Don Diablo: ‘Hoe eenzamer, hoe beter’

Don Diablo doet de deur open in een zwarte baggy broek en T-shirt met doodshoofd uit zijn eigen kledinglijn. Hij loopt op sokken. De journalist krijgt een boks en de vraag of hij het heel erg vindt om ook zijn schoenen uit te doen. Dat vindt de journalist niet, al was het maar omdat hij daarna een rondleiding krijgt door het huis van de muzikant/dj/kledingontwerper/kunstenaar en slash zo nog maar even door, want Don doet veel. Wat nog eens wordt onderstreept door de aanleiding van het gesprek: Forever Young, een voorstelling die Don opzette met choreograaf Timor Steffens en wat volgens beiden ‘the future of theatre’ gaat worden.

Ook futuristisch: het huis van Don. Deze voormalige kerk in Amsterdam-Oost is nog steeds te zien in een vorig jaar opgenomen aflevering van de nieuw leven ingeblazen serie MTV Cribs, maar om er zelf rond te lopen geeft toch een extra dimensie aan de allure van het majestueuze pand dat Don in een paar jaar tijd liet omtoveren tot de stijlvolle luxe crib die het nu is. Veel zwart, veel hout, veel futuristische elementen, Star Wars-memorabilia, een zelfontworpen pingpongtafel, een studio en – uiteraard – een zwembad en sauna. Indrukwekkend is een understatement. En het wordt nog mooier, vertelt Don, want hij heeft het huis ernaast ook gekocht. Daar komt een bioscoop in en een flight simulator en een float cabine. Oké, een aap gaat hem te ver, maar als Don er zin in heeft, komt er zelfs een zuurstoftank te staan, net zoals Michael Jackson die had. Waarom? Nou ja, waarom niet? Hij kan het betalen immers en al die gekkigheid zorgt ervoor dat het kind in hem behouden blijft. En dat de creativiteit blijft stromen.

Hij moet eerlijk toegeven dat hij al dit moois ook een beetje te danken heeft aan zijn accountant. Die vertelde hem een paar jaar geleden namelijk dat Don toch eens iets voor zichzelf moest gaan kopen. Hij woonde nog steeds in het appartement waarin hij al sinds zijn negentiende woonde. Misschien, zei de accountant, werd het tijd om eens op zijn bankrekening te kijken. Dat deed Don. Hij wist wel dat hij leuk verdiende, dat zijn concerten vrijwel altijd uitverkocht waren, dat hij 2 miljoen volgers op Instagram had en ruim 9 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify, maar dat bedrag op die rekening, daar schrok Don toch een beetje van. Dus werd het huis gekocht en langzaam maar zeker verbouwd tot wat het nu is.

Ik ben elke dag wel bezig met hoe nietig ik eigenlijk ben en heb vroeger ook weleens nagedacht over zelfmoord, maar diep vanbinnen wilde ik het dan toch niet echt

Dat het ‘even’ duurde voor hij tevreden was, is typisch Don Diablo. Want deze man laat niets aan het toeval over. Even een nieuw plaatje op de markt slingeren om zijn miljoenen fans wereldwijd tevreden te houden? Think again. Een nieuwe kledinglijn afraffelen, een comic book uitbrengen zonder dat daar lang en diep over nagedacht is: no way. Don Diablo – echte naam Don Pepijn Schipper, 41 jaar oud – laat niets aan het toeval over. Neem de vier digitale kunstwerken – zogenaamde Non-fungible tokens, unieke digitale items – die Don Diablo als ‘nieuwbakken’ kunstenaar afgelopen jaar voor enorme bedragen verkocht. Hij haalde zelfs het wereldnieuws met zijn Destination Hexagonia, een NFT die hij voor 1,2 miljoen dollar overdeed aan een kunstverzamelaar uit Engeland.

Ook dat is dus geen toeval, want Don heeft een masterplan. Eigenlijk al sinds hij op jonge leeftijd van een dokter te horen kreeg dat hij waarschijnlijk de twintig niet zou halen. Iets met long- en hartfalen. Het zorgde ervoor dat Don verliefd werd op de toekomst, een toekomst die hij waarschijnlijk niet mee zou maken. Dus bezocht hij als jochie – opgroeiend met vader, moeder en broer in het Drentse Coevorden – regelmatig Chriet Titulaers Huis van de Toekomst. En dus was Don een van de grootsten op Hyves, zat hij als eerste Nederlander op Twitter en streamde hij al muziek toen iedereen nog elke week het stof van de cd’s in de boekenkast afswifferde. Don wilde vooruit. En dat wil hij nog steeds. Hij is gezond, heeft nooit gerookt, gedronken of drugs gebruikt. En hij heeft die dokter vooralsnog het nakijken gegeven, maar het voelt nog steeds alsof de dood hem op de hielen zit.

Dus moet er gewerkt worden. Het is dat hij een paar uur per nacht moet slapen, want anders zou hij 24/7 doorgaan. Slapen is zonde. Al geeft Don toe dat corona iets heeft veranderd aan die bijna manische manier van leven. Er is sinds kort ruimte voor meer dan alleen werk. Stiekem, zegt Don, was die pandemie het beste wat hem ooit is overkomen: ‘Ik heb weer ruimte in mijn hoofd. Ik zwem elke dag, zit in de sauna, ben vijftien kilo afgevallen en heb er zestien tattoos bij. Ik kon ineens tijd aan mijn lichaam en geest besteden. Zo ben ik ook in die wereld van de NFT’s gerold: ik had de tijd. Het is iets geweldigs, zo’n NFT, want kunst is nu niet alleen meer een schilderij, een foto of sculptuur, het kan alles zijn: audio, beeld, iets fysieks. De definitie van kunst is veel groter geworden. En daardoor praat ik nu ineens met musea en wordt mijn werk verkocht door gerenommeerde veilinghuizen zoals Sotheby’s...’

Je hebt het binnen één zin alweer over werk.

‘Als je op jonge leeftijd te horen krijgt dat je waarschijnlijk de twintig niet haalt, ga je anders met het leven om. Ik vraag me al van jongs af aan af waarom ik hier ben en ik weet inmiddels zeker dat dat niet is om elk weekend uit te gaan, een bioscoopje te pakken of mezelf op feestjes klem te zuipen. Ik zoek iets groters. Als je naar de teksten van mijn muziek luistert, weet je dat. De grap is dat bijna niemand vraagt naar die teksten, want ik ben een elektronische producer. Dan gaat het toch om de beat? Mijn fans weten wel beter. Die weten dat Silence gaat over een relatie die na zeven jaar uit ging, dat The artist inside gaat over het verlies van mijn vader en Into the unknown over de eenzaamheid.’

Hoe eenzaam ben jij?

‘Supereenzaam. Maar dat is niet per se een slecht ding. Voor mij geldt zelfs: hoe eenzamer, hoe beter. Dan creëer ik beter.’

Dat klinkt best miserabel.

‘Niet als je bezig bent om iets te maken dat er voor altijd zal zijn. En dat wil ik, want het hele idee dat alles tijdelijk is, vind ik heel moeilijk.’

Je werkt vanuit doodsangst.

‘Ik ben niet meer bang voor de dood. Die is onvermijdelijk, dus kun je hem maar beter omarmen. Maar ik zou het wel leuk vinden als mensen twintig, dertig jaar na mijn dood nog dingen uit mijn werk kunnen ontcijferen. Ik wil eigenlijk een soort puzzel achterlaten voor de wereld. Het gaat daarbij niet om mezelf, want wie de fuck is Don Diablo nou helemaal? Dat boeit niemand wat. Maar als iemand iets heeft aan mijn muziek, mijn kunst, mijn comic books, als hij of zij er iets van leert... dat zou te gek zijn. Toen mijn vader acht jaar geleden overleed en ik daar dat nummer over schreef, kreeg ik honderden mails van mensen die dankzij die song weer in contact waren gekomen met hun vader. Dat mijn muziek dat kan doen is fantastisch.’

Het nummer Kill me better gaat over zelfmoord.

‘Ik ben elke dag wel bezig met hoe nietig ik eigenlijk ben en heb vroeger ook weleens nagedacht over zelfmoord, maar diep vanbinnen wilde ik het dan toch niet echt. Toch vind ik het nog steeds heel moeilijk om de grootsheid van het bestaan te omvatten.’

Ook omdat je vader al op jonge leeftijd overleed?

‘Zijn dood heeft juist een heel positief effect gehad. Het deed me realiseren dat het allemaal geen fuck uitmaakt, dat je alles moet doen wat je bang maakt en dat je alles kunt doen wat je wilt. Het maakt niet uit wat mensen van je denken, het geeft niet als je op je bek gaat. Met digitale kunst beginnen was bijvoorbeeld het engste wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik moest mezelf namelijk helemaal opnieuw uitvinden. Maar ik voelde aan alles dat hier iets motherfucking groots aan de hand was. Een revolutie. Dus was ik continu aan het werk, deed ik de deur niet meer open en nam de telefoon niet meer op. En toen kwam dat nieuwsbericht: Don Diablo verkoopt “ineens” een NFT voor 1,2 miljoen dollar. Hoezo “ineens”? Ik heb er jaren naar toegewerkt. Ik was aan het pionieren, aan het zweten. Doodeng, maar nu sta ik dus wel vooraan in de digitale kunstwerkindustrie. Maar dat lees je nergens terug in de kranten, daar gaat het alleen maar om die 1,2 miljoen.’

Voel je je miskend in Nederland?

‘Joh, hoe vaak krijg je als artiest de kans dat er een theaterstuk wordt gebaseerd op jouw muziek, op jouw levenswerk? Dan word je toch niet miskend? Maar ik heb dat gevoel wel een tijdlang gehad en heel soms komt het even terug. Zo werd ik een tijd geleden door 3FM geïnterviewd. Ik kreeg de vraag of ik het niet leuk zou vinden om ook eens een keertje in die DJ Mag Top 100 te staan. Jongens, ik sta al drie jaar in de Top 10. Maar dat is het “nadeel’ van mijn carrière: het is langzaam gegaan. Het was geen revolutie, maar een evolutie. Waardoor mensen amper doorhadden dat ik die Top 10 ben in gekropen. Waardoor ze niet weten dat ik kleding ontwerp, comic books maak en kunstenaar ben.’

Je doet weinig interviews. Dat helpt ook niet mee.

‘Ik heb een jaar of tien geleden wel een periode gehad dat ik het meer deed. Was ik ineens Esquire’s bestgeklede man en de meest begeerde vrijgezel van Nederland. Goed voor mijn zelfvertrouwen, maar na een tijdje begonnen mensen te denken dat ik mezelf helemaal de shit vond.’

Was je in die tijd ook een beetje een eikel?

Lachend: ‘Helemaal niet! Ik heb volgens mij ook nooit iets gedaan wat mensen als beledigend zouden kunnen opvatten. Ik ben misschien wat excentriek, maar dat ben ik al sinds mijn jeugd. Ik droeg vaak mijn moeders kleding, ging shoppen op de vrouwenafdeling en had een paardenstaart tot op mijn kont. Ik was anders. Inmiddels doe ik dat niet meer, maar ik ontwerp wel mijn eigen kleding. Ik denk er weleens over na hoor, om aan zo’n programma als Wie is de mol?, The Bachelor of Ik hou van Holland mee te doen. Ik word er regelmatig voor gevraagd en het is natuurlijk wel een handige manier om je wat beter voor te stellen aan Nederland, maar toch durf ik telkens niet...’

Mental Theo omschreef in dit blad onlangs heel mooi wie jij – volgens hem – bent: ‘Don is een creatieveling, altijd geweest. Hij onderscheidt zich als dj van iedereen. Zijn eigen kledingstijl, zijn muziekkeuze, zijn hele branding eromheen. Veel dj’s die ik ken zijn gewoon plaatjesdraaiers; Don heeft altijd iets aparts, wat niemand anders heeft. We hebben niet zo heel veel echte artiesten in Nederland. Hij is een echte. Met ’s werelds nummer één worden is hij volgens mij totaal niet bezig. Hij is al nummer één in wat hij doet! Hij heeft zijn fans, zijn boekers, zijn marketing. Don Diablo zit in een scene waarin respect en liefde voor muziek heel erg groot is. Martin Garrix en Hardwell zitten in een mega-commerciële scene. Het maakt niet uit of de plaat goed is, de mensen dansen toch wel. Maar die hele mooie scene, die kostbare scene, daar zit Don Diablo in en die heeft hij zelf gecreëerd.’ ‘Ik heb het gelezen en had echt kippenvel over mijn hele lijf. Wow man, what the fuck. Ik moet Theo nog steeds een dank-appje sturen, want hij raakte mij echt in mijn hart met zijn woorden.’

Waarom omarmt de hele wereld jou, maar Nederland niet?
‘Ik durf daar geen verklaring over te geven, maar ik zie inderdaad ook dat jongens met dezelfde sound wél op de radio gedraaid worden, wél Edisons winnen. Ik werd laatst gevraagd voor Jinek.

Of ik samen met twee andere artiesten wilden langskomen, want wij stonden in de Top 3 van meest in het buitenland toerende artiesten. En ik was nummer 3. Ik ben toevallig dol op statistieken, dus ik liet dat even uitzoeken. Het bleek dat ik toch echt op nummer 1 stond: ik had achttien shows meer gedaan dan de “winnaar”. Dat vertelde ik aan de redactie. Heel vriendelijk. Ze zeiden dat het inderdaad klopte, maar of ik het niet heel erg vond om het zo te laten. Want ze hadden het al aan iedereen gecommuniceerd. Dat kan ik dus niet. Ik heb het inmiddels geaccepteerd, heb een dikke huid ontwikkeld, maar zeker in het begin van mijn carrière voelde ik me soms een terneergeslagen hond. Ik was het buitenbeentje, kreeg veel negativiteit over me heen, werd op bepaalde sites kapot geschreven. Dat heeft me zwaar aangegrepen. Ik geloofde op een gegeven moment niet meer in mezelf, dacht dat mijn muziek misschien gewoon niet radiovriendelijk genoeg was. Ik weet beter inmiddels, maar ik vind het nog steeds moeilijk dat ik miljoenen luisteraars heb en remixen maak voor mensen als Ed Sheeran, Rihanna, Dua Lipa en Coldplay, maar niet eens op de shortlist voor de Popprijs sta. Ik voel me écht niet miskend, maar ik vind het wel jammer dat het hier niet lukt. Want ik ben en blijf Nederlander. Ik ben trots op mijn land.’

Ik heb nu succes en soms lijkt het wel alsof we geld aan het printen zijn, maar dat moet ook wel, want ik heb twintig mensen op de loonlijst staan

Neem je weleens de tijd om stil te staan bij wat je tot nu toe hebt bereikt?
‘Nee. Nee. Want ik kan nog niet eens in de schaduw staan van de mensen tegen wie ik opkijk, tegen iemand als David Bowie. Ik ben nog maar een beginneling. Ik vind bovendien dat je omhoog moet kijken. Mensen zijn te snel tevreden over zichzelf. Tegenwoordig heeft iedere beginnende artiest al een manager nog voor hij z’n eerste single uitbrengt. En zo’n rapper met een paar hitjes die een docu op Netf lix krijgt, daar schrik ik van.’

Je doelt op Snelle. Die neem jij dus niet serieus?

‘Ik neem iedereen serieus. En schrijf dit alsjeblieft op, want ik vind het belangrijk: ik ben absoluut niet hautain en veroordeel niemand. Als mensen naar die muziek willen luisteren: be my guest. Ik zal nooit zeggen of iets goed of slecht is – ik heb zelf ook dingen gemaakt waarvan ik nu denk: mwah.’

Ben jij gelukkig?

‘Ik ken geluksmomenten. Dat vind ik al heel wat, want geluk is het ultieme wat je kunt behalen. Aan de andere kant moet ik eerlijk zijn: ik vind het lastig om goed te creëren als ik gelukkig ben.’

Is dat de reden dat je nog vrijgezel bent?

‘Absoluut. Mijn relaties liepen altijd stuk omdat

ik als het op mijn werk aankomt gewoon een psychopaat ben. Ik voel ook altijd een beetje pijn in mijn hart als ik hoor dat mensen niet kunnen wachten tot ze op vakantie kunnen. Als mensen me vragen hoe zij ook succesvol kunnen worden, vraag ik altijd eerst of ze een partner hebben. Ja, hebben ze, spenderen ze veel tijd aan. Net als aan hobby’s en vakantie. En dan vragen ze zichzelf af waarom ze niet succesvol zijn. Gast, luister, ik wil fucking bloed en zweet zien. Ik wil je zien huilen. Ik heb ook altijd hard gewerkt, negentien uur per dag. Ik heb nu succes en soms lijkt het wel alsof we geld aan het printen zijn, maar dat moet ook wel, want ik heb twintig mensen op de loonlijst staan. Ik voel die druk altijd, die enorme verantwoordelijkheid. En ik weet ook dat het anders kan. Ik herinner me de avonden dat ik 150 euro verdiende nog heel goed. Daar kon ik net de benzine van betalen.’

Hoe belangrijk is dat geld voor jou?

‘Ik ben er nooit mee bezig. Ik heb alles wat ik verdiende altijd direct weer geïnvesteerd in mijn carrière. Want het enige wat ik heb is mijn naam en reputatie: daar zit al mijn geld in. Ik heb een leuke leaseauto, maar zou zelf nooit zoveel geld uitgeven aan een wagen. Of aan dure merkkleding. Waarom zou ik 3000 euro aan een designjas uitgeven als ik hem zelf kan maken? Ik vind dat zonde. Ik kreeg eigenlijk pas door dat ik goed verdiende toen ik golddiggers achter me aan kreeg.’

Is een relatie überhaupt iets voor jou?

‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik door de pandemie meer ruimte in mijn hart heb gekregen voor de gedachte aan een relatie, misschien zelfs kinderen. Ik stel me er nu in ieder geval meer voor open. Maar ik denk dat je pas aan een relatie en een gezin kunt beginnen als je jezelf accepteert.’

Dat doe je nog steeds niet?

‘I’m getting there. Maar er zijn mensen die vettere dingen doen ik. En ik kan het niet van mezelf accepteren dat ik niet op hun niveau zit.’

Zo kom je nooit aan de vrouw, Don.

‘Ik worstel nou eenmaal nog steeds met wie ik ben, maar neem wel meer de tijd om na te denken, om mijn geest te verruimen. Eerder kon ik dat niet. Ik was er nooit, in relaties. Ook omdat ik bindingsangst heb en me direct gezapig voel als ik een relatie heb. Ik denk dan aan die persoon, terwijl ik aan mijn werk moet denken. Als ik met vrouw en kind op de bank zou gaan zitten, val ik direct in slaap. Je ziet het altijd: als artiesten een gezin krijgen, kunnen ze niet meer zo rauw en spontaan creëren als daarvoor. Maar ik heb me door de pandemie toch opengesteld. Het gaat met baby steps, maar toch... Het is een begin.’

NIEUWE REVU ONTMOET DON DIABLO

Waar?

Bij Don thuis in Amsterdam.

Iets genuttigd?

Flesjes water. Don at er drie kauwgumpjes bij.

En verder?

Don vertelde dat hij elke week bij zijn moeder in Twente langsgaat. Dus ook als hij aan de andere kant van de wereld is. Want: ‘Mijn moeder is hetallerbelangrijkst in mijn leven.’