‘Ondanks platonische voornemens gaan ze toch met elkaar naar bed’

Kleine bekentenis: als de deplorabele toestand in de wereld en het kansloze gekibbel van Kaag en Rutte me soms wat te veel worden, wil ik nog weleens vluchten in wat vaak nogal oneerbiedig en neerbuigend wordt aangemerkt als chicklit en romcoms. Boeken, films en series waarin de intermenselijke romantiek centraal staat. Meer precies: het zoeken naar de volmaakte liefde die de hoofdrolspelers maar blijft ontglippen, wat ze ook doen. Met als doel ons een goed gevoel over onszelf te geven, omdat wij er in elk geval nog niet zo’n gigantische klerezooi van maken als die types op tv!

Zo waren mevrouw Heemskerk en ik de afgelopen weken in de ban van Normal People, een serie (terugkijken op NPO plus) naar de gelijknamige roman van de Ierse schrijfster Sally Rooney, die ik zeker weten heb gelezen, maar waarvan me niets is bijgebleven, behalve een vaag gevoel van welbevinden, genoeg om het met deze serie te proberen.

Normal People gaat, die zag je aankomen, over allesbehalve gewone mensen. Het gaat over de eeuwige liefde tussen scholieren-studenten Marianne en Connell, allebei hoogbegaafd en op hun eigen manier sociaal deviant. De moeder van Connell is hulp in de huishouding bij de moeder van Marianne, zo komen de kids elkaar tegen en komt van het een het ander: Marianne vraagt na een paar kusjes aan Connell of ze nu dan eindelijk hun kleren mogen uitdoen. Connell vindt het na enig aarzelen goed en wonder boven wonder neuken ze van meet af aan de pannen van het dak.

Moeilijker gaat het met de overige aspecten van hun relatie. Het raakt telkens uit vanwege ondoorgrondelijke en futiele redenen, waarna Connell en Marianne elkaar een tijdje uit het oog verliezen. Dan lopen ze elkaar per ongeluk tegen het lijf, ontdekken dat ze elkaar toch wel hevig hebben gemist, besluiten ‘gewoon beste vrienden te worden’ en gaan ondanks dit platonische voornemen toch weer met elkaar naar bed. Want ze kunnen nou eenmaal niet van elkaar afblijven. De seks is namelijk beter dan met wie dan ook. En dan gaat het weer uit in een zee van tranen. Inmiddels vragen wij ons in de woonkamer af: waarom?

De beste seks van de wereld, de beste vrienden, zielsverwanten en allebei hoogbegaafd. Je zou zeggen: de wereld is hun oester. Maar nee hoor. Aan het einde van het seizoen, als de relatie tussen Marianne en Connell juist in wat rustiger, volwassener vaarwater is gekomen, ontdekt Marianne dat Connell een beurs heeft gekregen voor een postacademische studie creatief schrijven aan een prestigieuze universiteit in New York. Hij had het haar maar niet verteld want hij durfde toch niet in zijn eentje naar New York. Dat pikt zij niet, want ze vindt dat hij het avontuur in zijn leven moet omarmen. Wij, op de bank: ‘Ga dan met hem mee, muts!’

Maar nee, hoor. Zij moet zo nodig een ander pad, namelijk een ‘normaal’, burgerlijk leven opbouwen. Dus zit er helaas niets anders op dan maar weer uit elkaar te gaan. En zien waar het leven hen brengt. Wij zeggen: rare jongens, die millennials! Of waren wij misschien precies hetzelfde?