/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F10%2FLeon-Verdonschot1111111.jpg)
Beste Mark Rutte,
Ik las dat interview met je in het Algemeen Dagblad, over dat je een plan hebt voor Nederland, namelijk de basis versterken en doorbouwen aan dit land, zodat we allemaal ook echt voelen dat het beter gaat. Een kwestie van de deur naar de toekomst openzetten, zei je.
Bij je voorganger Balkenende had ik altijd de neiging om letterlijk in slaap te vallen tijdens zijn wollige speeches. Maar jij kan er eigenlijk ook wat van, op het gebied van middenmanagementclichés. De premier van het kansen pakken en dan uitpakken maar, en uitrollen natuurlijk.
Maar goed, wat ik tussen het woud aan clichés in ieder geval meen te lezen, is een boodschap van optimisme. Het gaat goed met Nederland, we zijn er nog niet, maar het kómt ook goed – zoiets. Dat spreekt me wel aan. Vervolgens bekeek ik op de VVD-site jullie eerste campagnefilmpje.
Godskolere, wat leven we in een depressief kutland. Een andere conclusie kon ik niet trekken: ik zag op gedragen pianomuziek (jijzelf, Mark?) een parade aan mensen wiens blik varieerde van terneergeslagen tot doodsbang. Niemand in dat filmpje lacht, niemand heeft zin in dit land, deze regering, deze dag, dit leven. En ondertussen klinkt jouw stem: dat je ons begrijpt, onze zorgen en dat je daarom door wil.
Grappig hoe dat kennelijk werkt: zelf een optimist, maar zo gauw je mensen in beeld laat die voor gewone mensen moeten doorgaan, toon je alleen maar pessimisten, die vooral steun, troost en geruststelling nodig hebben.
Lees hier meer columns van Leon Verdonschot
Je opponent (althans, als hij de voorverkiezingen van zijn eigen partij overleeft) Diederik Samsom heeft een heel ander filmpje. Getuige zijn pak komt hij net van een begrafenis (misschien die van de hoop, na het zien van jouw filmpje) en gaat hij langs bij Gewone Mensen, tegen wie hij het Eerlijke Verhaal vertelt.
En dat slaat aan. Eerst zijn ze boos op hem, omdat hij samenwerkt met de VVD, maar als ze dan vervolgens net zo eerlijk zijn als Diederik zelf, dan snappen ze het ook wel weer. Eigenlijk is er niks mis met het filmpje. Je hoort een hond blaffen als hij de bel indrukt (‘Oh jee,’ zegt Diederik, maar een scène later is zijn pak nog heel, dus het valt mee), hij wordt binnen gevraagd, zit in keukens van mensen, gewóne mensen, dus gewóne keukens, dus nergens een Quooker of ijsblokjesmachine.
De man met wie hij in de tuin zit drinkt koffie, en je wéét: Senseo. En toch is het op de een of andere manier een lullig filmpje. Ik weet niet eens hoe dat komt. Misschien zijn het die onvermijdelijke rozen. Misschien heeft Lucky TV aangericht dat je net als Willem-Alexander ook Diederik Samsom niet meer kunt zien praten zonder de stem van Sander van de Pavert te horen. Misschien is het dat oubollige woord ‘knokken’.
Maar goed. Zondagnacht hoorden we de republikeinse presidentskandidaat van de Verenigde Staten na een debat dat meer over personen dan over plannen ging, dreigen dat hij zijn opponent laat opsluiten als hij aan de macht komt. Doe me dan toch maar onze kneuterige campagnes met de bijhorende lullige filmpjes, vol deuren naar de toekomst. Open deuren.
Leon verdonschot