‘Word eens wat fucking weerbaarder, huilstruiken’

Denk stond in de Tweede Kamer te blaten over het ‘neofascisme’ van de PVV, tot diep gezucht van (de zwakke) voorzitter Bergkamp die recentelijk louter schrale fitties tussen gekwetsten moet fixen in plaats van debatten te leiden.

Sylvana Simons heeft na bijna een jaar in de Kamer nog steeds niet door dat je een spreekbeurt niet jezelf toeëigent, maar krijgt toegewezen – dus diende ze een klacht in tegen Ockje Tellegen van de VVD, voorzitter in het debat waarin Simons niet zomaar door iedereen heen mocht blaten met haar vervelende blasé-retoriek over racisme en uitsluiting.

Daarna scrolde ik over YouTube en zag ik dat Sunny Bergman, die borderliner van de VPRO die haar eigen vader in een documentaire voor racist uitmaakte omdat hij Zwarte Piet niet zo bezwaarlijk vond, een ‘korte documentaire’ voor het ministerie van Justitie en Veiligheid heeft gemaakt. Daarin komen slachtoffers van verkrachting aan het woord, die na afloop van hun ongetwijfeld ontwrichtende ervaring te maken kregen met iets dat nog veel erger is dan aangerand worden: mensen die zich afvroegen of hun eigen dronkenschap, het feit dat het een Tinderdate was, of de geilheid waarmee ze zelf de date in gingen niet óók debet was aan de naargeestige afloop van het bewuste treffen.

De ‘docu’ (16 minuten is geen docu – al zal er ongetwijfeld een onevenredig bedrag aan belastinggeld in gepompt zijn) bestaat uit mensen die in een sombere setting heel erg droevig kijken terwijl ze, gezeten in een vale stoel, kartonnen bordjes omhooghouden met daarop de mensonterende vragen die ze naar hun hoofd geslingerd kregen. ‘Je had dus gedronken die avond?’

De eerste persoon die hardop spreekt: ‘Ik was echt héél dronken geworden en toen was ik al knock-out gegaan voordat hij aan kwam en toen is het gebeurd. Ik lag ook gewoon, ik was helemaal niet d’r bij.’ Oké, en dan vind je het dus RAAR dat iemand na afloop constateert: ‘Je had dus gedronken die avond?’

Het spijt me verschrikkelijk, maar of het nou die eeuwige dramaqueens in de Tweede Kamer zijn die achter elke boom een fascistische bedreiging of een onveilige situatie voor andersgepigmenteerden zien, of verkrachtingsslachtoffers die in door de overheid gesponsorde extended commercials achteraf hun gram, hun gelijk én hun 17 minuten roem proberen te halen (want zo lang duurt dat door Sunny gescripte gedrein) door zichzelf te vondeling te leggen op basis van de verbale commentaren die ze na een ingrijpende gebeurtenis te verwerken kregen: het collectief op een schavot gehesen slachtofferschap van individuele incidenten komt me zó ontiegelijk de strot uit. Grow a pair, of – in het geval van een verkrachting – geef ze d’r een schop tegen, maar in godesnaam: word eens wat fucking weerbaarder, huilstruiken.