'Nu ben je van mij'

Malik blijkt een sadistische pedofiel die Anna vanaf de eerste dag behandelt als zijn huisslaaf. Ze wordt dagelijks onderworpen aan seksueel misbruik. Een voorpublicatie uit Ik Was een Seksslavin, dat deze week verschijnt. ‘Vanaf nu doe je alles wat ik zeg...'

‘Zou je misschien mijn familie willen ontmoeten? Mijn moeder vindt het altijd erg leuk als er mensen langskomen. Zeker een leuk Engels meisje als jij, dat zou ze fantastisch vinden!’ Malik lachte naar me en ik werd warm van binnen. Niet dat ik het een aantrekkelijke vent vond hoor, oh nee. Hij was gedrongen, wat aan de dikke kant en hij moest minstens twee keer zo oud zijn als ik. Maar hij deed aardig tegen me – en dat was al heel wat.

‘Eh...’ stamelde ik, terwijl ik naar Val keek, om te zien wat zij ervan vond. Maar zij stond bij de ingang van het taxikantoortje met haar telefoon aan haar oor en het leek me niet belangrijk genoeg om haar te vragen haar conversatie te onderbreken. Het was zo te horen een stevig gesprek, want Val klonk geprikkeld. Dus ik liet het maar zo.

‘Ik heb net toevallig pauze,’ ging Malik verder, ‘dus we kunnen nu wel even naar mijn moeder rijden. Zal ze leuk vinden. We blijven niet lang weg, want ik moet straks weer aan de slag. Kom op, dan gaan we effe een bakkie thee halen bij mijn moeder!’

‘Oké,’ zei ik dus maar. Ook al omdat ik weg wilde uit het krappe taxikantoortje, waarin het benauwd was en de penetrante geur van kebab hing. Die hadden Maliks collega’s genuttigd, bij wijze van avondeten. Ik werd er een beetje onpasselijk van, dus een hap frisse lucht zou me ongetwijfeld goed doen. En wie weet waren we weer terug voor Val überhaupt in de gaten zou hebben dat we weg waren. Moest je haar toch eens zien kwetteren!

We liepen naar buiten en Malik hield de deur van zijn taxi galant voor me open. Ik nam plaats op de passagiersplek. ‘Waar woont je moeder eigenlijk?’ vroeg ik, toch een heel klein beetje bezorgd. Ik wilde echt niet te lang wegblijven. ‘Een paar straten hiervandaan,’ antwoordde Malik. En daar liet hij het bij.

Dampend vlees

‘Kom,’ zei hij, terwijl hij me voorging naar de voordeur. ‘Trek je schoenen uit.’

‘Waarom?’

‘Omdat we het huis schoon willen houden. En omdat wij dat nou eenmaal zo gewend zijn.’ Hij glimlachte naar me terwijl hij zijn veters losknoopte. ‘Kom, dan stel ik je voor aan de familie.

Ik trok mijn schoenen uit en zette ze naast de zijne. Malik had inmiddels slippers aangetrokken, maar voor mij was er niets. Ik volgde hem dus op mijn blote voeten.

We betraden de woonkamer, waar een deel van Maliks familie zich voor een klein tv-toestel had verzameld. Ze keken naar een Pakistaanse film. In een van de muren zat een slecht passende deur, die vermoedelijk de verbinding tussen de twee samengevoegde huizen vormde. Ik had er natuurlijk geen verstand van, maar dat zag er toch een beetje knullig uit.

‘Ga zitten,’ zei Malik, wijzend naar een sofa waarop vier vrouwen zaten. Drie van hen stonden op en gingen naar de keuken. De vierde, duidelijk de oudste van het stel, bleef zitten. ‘Dit is mijn moeder, Farhat Aziz.’ Daarna wees hij op mij. ‘Anna,’ zei hij tegen zijn moeder. ‘Dag mevrouw,’ zei ik op mijn beurt tegen haar. De vrouw knikte me minzaam toe. ‘En dat zijn mijn broers,’ ging Malik verder. De broers lachten. Stuk voor stuk leken ze blij verrast dit 15-jarige Engelse meisje te zien.

Jij blijft hier. Bij ons. Het is al laat en je ziet er moe uit. Ik denk dat je hier heerlijk zult slapen. Morgenochtend breng ik je terug, oké?

Toen kwam er een andere vrouw de ruimte binnen. Ze droeg een dienblad en had een trieste oogopslag. Ik schatte haar zo’n tien jaar ouder dan ik. ‘En dat is Muneeza, de eerste vrouw van mijn broer Khalid.’ Ik lachte haar vriendelijk toe toen ze me een kop thee overhandigde. Thee waar zo te zien heel veel melk in zat. ‘Haal ook eens wat chapati’s,’ zei Malik vervolgens op gebiedende toon – een toon die me niet beviel. Hij was me te dwingend, te autoritair. Misschien had ik toch niet met hem mee moeten gaan. Maar toen lachte hij weer vriendelijk naar me en ontdooide ik weer. ‘Je zal wel trek hebben, denk ik.

‘Ja,’ knikte ik. En dus kwam Muneeza terug met een schaal vol chapati’s (een snack die te vergelijken is met de pannenkoek in de Surinaamse roti).

‘Deze zijn huisgemaakt,’ zei Malik, alsof hij mijn gedachten kon lezen.

‘Ze zijn erg lekker,’ zei ik eerlijk, nadat ik er een paar happen van had genomen.

En daar was Muneeza weer, ditmaal met een schaal met iets van gehakt erin. De scherpe geur die er vanaf kwam, prikkelde mijn neusslijmvlies. Naast de schaal met het dampende vlees lag een bord met in partjes gesneden sinaasappels. Ik nam een hap van het gehakt en voelde hoe mijn smaakpapillen bijna wegschroeiden. Maar ik gaf geen krimp. ‘Lekker?’ vroeg Malik. ‘Het is lamsvlees met Punjabi-kruiden.’ Ik knikte en zei met volle mond: ‘Niet slecht.’ Toen pakte ik nog een chapati. En een stuk sinaasappel, om de gloeiend hete smaak van de kruiden te neutraliseren. Die sinaasappel smaakte bitter, vond ik. Maar dat zei niets. Wat wist ik nou van fruit?

Ik at zelden fruit.

Het is al laat

Toen ik eindelijk was uitgegeten – ik moet echt vreselijk hongerig zijn geweest – probeerde Maliks moeder een gesprek met me aan te knopen. Maar ik verstond geen woord van wat ze zei. Toen ze dat merkte, verdween de lach van haar gezicht. Ze leek zelfs een beetje paniekerig te gaan kijken. De broers waren ondertussen met elkaar in gesprek en sloegen geen acht meer op me. Ik propte dus nog maar een chapati naar binnen.

‘Ik moet naar de wc,’ fluisterde ik even later in de richting van Malik. Die riep onmiddellijk Muneeza bij zich.

‘Usanu dikha’o nu ta’ilata.’

‘Wat zei je tegen haar?’

‘Dat ze je moet laten zien waar de wc is. Dat was Punjabi. Wij spreken hier Punjabi. Muneeza zal je laten zien waar de wc is.’

Toen ik niet veel later de wc uitkwam, stonden Muneeza en een andere vrouw voor de deur te wachten met een mop, een emmer water en wat bleekmiddel. Ik vond dat raar. Zoals ik die hele familie raar vond. Toen al. ‘Zullen we nu weer gaan?’ vroeg ik aan Malik, toen ik de woonkamer weer betrad.

‘Spoedig,’ antwoordde hij. Waarna hij de conversatie met zijn broers hervatte. Een conversatie in Punjabi, waar ik dus helemaal niets van verstond. Ik hoorde ze geluid maken, maar kon er geen enkel woord uit vissen. Wel zag ik dat ze tijdens het gesprek onophoudelijk naar mij keken en lachten. Hadden ze het over mij? Best mogelijk, maar ik kon er geen vinger achter krijgen. Dus ik staarde maar naar het televisietoestel, waarvan het geluid uit stond. Op het scherm zag ik Pakistaanse vrouwen voorbij schuiven, in lange gewaden.

Mijn blik dwaalde af, naar de klok in de vorm van een olifant, die op de schoorsteenmantel stond. Ik schrok van de tijd die het ding aangaf. Ik wilde nu toch echt weg! Malik zag dat ik ongerust werd en vroeg: ‘Is er iets?’

‘Het is al laat en ik wil nu eigenlijk echt wel gaan.’

‘Nog niet,’ sprak hij emotieloos, waarna hij het gesprek met zijn broer Eshrat hervatte.

‘Alsjeblieft, wil je me naar huis brengen?’ smeekte ik bijna. ‘En moet jij ook niet terug naar je werk?’

Malik draaide zich om en sloeg een arm om mijn schouder. Zijn ogen schitterden. Probeerde hij nou aardig tegen mij te zijn? Genegenheid te tonen? Moeilijk te zeggen, want ik had daar nauwelijks tot geen ervaring mee. Maar het voelde niet echt slecht. Wilde hij dat ik zijn vriendinnetje zou worden?

‘Jij blijft hier,’ zei Malik. ‘Bij ons. Het is al laat en je ziet er moe uit. Ik denk dat je hier heerlijk zult slapen. Ja, ik moet terug naar m’n werk, maar morgenochtend breng ik je terug, oké?’

‘Eh...’ stamelde ik. ‘Nou ja, vooruit dan maar.’

Je bent een vuile vieze slet! Een smerige witte hoer. Maar ik ga je reinigen, zodat je voor altijd van mij kan zijn!

Reinigen

Ik hoorde de sleutel in het slot gaan. De deur ging open, Malik stapte naar binnen, sloot de deur achter zich en draaide die meteen weer op slot. ‘Mijn rug doet pijn,’ zei hij. ‘Ik wil dat je me masseert.’

Daarop trok hij zijn shirt uit en ging hij plat op de grond liggen met zijn gezicht richting vloer. Ik aarzelde even. ‘Kom op,’ sprak hij ongeduldig. ‘Geef me een rugmassage!’ Ik had zoiets nog nooit gedaan. Weleens gezien, in een Amerikaanse film, waarbij de vrouw de schouders van de man en de zijkanten van zijn hoofd onderhanden nam. Dat leek me in dit geval ook het beste, want ik had eigenlijk geen zin om die vieze, vlezige, natte, stinkende rug aan te raken. ‘Nee, stomme trut, MIJN RUG!’ Trillend van angst gleden mijn handen over zijn kletsnatte, naar kebab ruikende rug. ‘Ja, daar,’ kreunde Malik.

Bang om hem nog bozer te maken, kneedde ik zijn rugpartij, waarbij ik wijselijk zo ver mogelijk bij zijn broekband vandaan bleef. En toen ineens draaide hij zich om. Ik werd er bijna door gekatapulteerd. Hij stond op en deed een greep naar iets dat al de hele tijd in een hoek van de kamer moest hebben gestaan. En hij grijnsde smerig, toen hij het ding triomfantelijk omhoog hield. Het was een flessenborstel.

‘Je bent een vuile vieze slet!’ beet hij me toe, nog altijd met die borstel omhoog. ‘Een smerige witte hoer. Maar ik ga je reinigen, zodat je voor altijd van mij kan zijn!’ Er speelde een duivelse lach om zijn lippen – en dat beviel me totaal niet. Wat bedoelde hij? Hoezo was ik vies? Vanwaar die flessenborstel? ‘Door hoeveel Engelse zwijnen heb jij je al laten neuken, hoer?’ Mijn bovenlip trilde en bleef dat doen. ‘Ik heb nog nooit...’ stamelde ik.

‘Lieg niet tegen me!’ gilde hij. ‘Alle Engelse meiden zijn snollen! Wítte snollen! Gaan voor Jan en alleman met de benen wijd! Laten zich voor een mixdrankje uitwonen en volpompen! Vies, vies, víes! Dus ik zal je moeten reinigen, er zit niets anders op!’ Grijnzend en kwijlend gooide hij me achterover op bed. Vervolgens trok hij mijn broekje omlaag en spreidde hij mijn benen. En zonder enige aarzeling ramde hij vervolgens de borstel bij me naar binnen. Ik schreeuwde het uit van de pijn.

Malik had daar maling aan. Keihard beukte hij met het ding in mijn binnenste. Mijn 15-jarige kutje werd volkomen vernield. Ik gilde, want de pijn was echt niet om te harden. ‘SMOEL HOUDEN!’ krijste Malik, terwijl hij doorging met raggen. ‘Stop,’ probeerde ik snikkend. ‘Stop alsjeblieft...’ Maar dat maakte geen indruk. ‘Dit vind je lekker, hè?’ gromde hij. ‘Denk maar dat het een Engelsman is. Zo’n bleke puisterige teringlijer, waarvan jij er al zoveel hebt gehad!’

Ik kon hem niet eens meer antwoord geven. Ik kon niet meer praten, niet meer denken... Ik kon alleen die verschrikkelijke pijn voelen. Die allesoverheersende pijn. Ik verloor bijna het bewustzijn.

En toen, met één felle ruk, trok hij de borstel weer uit me. ‘En nu,’ hijgde hij, ‘ben je van mij.’

‘Vanaf nu doe je alles wat ik zeg.’

Vies en vernederd

Kalm knoopte hij zijn shirt dicht en alsof er niets was gebeurd, verliet hij de kamer, met medeneming van de compleet bebloede borstel. Door mijn snikken heen hoorde ik nog hoe de deur andermaal op slot werd gedraaid. Ik liet me van het bed vallen en kroop trillend naar een hoek van de kamer, waarbij ik een donkerrood bloedspoor achterliet. In de hoek rolde ik mezelf op, als een egeltje. Gaf ik mezelf de knuffels die ik veel te weinig had gehad en nu wellicht ook nooit meer zou krijgen. Ik voelde me zó vies, zó vernederd... En ik had ook zó veel pijn.

En ik begreep het nog steeds niet. Waar had ik dit aan verdiend? Waarom ik? Uiteraard vervloekte ik mezelf ook. Waarom, wáárom, was ik in godsnaam met die engerd meegegaan? Ik had het nooit, nooit, nooit moeten doen. Maar voor die constatering was het nu te laat.