Seth Ferranti: Van lsd-kingpin tot bestsellerschrijver

De witte ex-dealer met de bijnaam ‘Soul Man’ opent de Clubhouse-app. Het is 6 p.m. Eastern Time, 20 juli 2021. Seth Ferranti heeft dikke, donkere haren en draagt een bril. In zijn mondhoek bungelt een legaal gekochte joint. Hij zal straks een oud-collega uit de drug game interviewen. Soul Man Seth Ferranti kent hem uit de gevangenis. Seth was 22 toen hij in 1993 werd veroordeeld voor de handel in lsd en weed. Hij had geen strafblad, maar kreeg toch 25 jaar. Volgens de aanklager was Seth de Tony Montana van de sub-urbs, een uiterst gevaarlijke Kingpin, die zo lang mogelijk van straat moest.

Truecrime-fans uit de hele wereld luisteren mee via Clubhouse. Ze zijn fan van Seth en mogen later op de avond vragen stellen aan zijn schitterende hoofdgast: ‘Freeway’ Rick Ross, een van de grootste misdaadlegendes van de westkust ooit.

Seth omschreef hem in zijn aankondiging met ‘This certified LA Gangster is iconic.’ De naamgever van Seth Ferranti’s True Crime-club, zoals zijn show heet, is volgens zijn fans zo langzamerhand zelf ook iconisch. In zijn uitnodiging voor het Clubhouse-interview met Rick Ross plaatste hij de befaamde Top 15 Most Wanted-poster die de Amerikaanse federale politie meer dan dertig jaar geleden liet maken.

Naam: Ferranti, Seth Michael

Alias: Johnston, Michael; Johnston Mike Geboorteplaats: Lemoore, Californië

Ogen: hazel

Haar: zwart.

Ras: wit

Tatoeages: baby duivel

De belangrijkste zinnen waren in hoofdletters geschreven: ‘WANTED BY US MARSHALLS: SHOULD BE CONSIDERED DANGEROUS.’ Daaronder: ‘ZETTE ZIJN ZELFMOORD IN SCÈNE.’ Die ‘fake suicide’ om aan de politie te ontkomen is een van de vele redenen waarom Soul Man een legende is geworden. Hollywood-producers bieden veel geld om Seths verhaal te mogen verfilmen.

De ‘LSD-Kingpin’ schrijft verhalen over drugshandel, gemolesteerde pedo’s, moorden, verkrachtingen... allemaal achter de tralies. Hij wordt een sensatie

Basketbal geeft status

Ik ken Seth ‘Soul Man’ Ferranti ruim vijftien jaar. Ik kwam zijn naam voor het eerst tegen boven een artikel over basketbal achter de tralies. Seth speelde zelf ook en hij schreef zinnen: ‘In de gevangenis geldt het recht van de sterkste. Gedetineerden worden in elkaar geslagen, verkracht, vernederd. Sommige muthafuckas denken te kunnen schuilen op het basketbalveld, beschermd door het basketbalf luitje. Ze zeggen: “Hé, dit is ontspanning, ik wil alleen maar even lekker spelen.” But this is prison son.’

Ik achterhaalde Seths adres in de gevangenis van West-Virginia. Ik schreef een brief en kreeg maanden later tot mijn grote verrassing antwoord:

‘Yo Erik,
What’s up?
Sorry dat ik niet eerder terugschreef.
Ik vind het geen probleem met je te praten. E-mail is het gemakkelijkst. 1 op 1 kan ook, maar deze gevangenis ligt in de bergen van West-Virginia. Het is tien uur rijden van NY en je mag geen aantekeningen maken of een bandrecorder meenemen.
Ik hoop van je te horen.

Take care, Seth.’

Ik schreef vragen aan convict 18205. Seth schreef dat FC Gilmer in West-Virginia al zijn vijfde gevangenis was. Hij zat in een cel van 1,80 bij 2,70 meter en sliep op een bed van metaal met een dun matras. In het midden stond een smalle metalen tafel met twee plastic stoelen. De stoelen en de tafel waren met schroeven vastgezet aan de muur of aan de betonnen vloer. Het enige licht kwam uit een raampje met tralies en er stonden een wc, wastafel en vuilnisbak in zijn cel. Zijn medegevangenen waren ‘junkies, neonazi’s, solid convicts en/of gangleden, moordenaars, bankrovers, drugsdealers en pooiers’. Zijn ‘cellie’ was een latino uit de Mexicaanse staat Cora. Hij was lid van de Pizza-gang. Dat klonk niet heel gevaarlijk, maar dat was het wel. Zijn celgenoot sprak een beetje Engels en Seth een beetje Spaans en ze konden het goed met elkaar vinden en beschermden elkaar.

Een gemiddelde dag zag er volgens Seth zo uit:

6.30: celdeuren open

7.00: ontbijt

8.00: naar bibliotheek om te schrijven

11.00: lunch

12.00: naar de buitenplaats om te lunchen

16.00: geteld worden

17.00: eten

18.00: naar de binnenplaats om te basketballen of te voetballen

21.00: geteld worden

22.00: telefoontje plegen

23.00: deuren van de cel worden gesloten. Lezen en schrijven.

Er stonden zes tv’s in de dagruimte, op twee ervan was alleen maar sport te zien. Op de binnenplaats werd vooral gebasketbald. Seth was 34 jaar, maar deed nog steeds zo nu en dan mee, hoewel hij maar 1,80 was en ‘niet meer zo goed als vroeger’. Basketbal was volgens Seth ‘een belangrijk instrument om status te krijgen achter de tralies, de beste spelers krijgen een koninklijke behandeling’. Ze hadden bijnamen als ‘Baby Shaq’, ‘Jesus’, ‘Big Capone’, ‘Conan The Destroyer’ en ‘Mike The Terminator’, sommige ‘slamdunking, trashtalking basketballgangstas’ hadden de kwaliteiten om in de NBA te spelen, maar ze kozen voor het snelle geld als misdadiger. Ex-dealer Ronald Paul uit Harlem, New York blonk volgens Seth altijd uit en hij werd dan ook ‘Jail Jordan’ en ‘The Abuser’ genoemd, omdat zijn tegenstanders zich vies voelden als ze weer weer eens door De Misbruiker waren vernederd. ‘Mutchafucka’ maakte volgens Seth eens zestig punten in een wedstrijd om het gevangeniskampioenschap. ‘Sindsdien zeggen wij: “Wie moet je bellen als je een score nodig hebt? Dial 911: The Abuser!”’

Angst is dodelijk

De rassenrelaties achter de tralies waren ‘meestal oké’, maar soms braken er vechtpartijen uit tussen witte en zwarte gangs. Een op de vier van zijn medegevangenen was bendelid en er zaten ‘niet veel white dudes’ in zijn gevangenis. Misschien drie in het hele gebouw en ‘daarom moet ik mezelf goed beschermen. You have to go hard and never back down or the brothers think you are soft.’ Het was ‘cruciaal een goede balans te vinden tussen niet te slap zijn en niet te brutaal’. Angst was dodelijk, te veel zelfvertrouwen ook. ‘Assertief maar beleefd en zoveel mogelijk onzichtbaar blijven, dat is mijn overlevingsstrategie.’

In de gevangenis was ‘je huidskleur, je vlag en ras net als in de gewone samenleving een taboe-onderwerp’, schreef Seth in een volgende brief. Toch had hij veel zwarte vrienden, ze noemden hem niet voor niets Soul Man. Een van zijn beste vrienden was ‘een zwarte dude uit Detroit’ die een levenslange gevangenisstraf voor moord uitzat. Een andere vriend heette Ronald Tucker. Hij was lid van de opgerolde crackbende The Supreme Team. Ronald Tucker en de andere ‘gettosupersterren’ van The Supreme Team verdienden in de jaren 80 honderdduizenden dollars per dag en zouden een van de gevreesde bendes uit de geschiedenis van New York worden. Een derde zwarte vriend had een bank overvallen en Seth ging ook om met Crips en Bloods, neonazi’s uit Virginia en Mexicaanse gangsters.

De Italiaanse maffiosi beschermden Seth omdat hij een Italiaanse achternaam heeft en hij schoof soms aan bij minibanketten met capo’s, luitenanten en onderbazen. De bewakers gedoogden de diners en de maffiosi kookten pasta met gravy voor twintig personen en ze dronken de beste wijnen uit Calabrië, Sicilië of Napels. Zelfs de gevaarlijkste zwarte gangsters keken volgens Seth op tegen de oude maffiosi met hun Goodfellas-Engels, Godfather-achtige rasp in hun stem en perfecte John Gotti-haar.

Na een brief of vijf vroeg ik naar Seths eigen verhaal. Waarom had hij 25 jaar gekregen, hoe was zijn jeugd, wanneer kreeg hij het idee zijn zelfmoord in scène te zetten? Seth vertelde dat hij was opgegroeid in Californië, maar ‘ik heb ook in Engeland en Duitsland gewoond omdat mijn vader in het leger zat’. Hij omschreef de jonge Seth als een ‘army brat hippie’ en een ‘all-American kid’. Hij ging naar de kerk, was een padvinder, zong in een koor en haalde op school uitzonderlijk hoge cijfers. Op zijn 13de rookte Seth voor het eerst een joint en vanaf dat moment werd ‘alles radicaal anders’. Hij liet zijn haar groeien, gebruikte lsd, coke en speed, las On the Road van Jack Kerouac en luisterde naar Guns N’ Roses, Black Flag en Suicidal Tendencies. Hij had ‘lieve en zorgzame ouders’, maar werd een ‘rebel without a cause’, een ‘stoner dude’ die erkenning zocht en zich wilde afzetten tegen zijn milieu, ‘een Jim Morrison/Henry Rollins-type’. Hij zag zich ook niet als een misdadiger, maar als een outlaw, iemand die buiten de wet wilde leven. Hij ging handelen in geestverruimende drugs en reisde naar Grateful Dead-concerten in heel Amerika om daar aan hippies en bikers te verkopen. Een collega-dealer stuurde vanuit de westkust pakjes lsd. Seth verkocht die aan rijke studenten op universiteiten en aan andere dealers. Het was zijn missie een miljoen dollar in cash te verdienen, maar hij werd in 1991 gearresteerd. Dealers uit de regio snitchten dat hij de grote leider van een lsd-bende was, aanklagers omschreven hem op persconferenties als een Gotti of Capone. Door nieuwe drugswetten kon hij op zijn 22ste meer dan twintig jaar gevangenis krijgen en hij besloot ‘to take the fuck off’, zoals Seth het zelf omschreef. Hij reed naar een rots in de Great Falls National Park in Virginia. Hij rookte een joint, zoop een fles wodka leeg, liet zijn portefeuille en sigaretten achter en gooide zijn schoenen en wat kleren in de kolkende Potomac-rivier. Hij kocht een enkeltje LA. Hij had nog maar 2000 dollar cash en sliep bij de ouders van een vriendin. Hij stal de identiteit van overleden mensen en bestelde meerdere valse paspoorten. Hij liep langs een kiosk met kranten en las het nieuws over zijn vlucht. Hij was trots en voelde zich naar eigen zeggen een ‘superstar kid’. Hij poseerde in een museum bij een portret van James Dean. Zijn vriendin nam een foto, Seth stak zijn middelvinger in de lucht. Hij moest zeven jaar uit de handen van de FBI blijven, dan zou hij officieel dood zijn verklaard en dan kon hij een onbezorgd leven leiden onder een andere naam.

Agenten dregden twee weken in de Potomac-rivier. De agenten vonden niets en kregen het sterke vermoeden dat Seth zijn zelfmoord in scène had gezet. Zijn geld raakte op en hij ging weer cannabis en lsd verkopen. Hij nam de Greyhound naar Texas en zette een handeltje op met een oude drugsvriend, Mexican Eddie. Hij veranderde nog steeds vaak van identiteit en droeg petten, zonnebrillen en valse snorren. Hij werd per toeval gearresteerd in Bridgeton, Missouri en wist toen nog niet dat hij tot de vijftien meest gezochte criminelen behoorde.

De rechtszaak ‘USA vs. Seth Ferranti’ begon in 1993. Seth noemde het: ‘The US of fucking America against me’. De aanklagers en jury namen hem zijn gedeal en valse zelfmoord nogal kwalijk en hij kreeg 25 jaar onvoorwaardelijk. Seth kon nauwelijks geloven wat hij hoorde. Hij was naar eigen zeggen geen ‘evil malicious dude’, had nog nooit in de gevangenis gezeten en vond dat hij als ‘poster boy’ is gebruikt voor alle witte rijkeluiszoontjes uit de Amerikaanse voorsteden die carrière wilde maken in de drug game. De autoriteiten overdreven zijn zaak enorm, alle belangrijke media besteedden aandacht aan zijn rechtszaak, in The Washington Post werd hij ‘LSD-Kingpin’ genoemd. Seth kon daar nog steeds woest om worden en hij schreef: ‘Vaak dacht ik dat dit land ergens voor stond, maar ik ontdekte dat ze ons in de maling nemen. The US of Fucking America pleegt ernstige misdaden tegen zijn mensen. Agenten en politici noemen het een War on Drugs, maar het is een oorlog tegen Amerikanen en dan vooral tegen zwarte dudes. Ik heb de witte bewakers, de witte bazen en de witte rechters meegemaakt en soms denk ik ook dat het een grote samenzwering is. Het Amerikaanse gevangeniswezen is een witte industrie die geld verdient aan de ellende van anderen en bijna alle brothers die ik hier heb ontmoet, maken dit al hun hele leven lang mee. Daarom voel en begrijp ik hun woede. Het is jammer dat ik deze omstandigheden moet meemaken om dit door te krijgen...’

Kettingen aan voeten

De eerste dagen na zijn straf was Seth ‘in shock’. Bewakers deden kettingen om zijn voeten en hij werd geketend aan anderen overgebracht naar FCI Manchester, een relatief milde gevangenis in de heuvels bij Kentucky. Seth had veel gevangenisfilms gezien, maar dit zag er aanzienlijk beter uit, het gaf hoop en moed. Seth ging zijn cel binnen en klom op het bovenste deel van een stapelbed. Onder hem sliep een ‘older dude’. Seth had de hele dag in de bus gezeten en was moe, maar hij moest zich melden in een gezamenlijke ruimte. In een cel zag hij een gevecht tussen een ‘big black dude’ en een ‘little black dude’. De big black dude werd doodgeslagen met een slock: een sok met daarin een ijzeren lock, een hangslot. De dader draaide zich om naar Seth. ‘Je hebt niets gezien toch white boy?’ Seth dacht: What the fuck! Hoe moet ik hier 25 jaar overleven?

Zijn oplossing: harder worden, allianties sluiten, niet te veel opvallen. Maar hoe moest hij dat doen als skinny white dude van 22 jaar die eruitzag als een preppy college-student? Seth werd sportcolumnist voor de gevangenisnieuwsbrief. Hij volgde een cursus creatief schrijven en las legendarische gevangenisboeken uit de jaren 60, 70 en 80. Hij ging schrijven over ‘de corrupte en gevaarlijke netherworld’ van de gevangenis, ofwel: het leven in ‘the belly of the beast’. Hij steeg naar eigen zeggen in de gevangenishiërarchie en schreef mij in een brief: ‘Zeker voor een white dude ben ik inmiddels aardig populair. Ik maakte mezelf waardevol met woorden, schrijven werd een manier om te worden geaccepteerd.’

Hij stuurde artikelen over het gevangenisleven naar tijdschriften en werd een sensatie. Soms schreef hij een verhaal over een wel heel precair onderwerp, zoals sigarettenhandel, drugshandel, pedo’s molesteren, moorden, verkrachtingen... allemaal achter de tralies. Dan kwamen de bewakers hem halen met het artikel onder hun arm. De opstandige schrijver moest handboeien om en werd vijftig of zestig dagen in The Hole gestopt, de slechtste plek in de gevangenis, waar het stonk en waar ratten liepen en waar het altijd donker was. Prima eufemisme van Seth: ‘De gevangenis is geen leuke plek.’ Enige grote voordeel van een leven achter de tralies: er zijn tientallen interessante mensen om over te schrijven en ze hebben tijd zat om te vertellen.

De opstandige schrijver moet handboeien om en wordt zestig dagen in The Hole gestopt, de slechtste plek in de gevangenis,waar het stinkt en ratten lopen

Seth sprak beroemde drugscriminelen zoals Freeway Rick Ross, Italiaanse maffiosi, extreemrechtse bendeleden van de Aryan Brotherhood en de Nazi Lowriders, witteboordencriminelen, Jamaicaanse hitmen, Colombiaanse kartelleden en leden van de meest gewelddadige bende La Eme, de Mexicaanse maffia.

Hij trouwde achter de tralies met Diana. Seth ontmoette haar zes maanden voor hij naar de gevangenis moest. Samen zetten ze een uitgeverij op: Gorilla Convict Publications. Seth schreef zijn hoofdstukken of verhalen op een typemachine en stuurde de A4’tjes met paginanummering op per post. Diana redigeerde de teksten met een rode pen en tikte Seths zinnen over in een Word-document. Ze printte het uit en stuurde het manuscript terug naar Seth. Hij herschreef bepaalde passages en stuurde de eindtekst terug naar zijn vrouw.

Seths eerste prozaboek kwam in 2005 uit bij Gorilla Convict Publishing en kreeg als titel Prison Stories. De witte hoofdpersoon Guero moet 25 jaar de gevangenis in en lijkt erg op Soul Man Seth Ferranti. De recensies waren uitstekend en Seth werd onder meer ‘de Eminem van de gevangenisliteratuur’ genoemd. Er verschenen artikelen over hem in tijdschriften als Rolling Stone en Soul Man werd de beroemdste gevangenisschrijver van Amerika. Zoals Seth het zelf omschreef: ‘Only in America, land of the celebrity convicts.’ Gorilla Convict Publishing werd steeds groter. Gevangenen uit heel Amerika stuurden manuscripten. Het genre wordt ‘gangsta lit’ of ‘getto- of hiphopfictie’ genoemd, de boeken gaan over misdaad. Ze zijn geschreven door moordenaars of ex-drugsdealers en dat doen ze in rauwe, authentieke straattaal. Volgens de website geeft Gorilla Convict ‘een stem aan auteurs uit de krochten van de Amerikaanse goelags’.

Script over z'n leven

Seth Ferranti schreef me in de zomer van 2015 dat hij na 21 jaar vroegtijdig vrij zou komen. Hij had 85 procent van zijn tijd uitgezeten en kreeg strafvermindering omdat hij achter de tralies was afgekickt van zijn drugsverslaving. Hij woonde even in een half way house in St. Louis en kon toen een nieuw leven beginnen. Wat zou hij gaan doen? Seth wist dat allemaal al en hij schreef 22 bestsellers over gangsters die hij kende vanuit de gevangenis. Hij geeft momenteel schrijfcursussen aan gevangenen en is bezig met een filmscript over zijn leven. Crimeschrijver en producer Scott Burnstein noemde Seth in zijn podcast Original Gangsters ‘een renaissance man’, ‘mijn favoriete OG’, een ‘gangster Jack Kerouac’ en een ‘superster’.

Seth heeft alweer een nieuwe droom: een grote naam in de filmwereld worden. Hij was achter de tralies bevriend geraakt met een befaamde drugsdealer met de bijnaam White Boy Rick. Hij interviewde hem voor zijn blog en dat werd de basis van een Netflix-documentaire uit 2017 over White Boy Ricks leven. Er kwam ook een fictie-film met de titel White Boy Rick en ook die werd een grote hit op Netflix. Seth pakte door en hij schreef en regisseerde de webserie Easter Bunny Assassin. Goed idee van Seth: een man verkleed als paashaas pleegt een huurmoord op een nare crimineel genaamd Crime Lord, gespeeld door Seth. De paashaasmoordenaar schiet Crime Lord door zijn kop en gaat ervan door op zijn scooter. Easter Bunny Assassin werd een succes en hij maakte nog drie andere korte films: Easter Bunny Assassin II: Santa Clause Crack Dealer, Jesus Christ Junkie en The Precious and the Damned, volgens Seth ‘The Godfather meets Twilight Zone’. Hij liep als vip op rode lopers en was vooral trots op zijn uitnodiging voor Sundance, het bekendste en meest prestigieuze Amerikaanse filmfestival.

Seth werkt momenteel aan drie documentaires. Nightlife gaat over een zwarte priester uit Murder Capital St. Louis die diep in de nacht de slechtste wijken bezoekt om junkies en criminelen op het rechte pad te brengen. Zijn tweede film heet The Secret History of the LSD-trade, een onderwerp waar hij door zijn dealersjaren veel van afweet. De derde Ferranti-documentaire heeft als titel Dope Men. Netflix heeft interesse, maar Seth onderhandelt ook met Apple TV, HBO Max, Amazon Prime en Hula.

Dope Men gaat over de onrechtvaardigheid van de War on Drugs, die begon in de jaren 80. Seth noemt dit de ‘lock em up, throw away the key-era’. Een misstand die Seth gaat rechtzetten: het was niet alleen de Republikein Ronald Reagan die ervoor zorgde dat de gevangenissen overvol raakten en de straffen absurd hoog werden. Bill Clinton werd in 1993 president. Liberale gevangen zoals Seth dachten dat het leven achter de tralies nu een stuk beter zou worden, maar Clinton liet tijdens zijn regeerperiode 150 extra gevangenissen bouwen. Joe Biden was destijds senator en steunde dit beleid. Seth probeert zijn lezers over dit soort dingen te informeren en hij omschrijft de boodschap van zijn boeken en documentaires als: ‘Wake the fuck up.’

Seth vertelde me over zijn projecten in de meest recente e-mail die hij me stuurde. Hij begon zoals altijd met ‘Yo Erik, What’s up?’ en vervolgde met: ‘Sorry dat ik een tijdje niet van me liet horen. Ik werk hard om al die projecten tot leven te kunnen brengen. De documentaires zullen awesome worden en er zullen ook nog vele boeken komen. Ik werk eigenlijk 24/7, maar ik maak tijd vrij om te lezen en houd van Irvine Welsh van Trainspotting en Hunter S. Thompson, die Fear and Loathing in Las Vegas schreef. Verder ben ik een grote fan van RA Salvatore, die duistere avonturen vertelt over de elf Drizzt. Dat zijn mijn favorieten. Drug culture stuff and fantasy. I love it.

Ik woon tegenwoordig in St. Louis. Ik reis en leef en heb plezier met mijn vrouw. Al die jaren die ik heb doorgebracht achter de tralies zijn een onderdeel van mijn leven en dat zal ook nooit veranderen. Het lijkt ook alweer zolang geleden, hoewel dat niet zo is. It sucked doing all that time but I am ok with who I am today.’ Soul Man Seth Ferranti voegde eraan toe dat ‘schrijven mijn leven heeft gered’ en hij eindigde met: ‘Life is good. Ok thanks bro, Take care, later Seth.’