‘Er is maar één route naar bevrijding: prikken, prikken en nog eens prikken’

Als je één argument wilde geven om de terrassen open te gooien om in de premature voorjaarszon een te vroeg uit het vat getrokken lentebock in een gretige teug naar binnen te gieten, dan waren het wel de overvolle pleinen, kades en stadsparken van Nederland. Een zucht van verlichting strandde in een vuilnisbelt van bierblikjes, chipszakken en pizzadozen, de stinkende getuigen van door de politie leeggeveegde velden. Had je kunnen voorkomen, door terrassen te openen en een gecontroleerde situatie te creëeren. Zonder teringzooi, mét tafelbediening.

Mensen zijn diep geprogrammeerde gewoontebeestjes, échte intrinsieke vrije wil is een illusie. Het is allemaal een combinatie van biologisch, chemisch, spiergeheugen en fysieke noodzaak. Vorig jaar, toen de eerste paniek gepasseerd was en de kalender 1 juno sloeg, vierden we een relatief coronazorgeloze zomer onder een virusvrije zon. Nu deze februari diezelfde zon zich zo vroeg vertoont, worden al die neuronen en fotonen of zeuronen of hoe die dingen ook maar heten, maar die vorig jaar zijn opgeslagen in het brein, wakker gestraald en vechten een verlangen naar vrijheid en de herinnering aan de heilzame zon van afgelopen jaar om voorrang naar de voordeur. Kom mee, naar buiten, allemaal!

Het zijn de fysieke uitingen van een steeds duidelijker wordend probleem. Het mocht bijna een jaar duren, maar na de virale zorgen zijn nu de economische zorgen en ook de mentale problemen een factor die een eerlijker deel van het collectieve gewicht krijgen. Niet alleen ‘de zorg’ en hun chronische overbelasting onder uitzichtloze omstandigheden – die ik hier overigens niet tracht te bagatelliseren – zijn onderdeel van het spel geworden.

Ook de ondernemers die het nu financieel echt niet lang meer kunnen volhouden, de jongeren die hun sociale leven zagen verdampen en hun hormonen geen richting konden geven en de mensen die na een jaar beperkingen, maatregelen en afgenomen vanzelfsprekendheden hun mentale reserves opgebruikt zien raken, krijgen steeds meer stem in het verhaal. Tel dat op bij de ogenschijnlijk zeer succesvol werkende vaccins (en de afnemende dreiging van Britse of Zuid-Afrikaanse varianten) en we zitten op een waar kantelpunt in de coronacrisis.

Reisbewegingen nemen toe, kantoren worden voller, winkels lijken drukker, er staan weer dagelijkse files en de maatregelen worden achtelozer toegepast. Toch lijk je daarvan in de cijfers geen zorgwekkende weerslag te zien. Het virus zal niet meer verdwijnen en hoelang, hoe vaak of hoe periodiek we zullen moeten (blijven) prikken is nog ongewis, maar er is maar één route naar volledige bevrijding, het normale normaal, de heropening van eerst de terrassen en daarna de hele horeca met al z’n feesten, festivals en culturele fuifjes: prikken, prikken en nog eens prikken. Versoepel de regels om opstand te voorkomen, ram alle publieke resources in de vaccinatiestrategie.