Overschatte mensen: Nico Dijkshoorn

De onderschatte Belgische schrijver Herman Brusselmans maakt korte metten met overschatte personen uit de wereldgeschiedenis.

Hij werd helaas geboren op 15 mei 1960 in Amsterdam, als zoon van Sjoerd Dijkshoorn, een plaatselijke leverancier van rolmops, en Henriëtta Dijkshoorn-Knooplader, een lerares armworstelen voor albino’s. Hij had één broer, Geurt, die zich bekeerde tot de islam en als Achmed een leven opbouwde als homoseksueel in Marrakesh. Een zus, Sabrina, overleed toen ze tijdens haar geboorte een hartaanval kreeg.

Reeds op driejarige leeftijd was Nico Dijkshoorn niet grappig, en daarvoor slechts één keer, toen hij op z’n kinderfietsje tegen een muur aanreed en de vier tanden die hij tot dan toe in z’n gore bek had in het rond vlogen. Hij studeerde niks en werd dan maar bibliothecaris in Amersfoort, en het is bekend dat de boeren en domkoppen in Amersfoort bijna nooit lezen, zodat er in de bibliotheek aldaar maar twaalf boeken aanwezig waren, waarvan negen van de plaatselijke dichter Teun Paardvocht.

Lees ook: Overschatte mensen: Matthijs van Nieuwkerk

Te wijten aan die eikel begon Dijkshoorn ook te dichten, en erger nog, proza te schrijven, en al die shit raakte hij kwijt via het vermaledijde internet, op sites als Retecool.com en GeenStijl. De Volkskrant, waar men nooit te verlegen is om minderwaardige medewerkers aan te trekken, gaf hem een sportcolumn. Zo’n kutsportcolumn was er zelden verschenen en Dijkshoorn had de stilistiek van een alzheimerpatiënt, de visie op sport van Mart Smeets met een rol prikkeldraad in z’n reet, en zoveel verstand van voetbal als Chantal Janzen in een roeiboot.

De ellende hield niet op en Dijkshoorn kreeg een muziekcolumn aangeboden in het blad met meer cd-recensenten dan lezers, Oor. Hij bezit de feeling voor muziek van een waterbuffel met in beide oren een kwakende kikker. In Nederland is het al eeuwen enorm in de mode om het gebrek aan kwaliteiten van iemand om te buigen in z’n voordeel, en daarom zie je in blogs, kranten, tijdschriften en op radio en tv figuren opduiken die beter met hun geslachtsdelen op een stelletje cactussen kunnen gaan zitten dan zich aan creativiteit te wagen.

Lees ook: Overschatte mensen: Douwe Bob

Derhalve mag het geen wonder heten dat Dijkshoorn plots opdook als de zogenoemde ‘huisdichter’ van De Wereld Draait Door. De gedichten die hij daar live fabriekt en voorleest, hadden kunnen geschreven zijn door een gozer met een lager IQ dan Frans Duijts, het literair talent van André Hazes Junior, en de voorleesstem van Jort Kelder met z’n bretellen in z’n smoel gepropt. Ik was eens te gast bij DWDD en Matthijs van Nieuwkerk vertrouwde me toe: ‘We zijn die Dijkshoorn hier zo zat als een bord stront, maar hij is de enige die het gratis wil doen.’

À propos, Dijkshoorn is ook nog onsmakelijk dik, op een stuitende manier kalend, en lelijker dan prins Bernhard drie weken na z’n dood. Niemand van ons wil Nico Dijkshoorn ooit nog horen of zien.