‘Bij dezen wil ik geen spijt betuigen’

Spijt is een emotie die volgt uit een leercurve over de impact van gedane uitingen of handelingen, waarbij je moreel berouw ontwikkelt door voortschrijdend inzicht over het onderwerp, de persoon of groeperingen waarop die uitingen of handelingen betrekking hadden. Die spijt leidt doorgaans tot schaamte of excuses, in het beste geval tot beiden.

Op mijn palmares als toetsenbordridder op het snijvlak van satire en maatschappelijke betrokkenheid heb ik ontelbaar veel uitingen staan. Ik heb groepen jongeren geduid als kutmarokkanen, de profeet beledigd en de aardse voorgangers van Allah uitgemaakt voor haatsjeiks en geitenneukers, wiens vijfde colonne van gelovigen een bedreiging vormen voor onze liberale vrijheden.

Ik hield tirades op Twitter, door emoties getriggerd zoals iedere sterveling weleens overkomt, en heb daarbij regelmatig op de man gespeeld. Of op de vrouw. Ik heb over een columniste die me valselijk van seksisme betichtte aan internetters gevraagd of ze haar zouden doen, om haar zodoende onverschillig gelijk te geven. Daarvoor heb ik nooit berouw getoond of excuses gemaakt, behalve gezegd dat het een slechte grap was.

Politici heb ik beschimpt om hun leugens, individuen bespot om hun opvattingen en het koningshuis geschoffeerd. Ik heb veelvuldig spot bedreven over joden, christenen en mensen van andere rassen, afkomsten en culturen.

Maar het zijn andere tijden. Uitspraken uit het verleden kunnen je in het heden inhalen. Een getwitterd twijgje uit 2010 kan als een omgevallen boom op je carrièrepad belanden, een satirische column als een sloopkogel door je sociale netwerk slaan. Ongewild en onwetend kon je jaren geleden al de kaas van je dagelijks brood van vandaag eten.

Dit is een tijd van spijtbetuigingen en berouw, waarin context wordt geschrapt en intentie niet meer als argument gewogen mag worden. Alleen je excuses tellen, je onderwerping is je aflaat en je publieke zonde je plicht. De enige geldige valuta is je zelfverloochening.

Daarom wil ik bij dezen geen spijt betuigen. Het internet en diverse andere media staan vol met decennia aan citaten, opvattingen en uitspraken die ik heb gedaan, geschreven en geuit. Sommige overtuigingen koester ik niet meer, andere uitingen had ik wellicht anders moeten formuleren. Maar van geen woord, geen letter of geen gedachte heb ik spijt.

Want al die opvattingen en uitspraken zijn oprecht tot stand gekomen, uit vrij geboren gedachten en eerlijke, onvervalste emoties – hoe hoog die soms ook opliepen. Ik weiger daar een woord van terug te nemen, omdat ik de enige curator ben van mijn gedachten en mijn uitingen. Daarmee is mijn spijt alleen van waarde als die óók uit eigen vrije wil geboren wordt, niet omdat groepsdruk, sociale moraal of andermans individuele gekwetste gevoelens mijn spijt eisen.

Weersta de rancune van de identitaire Inclusitie. Betoon louter alleen je eigen berouw.