‘Ik ben net zo verslavingsgevoelig als de next guy, maar dat gokken, ik weet het niet’

Op 1 oktober jongstleden werd in Nederland online-gokken legaal en dat deed me denken aan de eerste en enige keer in mijn leven dat ik met winst het casino verliet. Ik was in dat (Holland) casino met de toekomstige eerste mevrouw Heemskerk, en we hadden een missie: genoeg geld winnen om de veerboot naar Newcastle te kunnen betalen, en dan met haar duifgrijze Volvo 340 doorrijden naar Gretna Green, net over de grens tussen Engeland en Schotland, waar je vroeger boven een oud aambeeld kon trouwen, als je van huis was weggelopen met een ongeschikte verloofde, omdat je geen toestemming kreeg van je ouders.

Dat leek ons ook wel wat, die avond in de kroeg, gewoon weglopen en trouwen, want we waren verliefd en best wel dronken. We hadden alleen niet genoeg geld. ‘Maar,’ sprak mijn aanstaande, ‘laten we naar het casino gaan. Ik win namelijk altijd met roulette.’ En verdomd. Ik weet niet meer het precieze bedrag dat ze uiteindelijk bij de kassa aftikte, maar het moeten toch gauw 2000 harde guldentjes zijn geweest, want we zaten de volgende ochtend mooi wel dronken van drank, liefde en geluk op die boot, op weg naar Gretna, waar we trouwens alleen een nep-huwelijk konden afsluiten, maar dat hebben we later helemaal goedgemaakt.

Later ben ik als belangrijke mediarelatie een aantal jaren achtereen door een groot consumentenelektronica-bedrijf meegetroond naar Las Vegas, waar de nieuwste snufjes werden gepresenteerd en de goede relatie werd bestendigd met een hapje, een drankje, een potje golf, een helikoptertochtje en een mooie voorstelling van Cirque du Soleil. We logeerden in het Bellagio – met die fontein, je weet wel – en daar deden we natuurlijk ook een stukje gokken, dat kan moeilijk anders, want alles in zo’n casinohotel is erop gericht jou aan het gokken te krijgen: de tijd staat stil, de zuurstof is zuiver, drinken en eten zijn gratis en altijd voorhanden. Zolang je maar gokt totdat je geld op is.

Ik ben net zo verslavingsgevoelig als de next guy, maar dat gokken, ik weet het niet. Het kost toch vrij veel geld voor weinig lol. Ik mocht altijd van mezelf 300 dollar per nacht vergokken. Dat duurde meestal een minuut of vijf met blackjack of – gemiddeld – een kwartiertje op de roulette. En dan zat ik weer achter de bar met de ingebouwde kwartjesmachine. Met een gratis drankje, dat wel, als ik er maar af te toe een muntje indropte. Mijn collega’s hielden het langer vol, maar waren dan ook meestal iets meer geld kwijt – hogere limiet zeker. Veel succesverhalen waren er niet aan het ontbijt.

Maar goed, in zo’n casino heb je nog ambiance, drank en je kunt er met een leuk gezelschap en een beetje zelfbeheersing best een toffe avond hebben. Dat is toch wel een verschil met de beleving van de beeldschermklevende thuisspeler, de compulsieve rukker van het gokspectrum, die vanaf 1 oktober ook in Nederland digitaal zijn spaarrekening kan leegplukken. Niet gelogen: ik ken een gozer die op die manier zijn hele huwelijksdag heeft vergokt.

Iedereen moet het zelf weten, natuurlijk, maar als het aan mij had gelegen weet ik niet of ik deze nieuwe manier om zo snel en efficiënt mogelijk van je geld afgeholpen te worden, had gelegaliseerd. Maar onze overheid ziet er blijkbaar geen kwaad in, dat online-gokken. En wat het helemaal cynisch maakt, is dat de wetgever ook nog eens de gokwinsten van de vergunninghouders voor de staatskas afroomt. Parasiteren op de ellende van anderen. Bah.