Bart Nijman: 'Koranverbrander Salwan Momika betaalde de hoogste prijs voor zijn islamkritiek'

Salwan Momika is vermoord. Doodgeschoten in zijn eigen woning in Södertälje, Zweden. De 38-jarige Irakees, die bekend werd door enkele openbare koranverbrandingen, betaalde de hoogste prijs voor een levensgevaarlijke polemiek: islamkritiek.

Niemand mag verbaasd zijn dat het met een criticus van het mohammedaanse geloof zo afloopt. Velen zullen suggereren dat het zijn eigen schuld was. De meest onnadenkende mensen zullen hem islamofobie verwijten. Want vooral in progressief goddeloos Europa is de islam nog altijd heilig.

Heilig mag je lezen als ongenaakbaar, en ongenaakbaar geldt in de betekenis van onschendbaar, ontoegankelijk en niet bereid tot vreedzame wederkerigheid.

Momika, een Assyrische christen uit Irak die zich atheïst noemde, streed vanuit Zweden tegen de religieuze oppressie van de islam. Hij werd daarvoor vervolgd, door de Zweedse autoriteiten. Hij zou aanzetten tot haat. Op de dag dat hij zijn vonnis zou horen, is hij doodgeschoten. Zweden kon hem wel vervolgen, maar niet beschermen. Het smoren van islamkritiek is nou eenmaal belangrijker.

Het is immers al moeilijk genoeg samenleven met een groeiende moslimgemeenschap zonder dat mensen als Momika al te expliciet op de onverenigbare waarden tussen islam en niet-islam gaan wijzen. Zijn gewelddadige dood bewijst precies dat punt. Bang volk in vrije landen ziet je als een paria, de democratische rechtsstaat vervolgt je en de islam voltrekt het doodvonnis.

Bijna iedereen beseft dat je mond houden over een bekrompen, middeleeuwse en bloeddorstige veroveringsideologie de beste strategie is om zelf hopelijk als laatste door de korankrokodil verorberd te worden. Vooralsnog zit je met die gepaste stilte, dat ongemakkelijke zwijgen en dat laffe verketteren van critici zelf nog betrekkelijk veilig. (Of je moet de domme pech hebben op het verkeerde moment over de verkeerde kerstmarkt te struinen, en met je naïeve, weekhartige welkomstcultuur alsnog als gemangelde nevenschade te eindigen.)

In Nederland zei Lale Gül onlangs: ‘Iemand die bezig is met islamkritiek kan geen lang leven leiden. Daar ben ik echt van overtuigd.’ Lale verbrandt geen korans. Zij schrijft boeken en columns. Die bevatten islamkritiek, want ze is een afvallige moslima. Een koran mag niet branden van de islam, maar ook een vlammend betoog tegen de islam is uit den boze. 

We nemen haar realistische cynisme ter kennisgeving aan. Sterker nog, toen haar recente overstap van Het Parool naar De Telegraaf bekend werd, zeiden sommigen dat ze zichzelf daarmee in een bubbel van rechtse islamofobie opsluit. Mocht Lale Gül haar verlangen om in vrijheid te leven met de dood moeten bekopen, hebben die mensen het excuus voor zichzelf al paraat: ze schreef voor de verkeerde krant, op een islamofobe toon, over een onderwerp dat mensen ten diepste beweegt – en daarom met rust gelaten moet worden.

Die mentaliteit maakt ons medeplichtig aan de dood van iedere islamcriticus.