'Ik had standaard een halve liter GHB in m'n tas'

De GHB-epidemie loopt vooral in de provincie compleet uit de hand. Na een alarmerend rapport toog Nieuwe Revu naar een van de onderzochte brandhaarden, waar ex-verslaafde Angela ons rondleidt. "Mensen renden in hun blote kont over een parkeerterrein. Als je nok ging, kreeg je een bommetje speed en dan kon je weer door."

"Mix de velgenreiniger (GBL) met gedestilleerd water in een pannetje en gooi daarna rustig de gootsteenontstoppingskorrels erbij. Wel die van de Kruidvat; die zijn het beste." Terwijl de bejaarde echtparen zich tegoed doen aan hun donderdagmiddaglunch in Eetkavee De Belhamel aan de EttenLeurse Markt, doet voormalig verslaafde Angela enthousiast uit de doeken hoe ze vroeger haar eigen GHB-batch kookte. "Alle ingrediënten kocht je gewoon online of in de winkel en kostten geen drol."

Ze neemt een hap van haar spinaziesoep met stukjes feta en zegt vervolgens met een lach: "Als ik dan weer eens met m’n handen vol flessen gootsteenontstopper bij de kassa stond, dacht ik bij mezelf: volgende keer moet ik echt naar een ander filiaal, anders gaan ze rare dingen denken."

Lees ook: Drugs scoren op Instagram is een makkie

Angela (35) – spijkerjasje, roze gelakte nagels, zwarte mascara en lang donkerbruin haar in een staart – was twaalf jaar lang verslaafd aan gammahydroxyboterzuur (GHB), de drug die ook wel bekendstaat als gehaktballetje of ‘G’. Een zout, vloeibaar narcosemiddel, waar gebruikers relaxed, zelfverzekerd, euforisch en soms ook geil van worden. In Etten-Leur, waar Angela vanaf haar tiende woonde, en ook in de omliggende dorpen Rucphen, Sprundel en St. Willebrord is de doe-het-zelf-partydrug tijdens haar late tienerjaren volop in opkomst.

"In deze dorpen heerste al langer een drugscultuur, waarin gebruikers experimenteerden met xtc en speed. Maar vanaf 2000 zagen we dat GHB zich vanuit de Randstad naar het platteland verspreidde", stelt Ton Nabben. Deze onderzoeker van het Bonger Instituut (Universiteit van Amsterdam) nam in opdracht van onderzoeksprogramma Politie en Wetenschap de vier Nederlandse ‘GHB-brandhaarden’ onder de loep. Hiervoor sprak hij met verslavingsdeskundigen, ouders van (ex-)GHB-verslaafden, wijkagenten en gebruikers in Twenterand, Heerhugowaard, Heerenveen en Rucphen (en omstreken). Deze vier locaties kwamen het vaakst voor in politierapportages over GHB.

In het onlangs verschenen rapport Politie en GHB-problematiek op het platteland kenmerkt Nabben deze regio’s als hechte, gesloten gemeenschappen, waar men argwanend tegen het gezag aankijkt. De gebruikers zijn veelal blanke mannen met een lage opleiding, die vaak in aanraking komen met de politie en ‘ruime ervaring’ hebben met andere geestverruimende middelen. Combineer dit met een hoge werkeloosheid, de aanwezigheid van goedkope drugs(grondstoffen) en openbare ontmoetingsplekken waar onervaren jongeren en gelouterde gebruikers open en bloot met drugs kunnen experimenteren en je hebt de perfecte setting voor een GHB-brandhaard.

Anti-harddrugs

Voordat Angela verslingerd raakte aan de G, groeide ze op in een warm gezin. Ze kwam naar eigen zeggen niets tekort en had een zeer gelukkige jeugd. Op de middelbare school is Angela een ‘gezellig aanwezige’ leerling. Een alternatieve giebelkont met rood haar, gehuld in een heavy metal-shirt. Ze is daarnaast een fanatieke sporter die uitblinkt in turnen, atletiek en judo. Op haar vijftiende rookt ze samen met d’r broer haar eerste jointje bij het Koetshuis, op vrijdagavond de place to be voor het jonge Etten-Leurse uitgaanspubliek. Van zwaardere middelen moest ze niets hebben. "Ik was zelfs zwaar anti-harddrugs."

Pas nadat ze na haar middelbare schooltijd aan de slag gaat bij de Koninklijke Luchtmacht en een relatie krijgt met een speedverslaafde, neemt ze voor het eerst een pilletje. "Dat was op m’n achttiende verjaardag. Ik vond het zo’n geweldige ervaring. Ik wilde direct het volgende weekend weer." In de daaropvolgende periode krijgt ze de smaak van drugs en uitgaan aardig te pakken. Ze feest en gebruikt steeds meer en denkt dit aardig te kunnen combineren met haar werk bij Defensie. Als zeer jonge vrouw wordt ze drie keer uitgezonden: naar Kosovo, Macedonië en Albanië.

"Ik was pas 19 jaar en zag platgebombardeerde huizen en massagraven. Op het moment zelf deed het niet zoveel met me, maar eenmaal thuis was ik helemaal van de wap." Angela bleek een trauma te hebben opgelopen. Daarnaast kampte ze ook nog eens met een hernia, waardoor ze uiteindelijk met pijn in haar hart het leger moest verlaten. Om de mentale en fysieke pijn te verzachten, zocht ze haar toevlucht in cocaïne. Al snel snoof ze bijna een gram per dag weg. "Als ik last van m’n rug had, was ik niet te genieten. Dan had mijn vriend ook zoiets van: stop die neus nou maar vol, dat verdooft de pijn."

'Geen idee wat ik nam'

Via een ander vriendje kwam ze in aanraking met speed. En niet veel later maakte ze voor het eerst kennis met GHB. "Dat was bij gewoon bij mensen thuis. Het was iets nieuws en spannend. Maar eigenlijk had ik geen idee wat ik nam."

Ondanks dat smaakte het eerste ‘dopje’ G direct naar meer. "Ik ervoer even geen problemen en voelde me ontzettend happy. Ook had ik achteraf helemaal geen last van een kater. Vooral dat laatste is wat GHB zo listig maakt." Wat begon met zo nu en dan een dopje in het weekend, groeide bij Angela al snel uit tot een verslaving. "Ik liep op een gegeven moment standaard met een halve liter in m’n tas. En als ik ging werken, verstopte ik kleine potjes G in m’n bh."

Met haar gebruikersvrienden bezocht ze in die tijd veelvuldig de afterpartyclubs in Tilburg, waar de portiers regelmatig flauwgevallen feestgangers eruit bonjourden die te veel GHB naar binnen hadden gewerkt. "De kunst is om het zo te doseren dat je net niet nok gaat. Dat geeft het meest ultieme gevoel", aldus de ervaringsdeskundige. "En dreig je toch in slaap te vallen", ze houdt haar hand onder haar neus en doet alsof ze een lijntje neemt, "pak dan een puntje speed en je bent er weer helemaal bij."

Haar ouders zagen het allemaal met lede ogen aan. Samen met Angela spreken we vader Frans en moeder Rian in hun keurige, Etten-Leurse doorzonwoning. De keukenmuur van het ouderlijk huis van Angela is opgesierd met een twintigtal koffiemolens, de tuin is keurig aangeharkt en ligt er winterklaar bij. De vrolijke tonen van de meezinger Just Say Hello van René Froger die zacht op de achtergrond klinkt, staan in schril contrast met de heftige verslavingsverhalen die openhartig aan de houten eettafel worden besproken.

Lees het complete verhaal op Blendle

Tekst: Jordi kloos