‘Er moet toch meer van te bakken zijn dan dat de Dunne wél een strafschop zag en de Dikke niet’

De uitdaging was een gigantische. Het is dan ook geen sinecure: een tweetal vinden dat in de voetsporen moet treden van een van de meest komische duo-acts ooit vertoond. Waarom je al moet lachen voordat ze ook maar één woord hebben gezegd. Die zelfs het meest depressieve gemoed een zonnestraal bezorgen, hoe miniem ook. Die het motto ‘een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’ nieuw leven inblazen. Een duo dat zich ook in lichamelijke zin moet onderscheiden van elkaar. Bassie & Adriaan, Peppi & Kokki, Mini & Maxi; dat werk.

Vele jaren zijn er overheen gegaan, de herinnering aan hun illustere voorgangers begon al te vervagen. Voor jongere generaties was het noemen van enkel hun namen niet meer genoeg, daar moest enige uitleg bij. Dat ze tijdloze humor maakten, dat de camera hun vriend was, dat ze totaal op elkaar ingespeeld waren, dat de grappen en dialogen gelaagd waren, dat jong en oud zich konden vermaken met ze. Ik herinner me nog dat op de woensdagmiddag, de enige doordeweekse dag waarop er ’s middags tv was, hun filmpjes gedraaid werden, met dank aan de VPRO. In zwart-wit uiteraard, want we hebben het hier over een duo dat wereldberoemd was in de de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw.

Onze nieuwe helden moesten wat cosmetische ingrepen ondergaan om qua uiterlijk de hooggespannen verwachtingen in te lossen. De een moest wat meer kilo’s kweken, waar de ander vooral wat groeven en rimpels moest zien kwijt te raken om tot de ideale babyface, compleet met flapoortjes, te komen. Achter de schermen is keihard gewerkt, met dank aan plastisch chirurgen en vetmesterijen, maar het resultaat mag er zijn. Niet van hun grote voorbeelden te onderscheiden, zoals ze daar aan tafel zaten tijdens een Champions League-avond.

Althans in fysieke zin. Zet je het geluid aan, zoals ik afgelopen woensdagavond abusievelijk iets te vroeg deed, in mijn verlangen naar weer een meeslepende Borussia Dortmund-Ajax, dan is het wel even slikken. Kibbelen, ja dat kunnen ze, maar het gaat gepaard met te weinig pathos, gesticulatie en verheven dialogen. Ik verwacht niet meteen oneliners als: ‘Well, here’s another nice mess you’ve gotten me into’ of geprik in ogen of getrap tegen schenen, maar er moet toch meer van te bakken zijn dan dat de Dunne wél een strafschop zag en de Dikke niet. De Dunne: ‘Welles.’ De Dikke: ‘Nietes.’ Om over alle clichés die beide heren uitbraakten in korte tijd maar te zwijgen. Je ging in de rust bijna verlangen naar een reclamebreak van een kwartier.

Ach, laten we het schoonheidsfoutjes noemen. Het duo moet duidelijk nog groeien in hun rol, maar het begin is veelbelovend. Op Twitter werden ze bij vergissing nog vergeleken met moppermuppets Waldorf & Statler, maar dat niveau zijn ze allang ontstegen. Nee, voor deze reïncarnatie van Stan & Ollie, de Dikke en de Dunne zo u wilt, neem ik mijn bolhoedje af. Ik kan niet wachten op het volgende optreden van Wesley Sneijder en Dirk Kuijt. Een magnifieke ode aan de stomme film.