Bestsellerauteur Alice Sebold wees onschuldige man aan als haar verkrachter

Het was rond middernacht op de avond van 8 mei 1981 dat de latere bestsellerauteur Alice Sebold een tunneltje passeerde waar kort daarvoor een meisje was vermoord. Ze hoorde iemand achter haar aan lopen en verhoogde haar tempo. De persoon deed dat ook, ze werd bang. Hij deed zijn zwarte hand voor zijn mond. Ze schreeuwde, er ontstond een worsteling. De jonge man zei: ‘Je snapt het niet, bitch. Ik vermoord je, ik heb een mes.’

Ze viel, hij schopte haar. Ze probeerde terug te schoppen, maar miste. Ze beet hem, duwde en probeerde weg te rennen. Hij greep haar lange bruine haar, sleepte Alice mee, pakte een mes. Ze sloeg, hij verloor het mes en gebruikte nu zijn vuisten. Ze had geen kracht meer om te vechten, wist zeker dat ze zou sterven.
‘Doe je kleren uit.’
‘Ik heb 8 dollar. En mijn moeder heeft creditcards. Net als mijn zus.’
‘Ik wil je geld niet.’ Hij lachte.
‘Verkracht me alsjeblieft niet.’
‘Doe je kleren uit.’
‘Ik ben een maagd.’
Hij geloofde haar niet en eiste een tongzoen en orale seks. Ze besloot mee te werken om haar overlevingskansen te vergroten. De zwarte man verkrachtte de witte maagd. Eén ding wist de 18-jarige Alice vreemd genoeg direct zeker: ooit zou ze over deze momenten schrijven. Daarom moest ze alles goed onthouden en ze leek zichzelf vanaf een afstand te kunnen bekijken, alsof ze boven het verkrachte witte meisje zweefde.

De zwarte man kwam klaar. Hij omhelsde haar, pakte de 8 dollar en zei: ‘Het spijt me, je was een goed meisje.’ De verkrachter vroeg haar naam. Ze antwoordde eerlijk ‘Alice’. Hij bedankte haar met: ‘It is nice knowing you, Alice, and I will be seeing you around.’

De vermeende verkrachter werd twee weken na zijn arrestatie in een line-up gezet met vier andere zwarte mannen. Alice wees de man naast Anthony Broadwater aan

Ze strompelde terug naar haar studentenhuis. Een vriendin belde een ambulance. Haar neus was verpulverd. Ze zat onder de modder en bladeren en plaste bloed. De dag erna kwamen er rechercheurs langs. Alice zei dat ze was aangevallen door een zwarte jongeman van tussen de 16 en 18 jaar. Hij was klein, maar gespierd. Wilde Alice dat ‘this individual’ zou worden vervolgd? ‘Ja.’

Ze keerde terug naar haar geboortestaat Pennsylvania en bracht de zomer door in haar ouderlijk huis. Haar vader en moeder leken zich voor haar te schamen. De kerkgangers gaven Alice de indruk dat ze iets heel slechts had gedaan. Het kon bijna niet anders of ze had de verkrachting aan zichzelf te danken. Vooral haar vader – professor Latijnse talen – had grote moeite de misdaad te verwerken. Waarom liep ze zo laat op de avond alleen door dat tunneltje?

Taal als redmiddel

Alice keerde na de zomer terug naar de Universiteit van Syracuse om daar schrijflessen te volgen. Voor haar eerste opdracht maakte ze een gedicht aan haar verkrachter dat begon met: ‘If they caught you.’ Het was voor haar onvermijdelijk dat ze over haar trauma ging schrijven. Taal leek haar enige redmiddel.

Een week na het gedicht verliet ze haar studentenkamer om iets te kopen voor haar zus in Marshall Street, een van de drukste straten in Syracuse. Alice zag een agent. Dat voelde veilig. Er kwam een jonge zwarte man aanlopen. Dat voelde onveilig. Hij lachte en zei: ‘Hey, ken ik jou niet?’ Alice dacht dat hij het tegen haar had en ineens zag ze het: het was haar verkrachter, 100 procent zeker. Ze had had nooit verwacht dat hij zo kort na de verkrachting naar zo’n openbare plek zou gaan. In werkelijkheid sprak de zwarte jongen de agent aan die achter Alice stond. De twee kenden elkaar van vroeger.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest 't in de nieuwste Revu.