Luuk Koelman: 'De afgelopen decennia waren NAVO-landen continu bij conflicten betrokken, vrede was er nooit'

Kajsa Ollongren heeft gesproken. U weet wel, het D66-orakel dat bij haar aanstelling als minister van Defensie het antwoord schuldig moest blijven op de vraag wat nu het verschil is tussen een majoor en een sergeant. Gelukkig weet mevrouw wel andere dingen, zo bleek.

Bijvoorbeeld dat het interview van Tucker Carlson met Poetin ‘gevaarlijk’ was. En dat het ‘niet geruststellend’ is dat de Russische president geen enkele aandrang voelt om Polen of de Baltische staten aan te vallen. Want: ‘Poetin wil geen vrede!’ Een zinnetje dat Ollongren als een mantra bleef herhalen. Waarmee ze met zoveel woorden claimde dat de NAVO en de EU wél vrede willen.

Ik moest even gaan liggen toen ik dat hoorde. Want welke vrede is dat dan? Ik bedoel, de afgelopen decennia waren NAVO-landen continu bij gewapende conflicten betrokken. Vrede was er nooit. Zo dropten de Verenigde Staten en hun westerse bondgenoten tussen 2001 en 2021 een slordige 326.000 (!) bommen en raketten op Irak, Syrië, Afghanistan, Jemen, Libanon, Libië, Pakistan, Palestina en Somalië. Dat getal is trouwens gewoon afkomstig van het Pentagon zelf, dat in die periode elke maand trots de westerse Airpower Summaries wereldkundig maakte. Tot de militaire bobo’s aldaar beseften dat zoiets pr-matig gezien wellicht niet zo’n heel slimme zet is. Sindsdien zijn de cijfers geheim. Nou, dan weet je het wel.

Enfin, even rekenen en je komt, over die periode van twintig jaar, uit op gemiddeld 45 bommen en raketten per dág. En dat dag in dag uit, maand na maand, jaar na jaar. Over de meeste luchtaanvallen lees je nooit iets. Oké, heel sporadisch komt er weleens een bommetje bovendrijven in de media. Zoals die Nederlandse F16-bom op een IS-munitieopslagplaats in Hawija, in juni 2015, waarbij 85 burgerslachtoffers vielen. Of de Amerikaanse luchtaanval op het Syrische Baghouz, in maart 2019, waarbij meer dan tachtig vrouwen en kinderen om het leven kwamen. Het zet je aan het denken. Hoeveel burgerslachtoffers vielen er door al die honderdduizenden andere projectielen? Niemand die het weet.

Nu we toch met getallen in de weer zijn: in alle landen die sinds de Tweede Wereldoorlog door de Verenigde Staten en hun ‘internationale coalitie’ zijn gebombardeerd (en dat is een héle lange lijst), woont bijna een derde van de wereldbevolking. Dus zo raar is het niet dat ruim de helft van de mensheid neutraal staat tegenover de oorlog in Oekraïne, of zelfs neigt naar steun aan Rusland. Voor hen legt de oorlog in Oekraïne de hypocrisie en dubbele moraal van het Westen bloot, dat altijd het kwaad buiten zichzelf legt. Maar verder, net als die kleine Russische pik, ook niet vies is van interveniëren in soevereine landen. We doen godbetert al bijna tachtig jaar niets anders. Want vrede, ja dat willen we wel. Maar dan op ónze voorwaarden.