‘Een jaar na de virus-uitbraak lijken sommige breinen een tikkende tijdbom’

Sociale media zijn een acute graadmeter voor het volkssentiment. Meet je de mailbox, dan zie je de mediaan. En die toont steeds vaker onze mentale ontwrichting.

In het postvak van GeenStijl zagen we jaren terug de weerslag van het zorgbeleid van VVD-minister Schippers: groeiende aantallen gekkies die in variërende fontgroottes hun paranoia of eenzaamheid proberen over te brengen. Het dumpen van Jeugdzorg bij gemeentes leidde tot nieuwe golven van wanhoop: soms boekenlange mails met vastlopende verhalen van ouders die niet genoeg dader zijn om te worden gecorrigeerd en niet genoeg slachtoffer om te worden gesteund, dus overal hulpeloos worden heengezonden.

Nu is er corona. We zitten sufgeslagen en kapotverveeld op de bank. Buitenshuis worden we gedwee gehouden door wanbeleid. Niemand weet of een avondklok zin heeft, toch wordt ie verlengd – een motie van wantrouwen richting het volk. Winkeliers zuchten diep over het stupide click & collect-systeem, dat eerder tot meer dan tot minder contactmomenten leidt. Er zit geen ondernemer in het OMT en onze planbureaucratie heeft geen afdeling ‘logistieke genie’: vaccins worden door krokettenboeren vervoerd, Ruttes routekaart is het ezelkarretjesequivalent van een derdewereldzorgeconomie. Nog geen drie op iedere honderd burgers gevaccineerd. In Israël is dat al zestig, in de UK inmiddels twintig. Rutte draagt de rode lantaarn van Europa en dat mag je hem aanrekenen.

Maar waag het niet om al te luidkeels te demonstreren, want dan steekt het geweldsmonopolie z’n gretigheid niet onder stoelen of banken. Of liever: z’n onzekerheid, want op die momenten zie je een overheid die het niet meer weet en daar op overreageert.

Leiderschap dat het laat afweten maakt burgers bezorgd en als je de klok van het dagelijkse leven stilzet, hoor je alleen je eigen brein nog tikken. Een jaar na de virus-uitbraak lijken sommige breinen een tikkende tijdbom. Wat als je verplicht naar jezelf moet luisteren en er achter komt dat je eigenlijk heel weinig te vertellen hebt? Wat als je niet meer weet wat je wilt, of wat als je juist beseft dat wat je deed, niet was wat je wilde? Wat als je op eigen kracht geen feit van fictie kunt scheiden, niet meer weet wat waar is en wat niet, je houvast verliest wanneer dagelijkse vanzelfsprekendheid bevroren is?

Gekmakend voor sommigen, maar geen uitweg in zicht. Dus stroomt de mailbox weer voller: politici maken een politiestaat van Nederland. De media zijn hun handlangers, internationale organisaties de belanghebbenden. Pedo-ringen, klimaatcomplotten, nieuwe wereldorde, Great Reset! We worden opgehokt, platgespoten en van onze vrijheid beroofd. Ziek gemaakt en ziek gehouden, als proefkonijnen van een pandemie die eigenlijk verzonnen is. Als niemand antwoord geeft, is alles waar. Coronapatiënten tel je in bezette ic-bedden. Mentale wanhoop uit zich in radeloze mails.