Tikkende testosteronbom

Beste Anthony Weiner,

Ik zag afgelopen weekend die documentaire over jou, de enige politicus ter wereld bij wie ik meteen aan zijn lul denk. De documentaire gaat over het moment dat je besloot je kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap van New York. Eerder was je afgetreden als congreslid, na de affaire waarin je een foto van je boxershort per ongeluk op Twitter zette, in plaats van in een privébericht. Namens alle mannen ter wereld: a-ma-téur! Een paar weken geleden kwam je opnieuw in opspraak, opnieuw door seksberichtjes. Deze keer ging je vrouw, zelf nog maar een voetstap verwijderd van het Witte Huis, wel bij je weg. Je hebt je carrière en je huwelijk weggeveegd met seks die alleen via de telefoon plaatsvond. Ik zou bijna zeggen: voor zo’n hoge prijs had je misschien beter écht kunnen neuken.

Je kandidatuur voor New York moest een paar jaar geleden je comeback worden, maar je haalde nog geen vijf procent van de stemmen. Wat eigenlijk gebeurt in die ontluisterende film is dit: je moet in het begin van je campagne continu door het stof om nog een keer sorry te zeggen voor die zaak, en als dat een beetje afgelopen lijkt en je eindelijk kunt beginnen over je plannen voor de stad, duikt een vrouw op met wie je na je aftreden ook nog aan ‘sexting’ hebt gedaan, en begint alles weer overnieuw. Wat je ook wil zeggen over de middenklasse, belastingen en de toekomst van New York; alle vragen die je krijgt gaan over je seksuele moraal, of het verondersteld gebrek daaraan.

Lees hier meer columns van Leon Verdonschot

Al die vragen hebben dezelfde grondtoon: DAT DOE JE TOCH NIET? Grappig: ik ken weinig mensen die nog nooit seksuele berichtjes hebben gestuurd. Misschien bestaat mijn hele kennissen- en vrienden- en vriendinnenkring uit perverselingen, dat is natuurlijk mogelijk, en daar prijs ik mezelf dan erg gelukkig mee. Ik had een paar keer tijdens de film de neiging te denken dat de preutsheid die onder die verontwaardiging ligt, typisch Amerikaans is. Maar dat is natuurlijk onzin: Onno Hoes was in dat opzicht de Anthony Weiner van Maastricht.

In de film ontplof je een paar keer wanneer je te zeer wordt getergd, en dat wordt door analytici gezien als zwak. Ik vind het zelf juist sterk als een politicus af en toe oprecht kwaad wordt. Je wordt in de film in een winkel uitgescholden door een Joodse man, die vindt dat je een schande bent voor de gemeenschap vanwege je seksuele avonturen. En dan opeens sist hij: ‘En ook nog getrouwd met een Arabier,’ een verwijzing naar je verpletterend mooie vrouw Huma Abedin, de rechterhand van Hillary Clinton. Je vliegt de man nog net niet aan. Een mooie scène en een teken van karakter dat je je vrouw niet laat beledigen door een racist.

Maar wat me vooral fascineerde was het overduidelijk verband tussen je enorme energie als politicus en je seksuele schandalen: testosteron. Je drijft erop als politicus. Hoe meer aandacht, hoe meer je groeit in je performance. Hoe meer tegenstand, hoe vechtlustiger je terugslaat. Ik zag naast Onno Hoes, ook Bill Clinton voor me. Ruud Lubbers. Berlusconi. Strauss-Kahn. De in opspraak geraakte Nijmeegse wethouder Paul Depla. Rob Oudkerk. Allemaal mannen met macht, met veel energie, met een enorme drive en ego; mannen die vielen of wankelden door hun seksuele honger. De opwinding die dat met zich meebrengt, leerde me de documentaire over jou, is een even verslavende als opwindende. Die opwinding lijkt bijna seksueel. Dat werd me opeens duidelijk, en dat allemaal dankzij die foto van je lul. Het zal een schrale troost voor je zijn, maar die had dus ook nog een educatieve functie.