Hopen op iets onverklaarbaars

Het zou zomaar kunnen dat deze uit de hand gelopen grap op Facebook waarheid wordt. Maar dat er buitenaards leven is, is voor veel mensen wel duidelijk. ‘Het is ridicuul om te denken dat wij alleen zijn. Het universum broeit van het leven, dat kan niet anders.’

‘Wooha, hebben jullie dat gezien?’ Een grote zwarte man, die zichzelf later zal voorstellen als Mat Baroudi, komt enthousiast met zijn armen zwaaiend naar ons toe vanaf zijn pick-uptruck. Hij wijst naar de sterrenhemel. ‘Daar, daarzo. Een traag knipperend licht,’ zegt hij, ‘dan weet je het eigenlijk al. En het volgende moment: zoef, schoot het zo weg tot achter de bergen.

We zijn net aangekomen op een parkeerplaats in de woestijn buiten Las Vegas. In het noordoosten hangt een bel van licht om de stad, maar hier op deze parkeerplaats langs de snelweg, ver weg van de neonlichten en de stripclubs, de nagebouwde Eiffeltoren en de vele gokautomaten, is een stuk of twintig man samengekomen voor hun maandelijkse ufo-meeting. Een nacht waarin ze vanuit kampeerstoeltjes urenlang naar de hemel kijken of er onverklaarbare dingen te zien zijn. ‘Wat een snelheid, dat is toch onvoorstelbaar!’ roept de 58-jarige Baroudi uit, die nog steeds extatisch is over de ufo die wij blijkbaar net gemist hebben. ‘Hebben jullie nog nooit van je leven zoiets gezien? Als je het eenmaal gezien hebt, is niets meer hetzelfde. De gigantische indruk die het maakt om geconfronteerd te worden met hun superieure technologie, wow!’

ALS JE HET EENMAAL GEZIEN HEBT IS NIETS MEER HETZELFDE. DE GIGANTISCHE INDRUK DIE HET MAAKT OM GECONFRONTEERD TE WORDEN MET HUN SUPERIEURE TECHNOLOGIE, WOW!

Storm Area 51

Tijdens de nacht met Mat Baroudi en zijn vrienden leren we veel over buitenaardse wezens. Niet alleen zijn ze in staat om via een zwaartekrachtaandrijving sneller dan het licht te gaan, maar mogelijk reizen ze ook multidimensionaal. Wij mensen zitten vast in onze beperkte vier dimensies van ruimte en tijd, maar zodra je accepteert dat er daaromheen nog veel meer dimensies zijn waar je in en uit kan stappen, is het ook logisch dat wezens zomaar kunnen verdwijnen.

Onze technologische vooruitgang van de afgelopen decennia hebben wij mensen blijkbaar ook voornamelijk aan aliens te danken, door het onderzoeken van ufo’s van de Roswell-crash uit 1947 in een loods in het beruchte Area 51, hier in de woestijn van Nevada. Daar zouden we de kennis hebben opgedaan voor de smartphone, de microchip, of neem de transistor, uitgevonden in 1947, het jaar van de crash. Als dat geen duidelijk teken is? Dat in de jaren 20 en 30 al patenten waren aangevraagd voor vergelijkbare ideeën, doet er blijkbaar niet toe. ‘Denk erover na hoe enorm het universum is,’ zegt Mat, terwijl hij in de laadbak van zijn pick-up naar de hemel ligt te turen. ‘Er zijn zoveel sterrenstelsels dat het ridicuul is om te denken dat we alleen zijn. Het universum broeit van het leven, dat kan niet anders.’

Nu we hier op deze zaterdagnacht in augustus op een parkeerplaats staan met Baroudi en zijn handjevol vrienden, lijkt het of we te maken hebben met een fringe-geloof, een grappige hobby van een paar mensen in de afgelegen staat Nevada. Maar op 20 september zou je hier weleens een heel ander idee kunnen krijgen. Dan is er namelijk een Facebook-event gepland, waarvoor ruim twee miljoen mensen zich al hebben aangemeld en nog eens anderhalf miljoen overwegen om te komen: Storm Area 51, met als ondertitel: They can’t stop all of us. Het idee is dat het nu voor eens en altijd duidelijk moet zijn wat er nu precies gaande is daar op die geheimzinnige luchtmachtbasis. Een klein groepje mensen wordt makkelijk tegengehouden, maar als je met honderdduizenden of misschien wel miljoenen tegelijk de basis op stormt, kunnen ze moeilijk iedereen aanhouden. Althans, dat is het idee.

Hoeveel van die mensen straks werkelijk komen opdagen, is natuurlijk de vraag. De luchtmacht heeft voor de zekerheid alvast een duidelijke waarschuwing naar buiten laten gaan: doe het niet, de basis bestormen is gevaarlijk. Matty Roberts, die de grap op het internet begon, heeft ook al aangegeven dat dit achteraf gezien toch niet zo’n goed idee is. Het was allemaal maar een grap, een meme op internet, waarvan hij nooit had verwacht dat het zoveel aandacht zou krijgen.

Vliegende schotels in een loods

Dat recent de documentaire Bob Lazar: Area 51 & Flying Saucers op Netflix is verschenen, is een van de oorzaken dat zoveel mensen aanhaakten. Hierin wordt een van de belangrijkste figuren in de ufo-wereld uitgebreid aan het woord gelaten: Bob Lazar. In 1989 verscheen deze man op een lokale nieuwszender in Nevada, eerst anoniem en later met naam en toenaam, waarbij hij vertelde dat hij als wetenschapper voor de overheid werkte op een geheime locatie in de woestijn, de S-4-sectie van Area 51. Hij onderzocht daar een buitenaards ruimteschip. Zijn taak was de zwaartekrachtaandrijving te leren begrijpen. Lazar beweerde negen vliegende schotels in een loods te hebben zien liggen, die daar waren gebracht in 1951 na de crash in Roswell, New Mexico. De overheid wilde de technologie nabouwen.

De aandrijving van de vliegende schotel zou het zwaartekrachtveld kunnen aanpassen, net zoals je een magnetisch veld aanpast, zodat de schotel wordt aangetrokken. In de documentaire legt Lazar het nog eens uit: alsof je met je hand op een matras drukt, waardoor een bal die kant uit rolt. Dit kost veel energie, wat uit het element 115 zou worden gehaald – een scheikundig element dat pas jaren later in een labsetting voor het eerst zou worden gemaakt en dan nog maar een fractie van een seconde stabiel is.

Dat zowel het Massachusetts Institute of Technology als Caltech, de universiteiten waarvan Lazar zegt er gestudeerd te hebben voordat hij in Area 51 begon te werken, nergens zijn naam in de archieven hebben, is voor veel mensen reden om zijn verhaal als nonsens opzij te werpen. Dat hij bij een bordeel zou hebben gewerkt helpt zijn geloofwaardigheid ook niet. Maar de ware Lazar-volgelingen zien hier een poging om zijn naam te bezoedelen; zijn gegevens zijn natuurlijk gewist door de overheid, zijn naam door het slijk gehaald.

Hoe het ook zij, Lazar komt inderdaad geloofwaardig over in de documentaire, als een rustige wetenschapper die een teruggetrokken leven leidt. Hij valt vooral op naast de volslagen spaced out-animaties en de enthousiaste voice-over van de documentairemaker, Jeremy Corbell. De docu is een hit, mede doordat Corbell en Lazar bij Youtube-sensatie Joe Rogan hebben aangeschoven om hun verhaal nog eens dunnetjes over te doen. Intussen heeft Lazar zich wel tegen de bestorming uitgesproken. ‘Wat ik heb gezien was op S-4, ten zuiden van Area 51. Maar dat was dertig jaar geleden [...] mogelijk is alles verplaatst. Ik steun deze beweging daarom ook niet.’ Voor complotdenkers onder de ufo-fanaten is dat een teken dat Lazar nu eindelijk is bezweken onder druk van de overheid.

Geluid van vrijheid

Slagbomen, waarschuwingsborden, een hekwerk verlicht met bouwlampen; dit is een van de toegangswegen tot Area 51. Hemelsbreed kom je als burger niet dichterbij dan deze poort. Niemand doet open. Het is dan ook middernacht en we staan met blikjes bier in de hand. Maar vermoedelijk wordt er met alle camera’s die er hangen wel gekeken naar ons: een Nederlandse journalist met fotograaf, vier Canadese toeristen van in de twintig die al jaren naar Area 51 wilden gaan en Samantha, een van de 67 inwoners van het gehucht Rachel, Nevada, dat praktisch tegen de toegangspoort aan ligt. Zij zou wel even de ingang laten zien, dit is immers haar backyard. Maar nog voordat zij ‘hier is het dan’ heeft kunnen uitspreken en we goed en wel hebben gelezen wat er allemaal op de borden staat, is het opeens pikkedonker. Van het ene op het andere moment zijn alle bouwlampen uitgeschakeld. ‘Nu moeten we maken dat we wegkomen,’ klinkt de stem van Samantha. ‘Dit is een waarschuwing. Blijkbaar vinden ze het niet leuk dat we hier zijn.’

ZE LATEN DE INFORMATIE OP EEN GELEIDELIJKE MANIER NAAR BUITEN KOMEN. EERST LIETEN ZE UFO’S DEEL VAN DE POPCULTUUR WORDEN, VIA FILMS BIJVOORBEELD

We springen in onze auto’s en scheuren terug over de donkere zandweg. Dit is het moment dat de beruchte men in black eraan zouden kunnen komen. Mannen in driedelig pak, zelf mogelijk van buitenaardse afkomst, die gezien zijn sinds pakweg de jaren 40. Ze bezoeken mensen die ufo’s hebben gezien of pogen te zien en proberen hen met dreigementen te doen vergeten wat ze weten of nog van plan zijn.

Door de stofwolk heen van Samantha’s terreinwagen voor ons zijn haar achterlichten nog maar net te zien. Ze draait een bocht om, stuitert over een uitgesleten greppel in de weg. In onze koplampen lichten de creosootstruiken in de berm op. Midden op de weg blijf ze stilstaan. Een raam wordt opengedraaid en de loop van een geweer steekt naar buiten. Bang! Eenmaal uitgestapt zien we waar het om ging: een haas. Blijkbaar zijn we intussen ver genoeg van de basis af om te kunnen ontspannen.

In het daaropvolgende uur laat Samantha zien hoe men in ruraal Amerika de avond doorbrengt: alle lege blikjes Bud Light worden van de vloer van haar auto bij elkaar gepakt en op een rij op de zandweg neergezet, waarna we er een voor een met haar.22 op mogen schieten. Voor de Canadese toeristen is dit het summum van een bezoek aan de VS: Budweiser, geweren, ufo’s. Lachend genieten ze ervan, terwijl we elkaar sterke verhalen vertellen en fantaseren in welke vorm buitenaards leven zou komen. Zouden we het wel herkennen?

Het schieten is ook een goede gelegenheid om Samantha te vragen hoe het is om zo dichtbij het onderzoekscentrum te wonen. ‘We hebben allemaal vreemde dingen gezien hier. Iedereen die hier woont,’ zegt ze. Er zijn vliegende objecten in de lucht, waarvan wat haar betreft onverklaarbaar is wat het zijn. De manier van bewegen is te grillig, te plotseling voor normale vliegtuigen. Maar zij en de andere bewoners zijn zich er degelijk van bewust dat hun buren een militaire basis zijn waar uiterst geheime wapens worden uitgetest – in de jaren 50 was Nevada al de plek waar uitgebreid kernbommen werden getest. Even was dat zelfs een soort toeristische attractie, aangezien de paddenstoelwolken vanuit Las Vegas zichtbaar waren en de schokgolven voelbaar. Totdat men erachter kwam dat de straling veel schadelijker was dan gedacht.

Terug in het dorpje, waar het enige restaurant en hotel Little A’le’Inn de verzamelplaats is voor ufofanaten, zien we een voorbeeld van wat de militaire oefeningen die de inwoners van Rachels vrijwel dagelijks zien inhouden. Er zijn harde knallen hoorbaar wanneer de straaljagers door de geluidsbarrière vliegen. Soms zijn de klappen zo hard dat de ramen ervan trillen. ‘Dat is het geluid van vrijheid,’ zegt de trotse patriot Samantha.

What the fuck is that thing?

In de campagnetijd in 2016, waarin presidentskandidaten Hillary Clinton en Donald Trump het tegen elkaar opnamen, deed Clinton een opmerkelijke campagnebelofte: als president zou zij op zoek gaan naar geheime overheidsinformatie over ufo’s. Wat ze vond zou ze openbaar maken. Tijdens een talkshow vertelde ze ook dat er in de overheidsgangen een nieuwe term voor ufo’s is: een UAP, unidentified aerial phenomena (ongeïdentificeerd verschijnsel in de lucht). Het lijkt een vreemde belofte, maar dat is het niet in haar kringen: Bill Clinton zou tijdens zijn presidentschap ook (tevergeefs) gezocht hebben naar geheime ufo-documenten, en John Podesta, adviseur van de Clintons en van Obama, zou een X-Files-fanclub hebben gerund vanuit het Witte Huis.

Politici kunnen natuurlijk interesses en hobby’s hebben, maar volgens de 56-jarige David Weatherly, die al sinds de jaren 70 paranormale verschijnselen wereldwijd onderzoekt en daar verschillende boeken over heeft geschreven, zijn dit soort opmerkingen als van Clinton tekenen dat er een grote verandering op komst is. ‘Ze laten de informatie op een geleidelijke manier naar buiten komen,’ zegt hij, terwijl we een biertje drinken in een bar in Las Vegas. ‘Eerst lieten ze ufo’s deel van de popcultuur worden, via films bijvoorbeeld. Je merkt al dat het idee intussen meer geaccepteerd raakt. Als ik in de jaren 70 op een feestje vertelde dat ik ufo’s onderzocht, werd ik meestal de rest van de avond door iedereen genegeerd. Nu staan ze in de rij om met me te praten en hun eigen ervaringen te delen.’

Een aantal recente reportages in The New York Times is een eerste stap in het naar buiten brengen van de informatie: er werd door het Pentagon toegegeven dat het een jarenlang onderzoek naar ufo’s heeft uitgevoerd, dat tot 2012 duurde en jaarlijks een slordige 22 miljoen dollar kostte. In een aantal recent vrijgegeven video’s zijn beelden te zien van schotelachtige objecten, zichtbaar in sensoren, die onverklaarbaar stil hangen en plotseling wegvliegen. De straaljagerpiloten, die al jaren ervaring hadden, zijn op een van de video’s te horen: ‘What the fuck is that thing?’ Was het een bezoek van buitenaardse wezens of een Chinees spionagevliegtuig? In het rapport van de Amerikaanse marine staat: ‘Het was duidelijk dat er iets is geweest en dat de straaljagerpiloten het serieus nemen.’

Ufo-onderzoeker Weatherly – staartje van grijs haar, sik, wit overhemd – is er zeker van dat de overheid dit onderwerp al jaren serieus neemt. ‘En er is zonder twijfel ook een FBI-dossier over mij,’ zegt hij. ‘De overheid heeft iedereen die zich actief in ufo’s heeft verdiept gevolgd, dat is intussen bekend. Ze willen precies weten hoeveel wij weten.

Wat hem betreft is Area 51 de beste plek om de hemel af te speuren naar ufo’s. Niet zozeer omdat daar nog de restanten van de Roswell-crash opgeborgen liggen, maar juist omdat daar de meest moderne wapens en vliegtuigen worden ontwikkeld. ‘Als er een buitenaardse macht is die onze evolutie in de gaten houdt, weet je ook zeker dat die op zo’n plek wil kijken hoe ver we al zijn,’ zegt hij. ‘Daarom is het ook niet vreemd dat er daar nog steeds ufo’s worden gezien.’

Connie West, de eigenaar van de A’le’Inn in het dorpje Rachel, die ironisch genoeg zelf net 51 is geworden, zegt dat ze van harte hoopt dat op 20 september niemand zo gek zal zijn om daadwerkelijk de basis te bestormen. In januari dit jaar probeerde iemand dat nog, door met een auto via een achterafweg naar binnen te rijden. Na een achtervolging van ruim tien kilometer stopte de man en stapte uit, met iets in zijn hand. Toen hij niet snel genoeg luisterde is hij doodgeschoten. ‘Het is spannend, geweldig, beangstigend, en dat allemaal tegelijk,’ zegt West, zittend in de schaduw van de esdoorn voor de deur van haar restaurant. In eerste instantie leek de bestorming haar een lot uit de loterij, een geweldig reclame voor haar dorpje. Het zou veel mensen hiernaartoe brengen. Hoewel er onduidelijkheid is vanaf waar de bestorming moet plaatsvinden, worden steeds vaker Rachel en omgeving als uitvalsbasis genoemd.

Alienstock

Naarmate meer mensen zich aanmeldden voor het evenement, begon West zich zorgen te maken dat het allemaal iets te massaal zou worden. Nu kan ze alleen niet meer terug. West: ‘Als we mensen zouden afraden om te komen, zouden de complotdenkers geloven dat wij een pact met de overheid hebben gesloten. Dan hebben we straks een paar honderd boze mensen hier aan de deur. Het kan snel omslaan.’

In de jaren dat zij haar restaurant runt, heeft West al genoeg beangstigende complotdenkers over de vloer gehad. Jonge mensen, die volgens haar een psychotische blik in de ogen hadden en in de meest bizarre verhalen geloven – dat de regering iedereen onder de duim houdt door via vliegtuigen geestvernauwende chemicaliën in de atmosfeer te sproeien, zogenaamde chemtrails, of dat mensen eigenlijk slaven van intergalactische volkeren zijn die op aarde goud voor hen oogsten. ‘Sommigen zijn echt eng,’ zegt de restauranteigenaar. ‘Reken maar dat geen enkele inwoner van Rachel straks zonder wapen zal lopen. Door die hele hype de afgelopen tijd dwalen er al genoeg vreemde mensen door het dorp, die ongevraagd bij mensen naar binnen kijken.

Binnen in het restaurant hangen tientallen korrelige foto’s uit de jaren 60 tot 90, van ufo’s, genomen op verschillende plekken in de Verenigde Staten. De hongerige ufo-spotter bestelt hier een Galaxy Wrap of een Saucer Burger, die zoals in de meeste diners in ruraal Amerika beide vooral een vettige hap zonder al te veel groente behelzen.

Het plan om een militaire basis te bestormen gaat in tegen de patriottistische inborst van de inwoners van Rachel. Ze hebben er een vergelijkbaar dubbel gevoel over als ze hebben over de ontboezemingen van Bob Lazar over zijn vermeende tijd als onderzoeker. ‘Natuurlijk is zoiets belangrijk voor het publiek om te weten,’ zegt West. ‘Maar tegelijk zijn dat geheimen van het leger en ik respecteer het leger. Eigenlijk is hij ook een verklikker.’

Tegelijk ziet West een mogelijkheid om van de plannen van de bestorming een mooi festival te maken, dat toerisme naar de regio zal doen trekken. Het idee is al Alienstock gedoopt, naar het beroemde festival Woodstock. Er wordt gehoopt op een terugkerend feest à la Burning Man, waarbij duizenden mensen de woestijn in rijden, dagen feesten, alles opruimen en weer vertrekken. ‘Het zou fijn als iemand dit kan overnemen,’ zegt West. ‘Het is veel groter geworden dan we aankunnen. Maar als alles goed gaat, hebben we nog jaren profijt van de groei in toerisme die dit brengt.’

Volgens West waren in de afgelopen jaren de toeristen die hier kwamen vooral Europees, families die een tour doen langs de highlights van het Amerikaanse zuidwesten. Sinds de hernieuwde aandacht voor Area 51 komen er vier keer zo veel Amerikanen langs, allemaal uit verschillende staten. En dat terwijl Area 51 alweer een beetje leek te zijn vergeten.

Mythes

Die avond staan we bij de A’le’Inn uitgebreid naar de bewegende lichtjes van de oefenende straaljagers en de sterrenhemel te kijken. Er worden blikken bier opengetrokken en zo naar de sterren kijkend is het makkelijk praten over al die grote onderwerpen die je overdag niet zo snel bespreekt. Wat als we niet alleen zijn in het universum? Waarom leven we eigenlijk? Is 2019 niet eigenlijk al de toekomst, met al die elektrische auto’s en smartphones om ons heen? Dat ufo-kijken is sowieso een goed excuus om samen te mijmeren. Rode lampjes knipperen, er is een stroom licht wanneer er gas wordt gegeven door een straaljager. De bewegingen zijn niet anders dan wat je zou verwachten. Helaas. Want toch hoop je op iets onverklaarbaars. Zo dicht bij een plek die zo met mythes is omhuld, schiet het toch door je hoofd: als ik nu een ufo zou zien. Dat zou best bijzonder zijn. 

ALS WE MENSEN ZOUDEN AFRADEN OM TE KOMEN, ZOUDEN DE COMPLOTDENKERS GELOVEN DAT WIJ EEN PACT MET DE OVERHEID HEBBEN GESLOTEN

VLOGGERS VOOR DE STORM

De Nederlandse vloggers Ties Granzier (20) en Govert Sweep (21) konden niet wachten tot het 20 september en Storm Area 51 was, en besloten op 11 september zelf een kijkje te nemen op de Nevada National Security Site. Verboden toegang-borden werden genegeerd, opnamen werden gemaakt en ze reden een paar kilometer de verboden basis op. Ze probeerden het nog wel met een ‘ja, maar we hebben veel volgers’verhaal, maar de politie zag hun auto vol liggen met camera’s, drones en reeds gemaakte opnames, waarna het duo werd gearresteerd en opgesloten in de gevangenis van Nye County.