‘Gejengel over ras, huidskleur en gender hangt als een klamme lap over de kunsten’

Wie het filmpje niet gezien heeft, raad ik van harte aan het op te zoeken op GeenStijl: Martin Bosma die zich op een blauwe maandagmorgen in een zijzaaltje van de Tweede Kamer boos maakte over de actieve politieke segregatie in de kunstsector, die door de diversiteitskliek en daarop aangeslagen (linkse) partijen wordt veroorzaakt. Want de PVV’er had een goed punt: De kapotgedeugde cultuurwereld heeft zich willoos laten annexeren door een ideologie die alles platslaat.

Als er nou iets de dood in de pot is bij een creatief proces, is het wanneer de uitkomst al op voorhand vaststaat. Dat hangt als een klamme lap over de kunsten en artiesten zijn niet in staat om zich ervan te ontdoen. Desgevraagd, op individueel niveau, zullen acteurs, kunstenaars of muzikanten best bereid zijn toe te geven dat ze het gedweep met ras, huidskleur en gender best vervelend, saai en een beetje fundamentalistisch vinden, maar ja: ze willen hun positie niet kwijt. Die positie wordt bepaald door voornamelijk linkse politici zoals Lilianne Ploumen, die op haar beurt géén idee heeft waar Martin Bosma het over had toen hij zich beklaagde over de politisering van de kunsten, waardoor niet langer de meest individuele uiting van de meest individuele emotie tot verheffing leidt, maar politieke ideologie bepaalt wat ‘kunst’ zou moeten zijn.

Door jarenlange subsidie-afhankelijkheid is de kunstsector bovendien intellectueel niet meer opgewassen tegen een kleine groep drammers en hun als ‘diversiteit’ verkochte jengeldrein die via een politieke invalshoek invloed op de subsidiestromen heeft gekregen. Afgelopen jaar is de cultuursector gezijlijnd door corona en eigenlijk heeft helemaal niemand ze gemist. Wat was het laatste toneelstuk waar mensen het langdurig over hadden – grappen over Soldaat van Oranje, de Musical daargelaten – of wat was de laatste Nederlandse film waar we helemaal épris van waren?

Het feit dat er vanuit de cultuursector zo weinig bezwaar wordt aangetekend tegen dit opgelegde diversiteitspandoer, doet toch sterk vermoeden dat de dames en heren (ongeacht hun zelfgekozen voornaamwoorden) het eigenlijk wel lekker vinden dat ze richtlijnen gedicteerd krijgen via subsidievoorwaarden, politiek getinte rapporten en morele appèls vanuit verongelijkte gemeenschappen, omdat ze het artistieke talent ontberen om vanaf nul iets origineels uit de grond te stampen dat op eigen kracht een onderscheidend vermogen heeft. ‘Onze volgende expositie/dans/van steigerhout, bomgordels en windvaantjes gebouwde installatie gaat over uitsluiting...’

Op dit moment is de artistieke sector volkomen gegijzeld, maar ook als corona weer weg is, hoeven we niet voor de Hollandse Schouwburg in de rij te gaan liggen voor kaartjes voor inspirerende theaterstukken over vrijheid, die ons licht geschokt, maar ook cultureel verrijkt achterlaten. Probeer het eens vijf jaar zonder politiek gekaderde subsidie, kijken of er wat blijft drijven tussen het wrakhout.