/https://cdn.pijper.io/source/revu/2/2016/12/Moulin-rouge.jpg)
Overal waar men niet vies is van een feestje duiken ze op: burlesque avonden. Terug naar de tijd van het aloude cabaret. Onze man stapte binnen in de wereld van puntsnorren, glitterjasjes en tepelklosjes.
Tekst Martijn Neggers // Fotografie Alexander Schippers
Liza Minnelli zong het ooit: 'What good is sitting alone in your room, come to the cabaret!’ Indertijd stond cabaret nog niet voor geëngageerde Vara-grapjurken, maar voor zingende en dansende dames in relatief weinig kleding. Schuddende billen en wapperende pauwenveren. In club Panama in Amsterdam hebben ze er zelfs een wedstrijd van gemaakt: wie kan het beste al dansend uit de kleren gaan?
Al vrij vroeg na het eten, rond zeven uur ’s avonds, stroomt de zaal vol met mensen die hun best hebben gedaan er zo burlesque mogelijk uit te zien. Ze worden onthaald door René, een man met een glimmend geel-gouden jasje dat ook Roy Donders niet zou misstaan. Voorzichtig schuifelt iedereen via de bar naar een van de stoeltjes aan het podium. Na een paar minuten komt er een man binnen op hoge hakken en in een doorschijnend zwart shirt. Weer een paar minuten later komt er een behoorlijk grote mevrouw in een nog grotere glimmende discolampenjurk aan. Even kruisen onze blikken.
‘Hi darling,’ begint ze. Hello. Even twijfel ik. Misschien wil ze iets tegen me zeggen? Even een gezellig praatje? Maar ze kijkt me alleen maar aan. Ik probeer het ijs te breken. May I compliment you on your shiny dress? ‘Yes!’ roept ze terug. Ze gaat even extra bevallig staan om haar jurk er goed uit te laten komen. It’s very shiny. ‘Yes, it’s very shiny.’ Ik kijk nog even naar haar discobaljurk, de mevrouw lacht zo pin-up mogelijk. Dan knipoogt ze een keer. Dat begint al goed.