Luuk Koelman: 'Wil Hollywood gebruik maken van militair speelgoed? Dan moeten ze eerst langs het Pentagon'

Terwijl iedereen zich druk maakt over Russische desinformatie, kijk ik met een zak chips op schoot de oorlogsfilm Land of Bad. De hoofdrol is voor Russell Crowe. Hij speelt de macho dronepiloot Eddie Grimm, die bijna de hele film met zijn dikke reet in een bureaustoel zit. Vanaf een militaire basis in Las Vegas schiet hij met zijn 8 meter lange, met Hellfire-raketten behangen, drone, bad guys aan gort in de Filipijnse jungle. Bijvoorbeeld terroristen van Islamitische Staat die net een weerloze vrouw hebben onthoofd. Maar ook een Russische wapenhandelaar (ex-KGB natuurlijk). Als een engel der wrake vernietigt Eddie met zijn drone het absolute kwaad, oneliners grommend als: ‘I’m the bringer of doom!’ en ‘We’re gonna light that shit up and blow it to fuck!’

Mooi hoor, denk je dan als kijker. Goed dat die drones er zijn! Ja, dat is de boodschap van deze film die – zo vermoed ik – de goedkeuring van het Pentagon wel kan wegdragen. Want voor wie het niet weet: elke producent in de VS die een film maakt en daarbij militair materieel nodig heeft, kan niet om het Pentagon heen. Wil je bijvoorbeeld een F-16 in je rolprent of enkele scènes draaien op een vliegdekschip? Dan zul je je filmscript naar het Entertainment Liaison Office moeten sturen, een speciale afdeling van het Pentagon. En daarna voer je alle voorgestelde script- en plotwijzigingen door, want alleen dan krijg je toegang tot al dat militaire speelgoed.

Zo krabben Hollywood en het Pentagon dus elkaars rug. Niet incidenteel, maar structureel. Volgens onderzoekers staat de teller inmiddels op zo’n 2500 (!) films en tv-series. Van blockbusters als Top Gun en Mission: Impossible, tot films als Transformers, Iron Man en The Terminator aan toe. De lijst van filmscripts, scène voor scène gewijzigd of zelfs geheel herschreven door het Pentagon, is bijna eindeloos. En het wordt nooit expliciet in de aftiteling vermeld. Nou, lekker dan.

Veel afgedwongen wijzigingen zijn ronduit sneu. Zo sleurt Godzilla in het originele script van de gelijknamige film de Amerikaanse atoomonderzeeër USS Alabama mee de jungle in, om het gevaarte daar achter te laten, druipend tussen de bomen. Dat was een no-go voor het Pentagon. Pas toen de producent er een Russische atoomonderzeeër van maakte, was de scène vanzelfsprekend akkoord. Alles moet heldhaftig, met veel guts & glory, patriottisme en natuurlijk een snufje sneuvelbereidheid voor de tranentrekkende sterfscène. Zo niet, gaat de film niet door.

Oorlog als theater. Er is zelfs een term voor: militainment. Zo ook Land of Bad, waar elke drone-dode zijn lot dubbel en dwars verdient. Terwijl uit onderzoek blijkt dat slechts een schamele 2 procent van alle drone-doden in de War on Terror gezochte terroristen zijn. De rest? Burgers en ‘profielslachtoffers’: onbekenden die qua gedrag of uiterlijk weleens een terrorist zouden kúnnen zijn. En dus dood moeten.

Maar niet bij Eddie. Dankzij hem wandel je met een goed gevoel de bioscoop uit. Die Amerikanen zijn echt de good guys, helden die met sexy wapentuig het absolute kwaad bestrijden. Nobel ook. Ja, laten we dat vooral niet vergeten. En wie daaraan twijfelt, is hoogstwaarschijnlijk bevangen door Russische desinformatie.