hij met succes binnen in het onderbewuste van het slachtoffer om daar de strijd aan te gaan.

Carice van Houten doet weinig meer dan bang op een bank zitten

Het bezeten zoontje van alleenstaande moeder Lindsay (Carice van Houten) blijkt echter een iets lastiger kluif. Zo begint Incarnate sterk met een originele insteek en een nieuwe set grondregels voor de strijd tegen het Kwaad. Ook Eckhart is op dreef als moderne uitdrijver die meer weg heeft van een verknipte Vietnam-veteraan. De pret mag alleen niet lang duren. Gaandeweg ondermijnt het scenario van Ronnie Christensen steeds meer zijn eigen regels, zodat de film in de laatste akte gewoon weer teruggrijpt naar de overbekende clichés, inclusief het einde van de eerdergenoemde oermoeder van het genre. Fans van Carice hebben ook pech, de actrice doet weinig meer dan bang op een bank zitten en huilen. Jammer, want wat een gemiste kans. ??