‘Nooit heb ik gedacht dat ik zou verlangen naar een naaktfoto van Giel Beelen’

Beste Giel Beelen,

Je ligt onder vuur, omdat je een kruidenpreparaat aansmeert waarvan je volgens jou ‘veel meer in verbinding staat met jezelf’. Het consumentenprogramma Radar liet dat drankje van je, Shambala, onderzoeken door farmacalogen, en die stonden op slag in verbinding met hun nachtmerries, want ze ontdekten dat de werking lijkt op die van antidepressiva. Waar jaren onderzoek naar is wordt gedaan. En die je alleen met een recept kunt krijgen, na een consult bij je arts.

In een hilarisch gesprek met Radar bleek je zelf geen idee te hebben wat de inhoud van je drankje is. Naast je stond een gast, Jesse, die ik herkende van reclames waarin hij met een energieniveau dat ik alleen maar ken van coffeeshopbezoekers vertelt dat hij iedere dag begint met het drinken van een flesje groene kots, en dat hij vervolgens de wereld aankan. Beter dan jij uitleggen wat er in zijn product Shambala zit kon Jesse ook niet.

Ik hoop uiteraard dat Shambala op dezelfde vuilnisbelt der geschiedenis terechtkomt als de legendarische BioStabil, de met zand en oud ijzer gevulde hanger met een ‘magneet’ gemaakt van ‘zeldzame aarde’ van de Italiaanse kwakzalver Bruno Santanera (de Jesse van de jaren ’00), destijds aangeprezen door Tineke de Nooij en Imca Marina, de Giel Beelens van de jaren ’00.

Wat ik níet hoop, is dat daarmee ook Kukuru verdwijnt, jouw interviewkanaal. Kukuru is een woord dat je zelf hebt bedacht, zei je trots voor de Radar-camera, en wel voor ‘je hart, je buik, je kloten: alles dat van binnen zit’. Nooit heb ik gedacht dat ik zou verlangen naar een naaktfoto van Giel Beelen, maar opeens won de nieuwsgierigheid het toch: nimmer zag ik immers een man wiens ballen én buik ‘van binnen’ zaten.

Door Kukuru kom ik iedere week in verbinding met al mijn lachspieren. Je hebt in dit land twee typen mensen voor wie ik slechts volslagen respectloos hoongelach kan opbrengen, en dat zijn zelfbenoemde coaches met een in eigen beheer uitgebracht boek met ‘tips and tricks’, en mensen die denken dat spiritualiteit hetzelfde is als wezenloos gelul. In Kukuru komen die werelden niet alleen samen, maar blijken het vaak ook nog eens dezelfde mensen. Dan zit jij weer tegenover een ‘spiritueel leider’, een ‘gelukspreker’, een ‘reïncarnatietherapeut’ of een ‘sobriety influencer’, om te praten over ‘gelukkig leven met een kosmisch bewustzijn’, of de ervaring dat ze op Bali, want waar anders, op zoek gingen naar hun ‘echte ik’ en de ‘de lagen van zichzelf afpelden’ om ‘tot de kern te komen’.

Het zijn allemaal volslagen hallucinante monologen door mensen bij wie je met één blik in hun ogen al het voorportaal van de krankzinnigheid betreedt, maar die jij allemaal benadert als een levend wereldwonder.

Er zijn prachtige boeken over spiritualiteit geschreven door relevante denkers als Sam Harris en André Comte-Sponville. Een paar duizend treden lager op de intellectuele ladder vind je de charlatans en dwaallichten die in Kukuru tegen Giel Beelen aan mogen oreren. Als spirituele gids is het net zo waardevol als een BioStabil, maar als amusement is Kukuru onovertrefbaar.