‘Pretentie halen uit het filmen van een piemel’

‘Mijn moeder schreef twee boeken, maar koken kon ze voor geen meter!’ We lachen om alles, met een paar man rond een pan pasta in een Portugese tuin waar we flesjes Cristal sneller wegdrinken dan de koelkast ze koud kan krijgen. Wijn vloeit, iemand gaat waterverfschilderijen maken en het bier wordt wijn en wodka.

De moppen worden schuiner terwijl alle coherentie uit het gesprek verdwijnt en plaatsmaakt voor losse woorden die in naar boven gedronken oeraccenten worden uitgestoten. Instemming wordt een schouderklop, afkeuring een wegwerpgebaar en het waterverfschilderij is al lang mislukt verklaard.

Het leven is licht als aan de andere kant van een bacchanaal geen enkele verplichting wacht. Het is een roes die sterker is dan wat de drank veroorzaakt. Er is niks bijzonders te eren, niets speciaals te vieren en ook de gesprekken hoeven nergens over te gaan om toch een grootse zweem van gewichtigheid te krijgen. Pretentie uit een flesje.

Hoe blijmoedig zulke momenten van drankgelag en quatsch-conversaties ook zijn, de bodemdrift heeft ook iets triests. Het schept niks, het maakt niets mooier en je krijgt aan een nuchter mens nooit uitgelegd waarom je ideeën zo geweldig zijn of je grappen zo hilarisch.

Al deze gedachten die het vrolijke fuifje tot een zondige ongezelligheid verpieteren, drongen zich de volgende morgen aan me op en daarna las ik over de nieuwste productie Honey Pot van het kunstenaarscollectief Kirac, waarin ‘links meisje’ Jini op zoek gaat naar een conservatieve man om seks mee te hebben. Na een oproep op GeenStijl – links UvA-meisje wil rechtse lul, daar zagen we de grap nog wel van in – meldde nota bene FvD-‘filosoof’ Sid Lukkassen zich bij Stefan Ruitenbeek, de kunstcriticus van Kirac die steeds meer op eigen artistieke erkenning lijkt te jagen.

De video werd gemaakt, maar Lukkassen kreeg tijdens de opnames al spijt. Toch willen Ruitenbeek en zijn productie-compagnon Tarik Sadouma per se een piemel in beeld. Ze willen ook per se de video publiceren, waar ze de huilende verwarring van Sid Lukkassen doodleuk in verwerkt hebben. GeenStijl weigerde, Stefan acteerde verontwaardiging.

Een zelfverklaard denker waarvan iedereen weet dat hij – letterlijk – een in games verdwaalde zolderkamerautist is, uit de kleren proberen te verleiden door een meisje dat haar seks zo goedkoop maakt dat ze zelfs met kleren aan iets viezigs heeft: het is geen kunstkritiek en het is geen kunst. Het heeft geen filosofische waarde en het leert ons niets over Lukkassen dat we nog niet wisten, noch iets over Jini waar we in geïnteresseerd zouden moeten zijn.

Pretentie halen uit het filmen van een piemel. Ga dan gewoon een potje zuipen, dan voel je jezelf ook eventjes heel groots en je hoeft er niemand anders voor kapot te maken.