‘Over alle #MeToo-gevallen op werk wilde mijn vrouw verder maar liever zwijgen’

In alle gedoe rond de formatie en de vaccinatie is de aandacht weggeëbd bij een veel belangrijker actueel thema: (seksueel) geweld tegen vrouwen. Actueel, natuurlijk, door de zaak rond de Engelse Sarah Everard die zomaar, terwijl ze naar huis liep en nota bene haar vriend aan de telefoon had, van straat werd geplukt, verkracht en vermoord. Maar eigenlijk actueel, altijd, zo lang een op de twee vrouwen in haar leven te maken krijgt met seksueel geweld en online- of straatintimidatie.

Wie onverminderd aandacht vraagt voor het krankzinnige feit dat we ‘het kennelijk normaal vinden dat vrouwen ’s avonds niet alleen over straat kunnen’, ‘zonder het gevaar te lopen aangevallen, verkracht of vermoord te worden’, is Debby Gerritsen, hoofdredacteur van Viva, die in haar voorwoord dapper en huiveringwekkend vertelt over wat haar zoal is overkomen en hoe zij zich tegen de agressor weert...

‘Heb jij eigenlijk weleens zoiets meegemaakt,’ vraag ik aan mijn vrouw.

Ze blijft even stil.

‘Ja, een keer bij een Portugees meertje, toen ik na het zwemmen uit het water kwam en er ineens een vent wild rukkend uit de bosjes sprong en probeerde me te pakken te krijgen. Mijn vriendin en ik hebben hem als een hond met stenen weggejaagd, maar dat was wel even eng, want er was verder niemand in de buurt.

En er was natuurlijk die Griek die me zomaar midden op straat bij mijn borsten greep, en die ik in mijn wanhoop maar hysterisch uitlachte – wat moest ik anders? Oh, en natuurlijk die man die in een volle tram zijn penis tegen mijn schouder stond aan te duwen, dat was heel onaangenaam, net als die actie van die smeerlap die naast me zat in een donkere coupé in een internationale trein en zijn blote lul tevoorschijn toverde. Voor de special effects hield hij er een aansteker bij, zodat ik optimaal van deze anonieme traktatie kon genieten.’

En dat waren nog maar de hoogtepunten, zei ze. Toen ze in haar middelbare schooltijd door de polder naar huis moest fietsen, droeg ze altijd kaplaarzen, een wijde jas en een platte boerenpet, zodat ze op een jongen zou lijken. Later fietste ze zo hard ze kon door de buitenwijken van Amsterdam met de hak van een pump naar voren gericht bij wijze van wapen. En werd ze bijna nóg te grazen genomen toen ze werd achtervolgd tot aan de voordeur en die nog net op tijd kon dichtslaan. De volgende dag hingen er klodders van rochels als stille getuigen. Over alle #MeToo-gevallen op diverse werkplekken wilde ze verder maar liever zwijgen: ‘Dit is het wel zo’n beetje.’

Dat was het wel zo’n beetje. Mijn eigen vrouw. En ik wist van niks. En schaamde mij nog weer iets dieper voor wat wij mannen aanrichten.