‘Enorme woestijnsteden als Phoenix en Las Vegas hebben misschien geen toekomst’

Onlangs was ik op een van de heetste plekken ter wereld: Death Valley. De woestijnvallei in het gebied waar Arizona, Nevada en Californië elkaar raken. Vorige zomer kwam het kwik er tot ruim 54 graden Celsius – de hoogste temperatuur officieel gemeten op aarde. Maar daarnaast werden genoeg andere records gezet: meeste dagen achter elkaar boven bepaalde temperatuur, meeste hete nachten, et cetera.

Nu deze zomer zich alweer aandient met een volgende meedogenloze hittegolf hier in het zuidwesten van de Verenigde Staten, gaan zeker meer hitterecords sneuvelen. In Tucson was afgelopen dagen een hittewaarschuwing, aangezien het kwik tot rond de 45 graden kwam overdag. Ik zit zonder shirt achter mijn computer en spring een paar keer per dag kort onder de douche, omdat mijn vriendin anders vanwege de zweetlucht bij me weg gaat.

Het is zo heet dat je bij het stoplicht bang bent dat je auto ontploft. Dit is de hitte waarbij je buiten de zon brandend op je huid voelt, alsof je te dicht bij een kampvuur staat. Dit is de droogte waarbij je liters water drinkt en aan het einde van de middag alsnog een klein geel straaltje urine pist.

Het punt is: het wordt alsmaar heter en droger. Het ecosysteem van de Sonorawoestijn, waarin Tucson ligt, is bijzonder vanwege de jaarlijkse regenmaand. Mijn vrienden herinneren zich uit hun jeugd dat vanaf pakweg half juli iedere middag de regen kwam, tot begin september. In mijn eerste jaren hier heb ik dat nog gezien, hoewel het al niet meer iedere dag kwam: dikke opeengepakte wolken waaruit een muur van regen valt. Zo heftig dat de waarschuwingen op je telefoon binnenkomen: stap niet in de auto, blijf thuis. Ieder seizoen spoelt er wel iemand van de weg.

Vorig jaar was er voor het eerst geen regenmaand. Er waren hooguit enkele regendagen tussen half juli en september. De cactussen, over het algemeen toch redelijk uitgerust om in een woestijn te overleven, verschrompelen en vallen om. De brandweer rukt de hele dag door uit om daklozen met oververhitting te helpen. En langzaamaan daalt de realiteit van de situatie bij de mensen in: die enorme woestijnsteden als Phoenix en Las Vegas hebben misschien geen toekomst zo. Lake Mead, waar het drinkwater voor miljoenen mensen vandaan komt, droogt snel uit.

Er zijn mensen die niet geloven dat het klimaat verandert. Net zo goed als er mensen waren die niet geloofden dat een ernstig virus rondwaarde in China, tot ook de ziekenhuizen in Italië en daarna in Nederland volliepen. Wat klimaatverandering betreft zitten we hier in het zuidwesten al midden in de pandemie van hitte en droogte. De gevolgen zijn overal om ons heen merkbaar, hier heeft de praktijk de theorie allang ingehaald.